Paparazzi Misin? Wrong Number

4. BÖLÜM : Çocuk Gitti!

Binanın tepesinden aşağıya bakıyordu. Onu korkutan düşmek değildi.

Ağzındaki sigaranın dumanını bir kez daha içine çekti. Yaptığı hiçbir şey hoşuna gitmiyordu ama yapmak zorundaymış gibi hissetti.

Hayatı kabusa çevrildikten sonra her şeyi baştan düzenlemek yerine odayı yıkmayı seçti.

Kendinden ümidi kesmişti. Başkalarının da kestiğini görmesi onda küçük bir şok etkisi bırakmıştı.

Tutunacak bir dalı kalmamış gibiydi. Ne gerçekliğin içindeydi ne de dışında.

Kaçmak istiyordu, kurtulmak ama yaşam tekrar onu kendisine çekti.

Denemenin bir işe yaramadığını düşünmüştü. Şimdi geriye baktığında eğer bırakmasaydı ne kadar yol kat edeceğini gördü.

Devriyeyi ye bitirmişti. Kenarlarda bir yerde kendisiyle baş başa kalmak istemişti.

Öksürerek ayağa kalktı , sigarayı yere atarak ağıyla söndürdü . Aşağıya atlarken ne kadar huzur verici olduğunu düşündü.

Yere düşmeye yakın ağlarını başka bir yere atarak tekrar havalandı. Şehrin güzel manzarası gözlerinin önündeydi.

Arabaların üzerinden geçti, yoldaki insanlara sevecen sesiyle el salladı. Maske onu değiştiriyordu.

Yol kenarındaki ayakkabı soygununu durdurdu ve yolda öylesine ilerledi. Çöp kutularının olduğu yere kadar gelmişti.

Elindeki çöpü çöp kutusuna atarken kenarda oyun oynayan bir çocuk gördü.saçları yüzünün önündeydi, ten rengi açıktı. 10 yaşında ya var ya yoktu.

Kalabalık bir yerde ara sokaklarda dolaşmak pek akıl işi değildi,heleki akşam vakitlerinde. Saate baktığında gece yarısını geçmiş olduğunu gördü.

Çocuğu korkutmamaya çalışarak yanına yaklaştı. Elindeki bantla bir şeyler yapıyordu.

"Voovv...yaptığın şey çok güzelmiş bakabilir miyim? "

Çocuk ona güldüğünde o'da güldü.Uğraştığı şey küçük, oyuncak uçaktı. Kanatları kopmuştu, kabloları yanından sarkıyordu.

"Gerçekten mi??!! "

Çocuk büyük bir hevesle cevap verdi. Peter biraz zaman öldürmek için yanına çöktü. Bant kanatları yapıştıracak kadar güçlü değildi, tekrar düşmesi an meselesi gibiydi.

"Gerçekten."

Elleriyle çocuğun saçlarını karıştırdı. Çocuk yüzündeki gözlüğü düzelttikten sonra utanarak teşekkür etti  .

"Yardım etmemi ister misin? "

Peter sevecen bir sesle konuştu. Çocuğun gözleri parladı ona bakarken. Elindeki şeyi ağzı açıkken Peter'a uzattı. Cevap vermediğini anladığında hızlıca konuştu.

"E-evet yani olur. "

Heyecandan kekelemeye başlamıştı. Bu Peter'ı güldürdü. Eline alıp incelemeye başladı ama asıl soracağı şeyi hatırladığında ufak bir duraksama yaşadı.

"Tek başına bu saatte ne yapıyorsun? "

Çocuğun yüzü aniden düştü gözlerini yere dikti ve verecek cevap düşündü. Peter yanlış bir soru sorduğunu anlamıştı ama merak duygusu daha baskın kalıyordu.

"Annem ve babam.. "

Diye başladı söze. Peter anlamıştı, yılların tecrübesi vardı onda. Elini çocuğun saçlarına götürerek biraz daha okşadı.