Everywhere | Heejake

Can You Remember The Rain

Heeseung's Pov:

Zaman ilerledikçe ben de kendimden umudu iyice kaybetmeye başlıyordum.

İlaçların bir boka yarayıp yaramadıklarını bile anlamıyordum.

Yine öyle boş boş yatarken telefonum çalmaya başladı. "Alo?"

"Merhaba Heeseung Bey."

"Merhaba Bay Park. Ne oldu?"

"Sizin kiralık bir eviniz vardı." dedi ve tam konumunu söyledi. Jake'in yaşadığı evdi. Aslında oraya uzun zamandır kimse gidip gelmiyordu.

"Evet ne olmuş?"

"Bir müşteri geldi. Evi tutmak istediğini söyledi."

"Eee? Bunun benimle ne alakası var? Siz hâlledemiyor musunuz?"

"Efendim ev tutuldu ama müşterimiz özellikle sizi de görmek istediğini söyledi."

"Bu nasıl bir istek?"

"Ethan Bey'i tanıdığını söylüyor. Sanırım bir tanıdığınız." dediğinde bir anlığına duraksadım.

"Müşteri ne zaman eve gelecek?"

"Şu an gidiyor."

"Tamam." dedim ve telefonu kapattım. Yataktan kalktım ve hemen hazırlandım. Koşa koşa kapıya doğru gittim. Taehyun beni gördü ve "Nereye?" diye sordu. "Anlatacağım sonra. Şimdi çıkmam lazım." dedim ve hemen evden çıktım.

Koşa koşa eve doğru gitmeye başladım. Binanın girişinde bekleyen kişiyle duraksadım. Oydu. Jake'ti. Gelmişti.

Sonra bana döndü. El salladı. "Ethan Bey. Değil mi?" diye bağırdı.

Yanına gittim. Elini uzattı "Eviniz tam aradığım gibiydi cidden." Elini tuttum aylar sonra. "Öyledir."

Sonra elini çekti. Kollarını iki yana açtı. "Gel." dedi. Dediği an kollarının arasına koşmam bir oldu. Rüya gibiydi ama hepsi gerçekti. Sarılmama karşılık verdi. Belinden tuttum ve kucağıma alıp döndürmeye başladım. Yere indirdiğimde beni kendine çekti ve dudaklarımızı birleştirdi. Dudaklarımızı ayırdığında tekrar sarıldı ve "Seni çok özledim." dedi. "Ben de seni çok özledim." dediğimde ağlıyordum. Üç ay sonra kendimi ağlamam için salmıştım.

"Ben çok pişmanım. Çok özür dilerim Jake. Affedebilir misin beni?"

"Seni affetmeseydim buraya gelemezdim."

"Seni çok seviyorum." dedim ve omzunu öptüm. Saçlarımı seviyordu. "Ben de seni çok seviyorum."

Bir süre öyle durduktan sonra eve çıktık. Jake çantalarını bıraktı ve yanıma oturdu. Kafamı omzuna koydum.

"Sana bir şey gösterecektim." dedi ve ayağa kalktı. Kolumdan tuttu ve çekti ama kollarım yara dolu olduğu için otomatik kolumu çektim. "Ne oldu? İyi misin?"

"Kolum acıdı. Önemli değil."

"Ne var ki kolunda?"

"Küçük bir yara abartılacak bir şey yok."

"Koluna bakabilir miyim?"

"Cidden önemli değil. Sen bana ne göstereceksin?"

"Yarana bakacağım."

"Jake gerek yok."

"Hayır var." dedi ve bir şey dememe izin vermeden kolumu sıyırdı. Tüm yaralar gözünün önüne serildi. "Bu ne Heeseung? Bunu kendine mi yaptın?"

"Sana yaşattıklarımı yaşadım."

"Kendini cezalandırmaya mı çalıştın?"

"Çalışmadım. Cezalandırdım."

"Heeseung."

"Hayır benim için üzülmeyeceksin. Hak ediyorum ben bütün bunları."

"Ne yaptın sen?" dediğinde gözlerinden hafif yaşlar akıyordu. "Niye ağlıyorsun?"

"Heeseung niye yaptın bunu?"

"Jake." dediğimde boynuma sarıldı. "Kendini cezalandırmak zorunda değildin."

Belini sardım. "Seni üzdüm ben. Her şeyi hak ediyorum."

"Hayır. Beni üzdüğün için böyle şeyleri hak ediyorsun diye bi şey yok."

"Var güzelim."

"Hayır." dedi ve benden ayrıldı. Diğer kolumu açtı. "Bu da mı?" dediğinde ağlıyordu. "Jake benim için ağlama-" diyecekken bir anda ayağa kalktı ve odaya gitti. Bir şeyler yapıp hemen yanıma geldi. Elinde küçük bir çanta vardı.

İçindeki baticon gibi şeyi çıkardı. Pamuğa döktü. Elini tuttum. "Jake uzun zamandır varlar-"

"Sus Heeseung." dedi ve elini çekip bütün yaraları temizlemeye başladı. Bir yandan yarayı temizliyor bir yandan üflüyor bir yandan ağlıyordu.

"Jake ağlama artık."

Dinlemiyordu. O kadar çok yara vardı ki bant yetmeyeceğinden yaraları sardı. Sonra ellerimi tuttu ve kollarıma kafasını koydu. "Niye yaptın bunu?"

Tuttuğu ellerimi ellerinden çektim. Ellerimi çenesinin iki yanına doğru yerleştirip bana bakmasını sağladım.

"Jake ağlama artık."

"Mahvetmişsin kendini."

"Olsun."

"Hayır olmasın. Bir daha yapmayacağına söz ver."

"Jake."

"Söz ver."

"Söz."