GeRÇeK HaYaLLeR

BÖLÜM 2

Bu sabah farklıydı sanki.. İçimde bir sıkıntı var ve ben bunun sebebini bilmiyorum. Kötü birşey olacakmış hissi bütün bedenimi ele geçirmiş durumda...

Annemin bana seslenmesiyle,hiç istemeden çıktım yatağımdan. Elimi yüzümü yıkadım. Merdivenlerden inerken telefonun sesini duydum ve ardından annemin telaşla çıkan sesini.. "Hangi hastane!?"
Annemin yanına gittim. "Noldu anne? Arayan kimdi? Ne hastanesi?" dedim. Annemin yüzü bembeyazdı elleri titriyordu ve telefon konuşması bittiği halde sanki donmuş gibi bir elinde telefonu tutup öylece karşı duvara bakıyordu...
"Anne!Kendine gel noluyo bişey söyle!" Dedim son gücümle.
"Baban" diyebildi sadece. Bu cümlenin devamı olduğu çok belliydi fakat annem sadece bir kelime söyleyebildi. İçimden kocaman bir parçayı alıp götüren o kelime: 'Babam'
Annem konuşamadı daha fazla bende tekrar soramadım zaten. Belki annemin daha çok üzülmesini istemediğimden belki de duyacaklarımdan korktuğumdan..

Yol boyunca hiç konuşmadık. Annem sadece ağlıyordu. Hastaneye geldiğimizde Ayşe abla ve ben koridordaki koltuklara oturduk annem ise danışmaya bişeyler sorup yanımıza geldi. Yüzünde hiçbir duygu bulamadım. Boşlukta kalmış gibi hissettim biran kendimi. Annemin bana baktığı 5 saniyelik zaman herşeyi anlattı sanki açık açık.. Ayşe abla sordu benim korktuğum soruyu "Ne olmuş Hanife? İyi miymiş durumu?" Annem sanki bir kuvvet bekler gibi baktı Ayşe ablaya ve sonra gözünden bir damla daha yaş aktı "Ölmüş Ayşe" diyebildi sadece. Bizimkiler bilir beni 'babacı İrem' derler bana. Hayatımda yokluğundan en çok korktuğum varlıktır babam..
Artık o yok. Üniversiteye gittiğimde,mezun olduğumda,en büyük hayallerimi gerçekleştirdiğimde babam olmayacak yanımda..
      Ben hastanenin bahçesinde bunları düşünürken biri oturdu banka. Kim olduğuna bakmak için yüzümü kaldırdım ve Ayşe ablayı gördüm. Kendimi kötü hissettiğim zamanlarda hep onu buldum yanımda,çağırmamış olsam bile sanki içine doğmuş gibi gelir yanıma oturur ve omzuma koyar elini 'Ben buradayım' der gibi.. Ayşe ablayla aramızda 5 yaş var. Benim İstanbul'a gitme hayallerimin sebebi odur aslında.. Kardeşi İstanbul'da oturduğu için hep gidip gelir ve bana anlatır hayallerimin şehrini. Benim İstanbul'a gidip orada eğitim görmemi ve hayallerimi gerçekleştirmemi isteyen kişilerden biri de babamdır. O da çok istermiş gidip orada okumayı ama maddi durumları iyi olmadığı için dedem gönderememiş. O yüzden beraber planlar yapardık hep, ben İstanbul'da okuyup iyi bir doktor olduğumda onlarıda yanıma alıcak ve buradaki zorlu yaşamdan kurtaracaktım. Şuan ise düşündüğüm tek şey babamın içinde olmadığı bir hayat.. Hayallerimin gerçekleşmesine çok az bir zaman kalmışken,2 ay sonra sınavlara girip ilk adımı atıcakken babamsız kalmak..

Aradan geçen iki günde hayatımda bazı şeyler değişmeye başladı bile. Mesela annem en küçük kardeşimi buradaki ortamdan etkilenmemesi için bir süreliğine başka bir köyde oturan teyzeme gönderdi. Evde hep Kuran okunuyor.. Benim yanımda ilkokuldan beri birlikte olduğum, herşeyimi paylaştığım arkadaşım Sinem ve Ayşe ablam var. Sürekli moralimi yerine getirmek için çabalayan iki insan oturuyor karşımda. Benim aklımda tek birşey var :
    Bundan sonra ne olucak?