Wiele razy mi powtarzano, że przypominam lato. Wmawiano mi, że jestem najszczęśliwszą osobą, którą dane było im spotkać. Dzięki nim zaczęłam w to wierzyć. Zaczęłam wierzyć w to, że wszystko się ułoży i mrok, który we mnie był znajdzie swoje miejsce gdzieś indziej, z dala ode mnie.
Przestałam świecić. Mróz, który niespodziewanie nadszedł swoim wiatrem zdmuchnął resztki nadziei na powrót lata. Ludzie, którzy uwielbiali przebywać w towarzystwie ciepła odeszli, zniknęli i więcej się nie pojawili. Dlaczego odeszli, skoro mówili, że nigdy tego nie zrobią?
Zostałeś ty. Zostało moje słońce, które wybijało się ponad mroczne chmury. Pomogłeś kwiatom zakwitnąć, liściom nabrać koloru, nawet powietrze przestało cuchnąć dymem papierosowym. Przywróciłeś światło i ciepło do mojego życia, przywróciłeś mnie do życia.
Więc dlaczego wciąż czułam się tak źle?
CZYTASZ
that way ; matt sturniolo
FanfictionByła latem, a on był jej prywatnym słońcem w pochmurne dni. © sam0destrukcj4 2023 tw; ed [wolno pisane]
