My Destruction

Κεφάλαιο 9

["Έλα Αννούλα μου! Μην το κουράζεις άλλο! Σκάσε επιτέλους" ουρλιάζει τις τελευταίες λέξεις!
Δεν μπορώ, δεν αντέχω, ανίκανη και αδύναμη που είμαι σταματάω να παλεύω και τον αφήνω να κάνει ό,τι θέλει ενώ κλαίω με λυγμούς. Ίσως αν δεν αντισταθώ, αν δεν τον εξοργισω, ίσως τότε να μην με πειράξει! Να καταλάβει ότι με πονάει! Αλλά ποιον κοροϊδεύω! Ξέρει ότι με πονάει και το απολαμβάνει! Του αρέσει να με βλέπει έτσι! Οπότε όσο πιο γρήγορα αρχίσει, τόσο πιο γρήγορα θα τελειώσει! Αλλά θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο, αυτός ο εφιάλτης; Δεν αντέχω άλλο! Κλαίω και κλαίω ενώ υπομένω τα χτυπήματα του! Πονάει! Πονάει πολύ!]

Ξυπνάω, ενώ κλαίω βουβά! Άρχισαν! Άρχισαν πάλι οι εφιάλτες! Τελικά δεν θα τελειώσει ποτέ αυτό το μαρτύριο! Όσο και να προσπαθήσεις να προχωρήσεις, ό,τι και να κάνεις, όσους ανθρώπους και να έχεις δίπλα σου δεν τελειώνει!
Πάντα θα υπάρχει κάτι που θα σου το θυμίζει και θα καταστρέφει όλες τις προσπάθειες σου! Κάθε μικρό κομματάκι που μάζευες ένα ένα και θα είχες κάνει μια πρόοδο, όλα αυτά θα διαλυθούν με μια σκέψη. Τα μικρά κομματάκια θα διαλυθούν σε μικρότερα και μετά θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να τα μαζέψεις.

Οπότε υπομένεις να βλέπεις τον εαυτό σου να καταστρέφεται ξανά και ξανά από μια ανάμνηση! Μια ανάμνηση που έχει αρχή αλλά όχι τέλος! Και μαζί με τον εαυτό σου καταστρέφονται και όλοι οι άλλο γύρω σου. Όσοι σου στάθηκαν, όσοι προσπάθησαν να σε βοηθήσουν.
Αξίζει; Αξίζει να καταστραφούν και αυτοί; Όχι δεν αξίζει! Γιατί δεν φταίνε πουθενά... Δεν φταίνε αυτοί για τις αναμνήσεις και τους εφιάλτες... Αλλά ούτε και αυτός φταίει... Αυτός ήθελε απλά να περάσει καλά...
Εγώ φταίω! Εγώ και μόνο εγώ! Εγώ που κουράστηκα και σταμάτησα να προσπαθώ να ξεφύγω! Που τα παράτησα! Που ήμουν μια δειλή!
Που ακόμη και τώρα δεν προσπαθώ να αντιμετωπίσω τις αναμνήσεις και τον πόνο! Που δεν έχω το θάρρος να κοιτάξω στα μάτια το πρόβλημα! Αντί να τα κάνω όλα αυτά τι κάνω; Φεύγω... Παραιτουμαι... Παρατω τον ίδιο μου τον εαυτό... Παρατω τους άλλους γύρω μου! Δεν είναι οι αναμνήσεις που με καταστρέφουν! Ο εαυτός μου είναι! Αυτοκαταστρεφομαι!

Και όσο σκεφτόμουν όλα αυτά δεν πήρα είδηση ότι η πόρτα του δωματίου μου είχε ανοίξει και τώρα μπροστά μου στεκόταν η μικρή μου αδερφή! Η μικρή μου αδερφή με έβλεπε σε μια άθλια κατάσταση! Δάκρυα στα μάτια μου, προσπαθώντας να πάρω βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω...

'Άννα τι έπαθες και κλαις;' με ρωτάει με τη γλυκιά φωνή της

'Τίποτα Νεφέλη μου! Είδα απλά ένα κακο όνειρο!' της απαντάω εγώ προσπαθώντας να φανώ ήρεμη