~Uçuşa geçiyoruz~

3.bölüm

Çok ciddiye almadım sonra ses tekrardan geldi. Aklıma yine o gün geldi ve nefesim sıkıştı. Tüm yolcular panik olmuştu çünkü ses artık arayla değil sürekli gelmeye baslamıştı ve herkes çığlık atıyordu. Polat denilen adam etrafa baktı ve sonra bana baktı. Nefes alamadığım için elim boğazıma gitti. Nefes alamadıkça boğazımı sıktım. Parmaklarım daha çok sıktı boğazımı. Polat "iyi misin" gibi birşeyler söylüyordu ama onu bile duymuyordum.

Polat bana bekle dedi ve kalkıp pilotun olduğu yere yürümeye başladı. Parmaklarımı hafif gevşettim ve nefes almaya çalıştım.

Bir kaç dakika sonra sesler kesildi. Önce herkes ses birdaha gelicek mi diye kontrol edip rahatladı. Bende elimi yavaşça boynumdan çektim ve uçağın verdiği sulardan içmeye başladım. Polat neredeyse koşar adımlarla yanıma gelip durumumu kontrol etti. İyi olduğumu görünce rahatlayarak koltuğuna oturdu.
-Daha iyi misin derken beni inceliyordu.
-Evet dedim kekeleyerek daha iyiyim.
Arkasına yaslandı.
"Sen mi kurtardın bizi?" dedim şaşkınlıkla.
Ufak bir kakkaha attı. Gülüşüde kendi gibi çok güzeldi. "Yani, pek sayılmaz zaten önemli birşey yokmuş. Dedi
Anladığımı belli ederek bende arkama yaslandım.

" Sanırım ufak bir kriz geçirdin, ve anladığım kadarıyla uçağa ilk defa binmiyorsun neden kriz geçirdin?" diye sordu.
Derin bir nefes verdim.
" Anlatmak zorunda değilsin sadece merak etmiştim."diyip zorla gülümsedi. Kimseye anlatmamıştım bilenler de haberlerden görmüştü.
" Sanırım 2 ya da 3 sene önce"diye söze girdiğimde kafasını bana çevirdi.
"yine iş yüzünden seyahat ediyordum. Uçak garip sesler çıkardı ve pilot panik yapmamız gerektiğini önemli bise olmadığını söyledi ama birkaç dakika sonra uçak düşmeye başladı. Herkes çığlık çığlığaydı benim ise aklımdaki tek şey hiçkimseye veda edememiş olmamdı. Çaresizce ağlamaya basladım. Uçak hızını kesmeden düştü. Ne zaman uyandığımı bilmiyorum ama uyandığımda etrafa baktım. Uçağın büyük bir kısmı bacağımın üstüne çökmüştü. Bacağımı hissetmiyordum.
Sonra sağlık ekipleri falan geldi tam net hatırlayamıyorum çünkü o sıralar gözümün kapanmaması için savaş veriyordum. Sonra gözüm kapanmış uyandığımda hastanedeydim. Ama bacağımı hissetmiyordum doktor nası olduğunu sordu bend-.dicekken lafımı böldü
"Böldüğüm için özür dilerim ama hastanade tek miydin. Kimse gelmemiş miydi?" diye sorurken kaşları şaşkınlıkla yukarı kalkmıştı.
Güldüm ama mutluluktan değildi. Acıydı. Bunu o da anladı.
"Hayır annem uyandığım için çok mutlu olduğunu ama şuan işi olduğunu ve gelemiyeceğeni söyledi" derken gözyaşlarımı siliyodum.
"Neyse işte bende iyiyim ama bacağımı hissetmiyorum dedim. Doktor kafasını eğdiğinde anlamıştım birşeyler olduğunu. Gözüm doldu. Doktor;belki geçici belki diyip sustu. Ağlamaya başladım. Doktor;ben sizi yalnız bırakayım diyip gitti.Sonra bende zamanla bacağımı hissetmeye başladım.
"Geçiciymiş yani" dedi hafif tebessümle
"Evet öyleymiş" dedim burnumu çekerken.

Bir süre ikimizde sessiz kaldık. Daha sonra sessizliği o böldü
"Sanırım varmamıza 1 saat kaldı" derken saatine bakıyordu.

1 saat sonra
_______________________________________

Uçak piste indi. Herkes valizlerini almaya baslamıştı. Valizlerimi alıp aşağı indim arkamdan Polat iniyordu. Aşağı inince yanıma geldi boyu benden bayağı uzunmuş bunu ayağa kalkınca fark ettim. Bakarken boynumu kaldırmak zorunda kalıyordum. Sanırım 1.90 falandı.
"Umarım tekrar görüşürüz eltaf" dedi ve hızlı adımlarla yanımdan ayrıldı. "Eltaf mı?" dedim arkasından bakarken. Anlamını bilmiyorum ama unutmazsam otele yerleşince bakacağım ilk sey olucaktı. Taksiye binip otele gitmeye başladım. Telefona baktığımda annemin hiç aramadıpını gördüm. Biliyorum çocukluğumdan beri beni hiçbir zaman istemedi hep onun işlerini engelleyen bir sorun olarak gördü. Camdan dışarı baktım. Ve ağlamamak için canı açıp derin bir nefes aldım ama işe yaramadı. Gözüm doldu ve daha sonra gözyaşlarına dönüştü....