Teen Romance (boyxboy)

Κεφάλαιο 14

[...]

Επιτέλους η τελευταία μέρα μαθημάτων έφτασε στο τέλος. Αποχαιρετίσαμε τους καθηγητές μας και τους ευχηθήκαμε καλές γιορτές και στη συνέχεια όλοι κατέβηκαν στην τραπεζαρία για μεσημεριανό, εκτός απο εμένα και τον Αλεξ που επιστρέψαμε στο δωμάτιο μας.

Είχα αρχίσει να μαζεύω τα πράγματα πάνω απο το γραφείο μου όταν άκουσα τα βήματα του Αλεξ να έρχονται προς το μέρος μου. Σύντομα ένιωσα τα χερια του πάνω στους γοφούς μου να με τρίβουν απαλά. Γύρισα πλευρά ώστε να κοιταζόμαστε. Εκείνος αμέσως με εγκλώβισε ανάμεσα στον ίδιο και το γραφείο. Γρήγορα κόλλησε τα χείλη του πανω στα δικά μου και άρχισε να με φιλάει βάζοντας τα χέρια του κάτω από τη μπλούζα μου, όμως κάτι ήταν διαφορετικό.

Τραβήχτηκα πίσω σταματώντας το φιλι.
«Τι συμβαίνει;» Τον ρώτησα. «Μπορω να νιώσω ότι κάτι δεν πάει καλά απο τον τρόπο που με φιλάς».
Ξεφυσιξε.
«Απλώς έχω αγχωθεί που θα χωριστούμε για τόσες μέρες» απάντησε.
Δεν μίλησα.
«Θέλω να πάρω ότι μπορώ από εσένα σήμερα αλλά ξερω οτι δεν θα σε χορτάσω. Απλά θέλω να μείνω κοντά σου για πάντα. Με κανείς να νιώθω τοσο όμορφα, σαν να είμαι ξεχωριστός. Ξέρεις ακριβώς πως να με καθησυχάσεις και πως να με κανείς χαρούμενο. Σε αγαπώ γαμωτο μου και όλο αυτο με τις γιορτές με στρεσάρει τοσο πολύ. Το ξερω οτι ακούγεται υπερβολικό αλλα έχει διατυπωθεί πολύ άσχημα στο μυαλό μου».

Δεν ήξερα τι να πω. Δεν είχα ιδέα το οτι σήμαινα τόσα πολλά για εκείνον και ήθελα τοσο πολύ να του πω πως και εγώ ένιωθα ακριβώς το ίδιο για εκείνον. Ήξερα όμως οτι δεν ήταν η κατάλληλη ώρα για εξομολογήσεις. Έπρεπε να τον ηρεμήσω.

Γρήγορα τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το λαιμο του. Αυτός τα δικά του γύρω απο τη μέση μου και έκρυψε του κεφάλι του στον λαιμο μου.
«Να ξέρεις πως είσαι ξεχωριστός και πως όλα θα πάνε καλά. Είναι απολύτως εντάξει να νιώθεις έτσι και σου υπόσχομαι πως θα κάνω ότι μπορώ για να μη σου λείψω» ψυθίρισα.
Με έσφιξε ακόμα πιο πολύ στην αγκαλιά του. Ήμουν σίγουρος πως το χρειαζόταν όλο αυτο, άλλωστε και εγώ το χρειαζόμουν.

Ύστερα απο αρκετά δάκρυα τραβηχτικέ πίσω. Τα ματια του ήταν ελαφρός κόκκινα.
«Το βράδυ μπορούμε να περάσουμε χρόνο μεταξύ μας, αφού είναι η τελευταία μας νύχτα για δυο εβδομάδες» πρότεινα σκουπίζοντας τα δάκρυα από το πρόσωπο του με τους αντίχειρες μου.
Έγνεψε.
«Άντε, πάμε να φάμε τώρα»

[...]

Ειχαμε φάει μεσημεριανό και ειχαμε μαζευτεί στο δωμάτιο της Έλη και της Σαρρα.
Όλοι βρισκόμασταν σκορπισμένοι μεσα στον χώρο. Ο Κρίστιαν καθόταν στο κρεβάτι με τον Μπας, η Σαρρα δίπλα στον Αλεξ στο πάτωμα και εγώ με την Έλη απέναντι τους.