Murder's Love |• yoonmin

~2~

Biraz geç geldi ama olsun hakkınızı helal edin.

İyi okumalar;))

°°°

"ahhhh bugün gerçekten yorucu bir gündü."

İşten baya geç çıkmıştım elimi çantama atıp telefonu çıkarttım saat 00:34'dü ve gecenin bu saati beni alacak taksi veya otobüs yoktu.

Canım arkadaşım tae ise işini bitirdiği eve kaçtı. Malum sabahtan beri aklında yazacağı kitap için yeni yeni şeyler geliyordu normalde mesai saatlerim de bana yardım eder beraber giderdik bende onun mesai saatlerinde beklerdim.

Fakat bugün maalesef öyle olmadı.

°°°
"Jimin bugünlük idare etsen noluuuuur bu benim için çok önemli biliyorsun"

"Ahhhh şuan o kadar çok yorgunum ki tae bide mesai saatine kalıcam yAğĞğ seni hiç çekemem ne halin varsa gör"

"Ay çok teşekkür ederim aşkoooooo"

°°°

Evet o anki aptallığım sayesinde şimdi bu ıssız karanlık sokakta tek başıma gidicem. Ben bir aptalım. Ve korkak.

Her zaman karanlıktan korkan bir insan olarak bunun çözümünü müziklerde buldum.

Müzikler benim için her şeydi destek kaynağımdı. Onlar olmasa kendimi dipsiz bir kuyuda hissediyorum.

Çantamdan bu sefer kulaklığımı çıkartıp kulağıma taktım telefondan rastgele bir müzik açtım içimden derin bir nefes alarak yürümeye başladım.

Tanrım sokak yollar acayip karanlıktı bazı açık olan sokak lambaları ve ayın verdiği ışık olmasa kaybolurdum.

Acaba tae'yi aramalı mıyım? Beni gelip alır mıydı ki? Denemeye değer. Telefonu tekrar elime alıp aramalardan taehyungun numarasını girdim arayıp telefonu kulağıma getirdim.

Çalıyordu ama açmıyordu tekrar denedim fakat yine aynı oldu tekrar denedim ve hiç bir şey değişmedi.

Tae'den umudu kesip tekrar yürümeye başladım. Şuan tek motivem kulağıma dolan müzik sesiydi.

Bu kadar çok yolu yürümek istemiyorum hem yorucu hem korkunç- bir dakika... Kestirmeden gitsem? Tanrım ben bir dahiyim.

Uzun zamandır burada yaşadığım için kestirmenin nerede olduğunu biliyordum bu yüzden hiç zaman kaybetmeden hızla o tarafa gittim bu benim için zor olacaktı çünkü kestirmenin yolumda sokak lambası yoktu sadece ay ışığı vardı ve ayrıca uzun binalar arasında olduğu gerçekten korkunç gözüküyordu. Lütfen sağ salim çıkıp evime gideyim başka bir şey istemiyorum.

Tekrar içimden derin nefesler alarak yürümeye başladım.
(Sağ ayakla jimin sağ ayak)

Köpeklerin havlaması gerçekten korkmama yeter de artardı. O an ki panik ile sadece yere bakarak müziğe odaklanmıştım. Fakat bunu yapmamam gerekirdi...

Kaybolmuştum.

Evet kaybolmuştum etrafıma baktığımda hiç bilmediğim tanımadığım bir yerdeydim. İçimden ne yapacağımı nerden gideceğimi düşünüyordum tanrım ben tam bir aptalım aptalım aptalım.

Korkum yine beni yendi yine beni kaybetti yine ve yine... neden bu kadar korkağım.

Tamam şuan mantıklı düşünmem lazım geldiğim gibi arkamdan tekrar gitsem? Ki arkam tamamen karanlıktı sanki uçsuz bucaksız bir yermiş gibi resmen sonsuzluğa gidiyordu.