Teen Romance (boyxboy)

Κεφάλαιο 4

Στέφαν POV:

Ο ενοχλητικός ηχος του ξυπνητηριού μου τρύπησε τα αυτιά. Το έκλεισα στα τύφλα και τεντόθηκα. Σιγα σιγα άνοιξα τα μάτια μου ανακαθισα στο κρεβάτι. Ειχα έναν τρομερό πονοκέφαλο και ο Αλεξάντερ έλειπε από το κρεβάτι του. Προσπάθησα να θυμηθώ τι ακριβώς είχε συμβεί εχθές αλλά δεν μπόρεσα να επαναφέρω τίποτα στη μνήμη μου. Σηκώθηκα και άρχισα να ντύνομαι. Πείρα την τσάντα μου και έφυγα φουριόζος για την καφετέρια.

Κατεβαίνοντας τις σκάλες συνάντησα τον Αλεξάντερ. Φοραγε ένα μαύρο φανελάκι, μια ροζ βερμούδα και κρατούσε τον πρωινό του καφέ.
"Buongiorno μικρέ" είπε κάνοντας με να κοκκινίσω ελαφρά. "Για που το έβαλες;"
"Πάω στην καφετέρια" απάντησα τρίβοντας τα μάτια μου.
"Δεν φαίνεσαι και πολυ κεφάτος"
"Απλως έχω έναν πονοκέφαλο, αυτό είναι όλο"
"Μαλιστα" χαμογέλασε. "Λοιπόν, τα λέμε στο μάθημα" είπε συνεχίζοντας να ανεβαίνει τις σκάλες, αφήνοντας με να τον κοιτάω. Τοτε ήταν που παρατήρησα το τατουάζ που είχε κάτω από τον αυχένα του, ψηλά στην πλάτη δηλαδή. Ήταν ο Άνουβις, ο αιγύπτιος θεός τον νεκρών. Τι συμβόλιζε αυτό; Γιατί το είχε;

[...]

Αφου πηρα τον καφέ μου, κατευθύνθηκα προς το τραπέζι που καθόταν η παρέα μου. Παρατήρησα πως μερικά άτομα έλειπαν, συμπεριλαμβανομένων και
η Έλι με τον Αλεξάντερ.

"Καλημέρα" χαιρέτισα τα παιδιά.
"Γεια σου Στέφαν" ανταποκρίθηκε ο Κρίστιαν. "Πως πάει;"
"Έχω έναν απίστευτο πονοκέφαλο" παραπονέθηκα και κάθισα δίπλα του πιάνοντας το κεφάλι μου με τα χέρια μου.
"Αφου μέθυσες εχθές"
Γέλασα.
"Εγω; Φιλε δεν με ξέρεις καλά"
"Κι όμως. Ήπιες δύο μπουκάλια" χαμογέλασε.
"Μα δεν μεθάω ποτέ. Μονο αν υπάρχει κάποιος λόγος και θέλω να ξεχαστω"
"Μηπως υπήρχε λογος;" ειπε πιάνοντας με απροετίμαστο. Το σκέφτηκα για λίγο αλλα δεν μπόρεσα να θυμηθώ κάτι.
Πριν προλάβω να του απαντήσω με διέκοψε η Άλις, η τρίτη κοπέλα της παρέας.
"Καλύτερα να πηγαίνουμε, η ώρα είναι οκτώ και δεκατρία" είπε.
Όλοι κοιταχτηκαμε μεταξύ μας και αρχίσαμε να μαζεύουμε βιάστηκα τα πράγματα μας. Λιγα λεπτα αργότερα τρέχαμε στους διαδρόμους του κολεγίου ψάχνοντας τις αίθουσες μια προς μια.

Βρηκα αυτή στην οποία έπρεπε να ειμαι και μπήκα μέσα μαζί με τον Κρίστιαν που παρεμπιπτόντως είχε το ίδιο μάθημα. Ολα τα βλέμματά στράφηκαν πάνω μας.
"Συγνώμη που άργησαμε. Μπορούμε να περάσουμε;" απολογηθήκαμε ευγενικά στην κύρια Ουέστον, καθηγήτρια χημείας.
Μας σκαναρε από πάνω μέχρι κάτω και ύστερα απάντησε: "Ναι αγόρια, περάστε".