Καταφύγιο

6. Ένα χρόνο μετά...

Ησυχία. Η μικρή αμμουδερή παραλία ήταν έρημη. Μόνο ο απόηχος των τζιτζικιών έφτανε στ'αφτιά του. Η θάλασσα μπροστά του ακύμαντη, καταγάλανη, πηγαινοερχόταν σχεδόν ανεπαίσθητα μπροστά στα δάχτυλα των ποδιών του, δημιουργώντας μικρά βαθουλώματα από κάτω τους. Βυθίστηκε στην αγκαλιά της αργά, προσέχοντας να μη διαταράξει τη γαλήνη της.

Κολυμπούσε προς τον ορίζοντα με μεγάλες απλωτές, απολαμβάνοντας τη δύναμη του νερού, τον τρόπο που τον έκανε να νιώθει σα να μην υπάρχει βαρύτητα...

Μια σειρά από αλλεπάλληλους παφλασμούς, που ολοένα και δυνάμωναν, έμοιαζε τώρα να τον ακολουθεί στην πορεία του και σύντομα έφτασε δίπλα του.

«Ο τελευταίος στη σημαδούρα βγάζει το Ρόκι βραδινή βόλτα» ακούστηκε πίσω του μια φωνή που έσβηνε καθώς τον προσπερνούσε.

Εντόπισε την κίτρινη σημαδούρα στο βάθος κι έβαλε όλες του τις δυνάμεις ώστε να φτάσει εκεί, κολυμπώντας σε ίσια γραμμή, όσο πιο γρήγορα γινόταν. Τα κατάφερε και κάλυψε την απόσταση που είχε δημιουργήσει ο αντίπαλος με τον αιφνιδιασμό του, αλλά δεν κατάφερε να τον ξεπεράσει. Ακούμπησαν τη σημαδούρα ταυτόχρονα.

«Ισοπαλία!» φώναξε λαχανιασμένος.

«Α δεν ξέρω Αλέξανδρε, εμένα μου φάνηκε ότι την έπιασες δεύτερος»

«Τι λες καλέ, μαζί την πιάσαμε» απάντησε πιτσιλώντας τον μ' ένα χτύπημα του χεριού του στο νερό.

«Έι!» ανταπέδωσε ο Ντίνος, που τώρα τον έκλεινε στην αγκαλιά του.

Το φιλί που αντάλλαξαν είχε τη γεύση της αλμύρας.

«Αφού μωρέ τρελαίνεσαι να βγάζεις το Ρόκι βόλτα κι από μόνος σου, τι τα θες τα στοιχήματα;»

«Σιγά που τρελαίνομαι με τον κοπριτάκο!»

«Τον αγαπάς, παραδέξου το»

«Άντε καλά, καλός είναι – κι ας μου 'φαγε τις παντόφλες»

«Ας πρόσεχες πού τις άφηνες»

Ο αέρας παρέσυρε τα γέλια τους στα βάθη της θάλασσας. Μακριά από την έρημη αμμουδιά, μακριά απ'τα τζιτζίκια, μακριά απ'την κίνηση στη διπλανή επαρχιακή οδό, μακριά απ'τους ανθρώπους που αγνοούσαν ότι κάπου εκεί, στη μέση της θάλασσας, δίπλα στην κίτρινη σημαδούρα, δυο ψυχές έβρισκαν το δικό τους παράδεισο.