Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Minho o an geçmişe dönmek istedi.
Çok değil, sadece 8 ya da 9 yıl öncesine.
Daha yetişkin olmasına seneler varken, hala ailesiyle yaşarken, en büyük sorunu yumurtalardan çıkan kötü oyuncaklarken, annesiyle yalvar yakar yaptığı kurabiyelerin yarısını çalıp onun yanına götürürken, yağmur altında oynarken ıslandığı için hastalandığı günlere geri dönmek istedi.
İmkansızdı evet ama Minho üç yıldır onlardan ayrılmayı beklediği ailesine bile geri dönmeyi kabul ederdi.
Sadece gözlerine bakarak bile anlamıştı.
-1 weekago
"Hyunjin margarin alma diyorum iki seferdir. Kurabiye dediğin tereyağından olur."
Hyunjin kabın içine kırılmış yumurtanın sarısıyla oynuyordu çıplak eliyle. İçi huylanıyordu ama hoşuna gidiyordu. Kafasını salladı yavaşça.
"Tamam dikkat ederim bir dahakine." Minho geçiştirildiğini anlasa da takılmamıştı. Saat oldukça geçti ve yarına hazır olması gereken kurabiyeler vardı.
Birkaç malzemeyi daha koyduktan sonra böyle olmayacağını anlamış markete gitmek için ceketini giymeye gitmişti. Hyunjin de bir elinde telefon, Minho'nun oradan oraya koşuşunu izliyordu.
"Markete gideceğim." dedi acele acele Hyunjin sormadan. "Tereyağsız tadı çok kötü oluyor kurabiyenin hem istediğim kıvamı da tutturamıyorum."
Neyseki 7/24 açık marketler yaşadığı bölgede az değildi. Her zaman uğradığı marketi uzaktan gördüğü gibi gülümsemiş birkaç hızlı adımda ulaşmıştı oraya.
"Selam Jeongin!" dedi kasiyer arkadaşına.
Jeongin, ailesine yük olmamak için uzun zamandır bu markette çalışıyordu geceleri. Yaşlıların çoğunluk olduğu mahallede Minho ile tanışınca çok sevinmişti, çok fazla kez karşılaştıkları için doğal olarak da yakınlaşmışlardı. Bazen işi olmasa bile markete uğrardı Minho, sırf Jeongin sıkılmasın diye.
"Selam. Bir şey mi oldu gece gece?"
"Canım arkadaşım yine margarin almış. Anlamıyorum ben bu çocuğun beyni nerede? Tereyağı almam lazım." diyerek ezbere bildiği reyona doğru yönelmişti.
Evin alışverişini çoğunlukla Minho yaptığı için Hyunjin Jeongin'i, Jeongin de Hyunjin'i hiç görmemişti. En azından tanımıyorlardı birbirlerini ama Minho ikisine de birbirlerinden bahsederdi. Hyunjin sadece dinleyip geçse de, biraz umursamaz bir tipti, Jeongin Hyunjin'i dinledikçe daha da bir soğurdu. Meşgul bir hayatı olduğu için arkadaş diyebileceği, vakit geçirdiği tek kişi Minho'ydu fakat o sürekli en yakın arkadaşı Hyunjin'den bahsederdi.
"Pudra şekeri var mıydı? Yoktu sanırım. Ondan da alayım iki tane." diye mırıldanıp eline taktığı şeyleri gencin önüne dizdi.
"Zor olmuyor mu böyle bir arkadaşla yaşamak?" elindekileri geçirirken sordu. "Bütün yük üstündeymiş gibi. Fazla sorumluluk almak zor olmalı." Malzemeleri poşete yerleştirmeye başladı. "5100 ₩ tuttu burası."
