The Wife Of Forgotten

Chapter 1

Chapter 1

Pagkatapos ng laro ay dumiretso kami agad rito sa sikat na 5 star restaurant. They look happy. We chose to celebrate here. And until now I feel like this is a dream. Para bang imahinasyon ko lang itong nanalo kami. But I'm still thankful because of my teams and especially to god. Wala ito kong wala sila.

“Maud, do you agree?” Napakislot ako ng nag tanong bigla si Coach Ohayo. Lumilipad na naman pala ang isip ko.

Nakakunot ang noo akong nakatingin sa kaniya. Hindi ko kasi narinig. Paano ba naman madali lang talaga akong ma distract.

“W-what is it again, Coach?” I shyly asked. “Hindi ko po kasi narinig, pasensya na po.” saad ko. Napangiti naman siya sa sinabi ko at napatango-tango, mukhang naiintindihan naman ang rason ko.

I bowed my attention to my food. Hindi ko napansin na halos wala pa palang bawas ang carbonara ko. If carbonara can speak sigurado akong kanina pa siya nag rereklamo, dahil pinaglalaruan ko lang siya at hindi pa kinakain.

“You invited as a part of a team named Blue Spiker in Thailand.” sabi niya. Napaangat ako ng tingin dahil sa sinabi niya. Thailand?

“Gusto ka nilang maimbitahang mag laro dahil iba ang skills mo sa paglalaro ng volleyball.” nakangiti niyang aniya.

I stunned a bit. That's the opportunity!

Bihira lang mangyari ito, at napaka sarap pala talaga kapag may nakaka appreciate ng small efforts mo. Pero... malaki rin ang part ng team mates ko sa akin. They still have a big part to me. Kong wala sila, hindi mananalo ang team. Cooperations still win. Hindi mananalo ang team kapag walang mates.

Nag baba ako ng tingin. Even I felt happiness, may halong lungkot pa rin. Ayoko naman kasing makita ako ng mga ka team mates ko na ako lang ang may talento at lakas sa pag lalaro. Ayokong isipin nila na nag bibida-bidahan ako sa mga fans namin.. lalo na kay coach.

I smiled bitter while I continue playing my food with my fork. Iniikot-ikot ko lang iyon doon.

“How about my team mates, Coach?” I said. Nag angat ako uli ng tingin sa 'kaniya. I even heard laughing from my team mates. They seems they enjoyed this dinner, huh.

I saw his smile faded. It's seemed he reads me, and knew what's my reason. “Aleyah, you are one of the best player in vol—”

My smile faded. I'm looking at him seriously. “I don't care.. if I'm the most or one of the best player in volleyball, Coach.” ani ko. I bowed my head to my food. “You know I'm not selfish of a kind person.” dagdag ko. “Kong kaya ko pong mag laro, kakayanin ko.. At hanggang doon na lamang siguro.”

I already knew Coach Ohayo. He is the top 3 men of the most outstanding and dangerous in business world. Abaddiel Caleb Uriel Ohayo the one of the most look greek god face. At the age of 28, nakapundar na siya ng anim na branches ng jewelries and restaurant niya sa iba't ibang bansa. He even had a company and a billions of money. At isa nga sa restaurant niya ang pinagkakainan namin ngayon.

He even can afford to buy millions of cars for you. Kaya niya ring makuha ang lahat ng gusto niya in one just snapped of his fingers. Coach Ohayo are the famous one, bali-balita sa kaniya ay walang siyang gusto na hindi nakukuha. And many girls want him, kahit luhuran pa siya makasama lang ang isang ito. A perfect jaw line an intimidating look na para bang mangangain. His hypnotizing gray eyes, his thick eyebrow and eyelashes and high pointed nose and his mistezo skin. Even his broad chest and arms na halatang batak na batak sa gym ay bumabakat sa suot nitong itim na t-shirt. He even ware a black cap too kahit na nasa loob na kami ng restaurant.

Buti na nga lang at masiyadong private ang restaurant na ito kaya walang masiyadong tao. Maski nga ang presyo rito na ngangain rin ng wallet na walang laman sa mahal ng presyo rito.