Little Jeon

~Efsane #2~

Hızla ordan koşarak uzaklaşır. Kendi hariç kimsenin bilmediği ormandaki kulubesine gider hızlıca. Ağlayarak girer eve.Yatağın yanına çömelip ve yarım saat boyunca durmaksızın ağlar. En sonunda eşyaları saklar yıllar sonra birinin bulması umuduyla. Gözlerini evinde gezdirir. Aklına anıları gelir bu evle ve dostuyla beraber olduğu. Yavaş ve dikkatli adımlarla arka bahçesine çıkar. O sırada onu görür. Biricik dostunu. Dostuna burukça bir gülümseme sunar. Dostu anlar bir sorunu olduğunu. Yavaşça ona sokulur. Kadın başını onun başına koyar. Uzun uzun dururlar öyle. İkisininde gözlerinden yaşlar süzülmeye başlar. Kadın en sonunda başını kaldırır. Başlar konuşmaya eski dostuna bakarak "Teşekkür ederim meleğim, her şey için. Bana yaşattığın anlar için, beraber geçirdiğimiz güzel zamanlar için, her zaman benim yanımda olduğun için" Dostu anlar bu konuşmanın sonunda koca bir veda olucak. Gözlerini kaçırır ondan. Kadın başını tutup ona bakmasını sağlar "Biliyorum meleğim, kötü hissettiriyor fakat artık bunlar benim son günlerim belkide son saatlerim. Onun için senden son bir isteğim var. Kendine yeni bir dost bul. Sana benim yerimi doldurabilcek birini bul. İşte ben o zaman huzura kavuşabilirim" Kurt hüzünle uuuuladı. İstemiyordu başka birini o onu istiyordu. Ama dostu istemişti bir kere. Yapmalıydı dostu için. Kadına baktı, biliyordu başka bir şeyler daha diyecekti. Yanılmadığını 2 dakika sonra kanıtlamış oldu kadın "Hissediyorum bebeğim, benden yıllar belki de milyonlarca yıl sonra bir kız olucak. Ailesinden ayrı düşücek, arkadaşlarına sığınmaya çalışıcak, ama başarısız olucak hep eksik hissedicek. Belkide onun hissettiği eksikliği senin hissettiğin eksikle gidicek. Aynısı senin içinde geçerli benim yakışıklım" Kadının son sözleri oldu bunlar. O gece sadece aya baktılar, ikisi de tek kelime etmeden...