"ආව්හ්"
ජනේලෙට අත තියාගෙන නිකටට අත ගහන් අඩමානෙට නින්ද ගිහින් හිටි ඉඳිය මට කෑ ගැස්සුණේ නිකට අතින් පැනලා බෙල්ල ගැස්සුණ නිසා....
ඇහැරුණ නිසා ඇස් දෙක පිහදලා වටපිට බලද්දි තමයි මම දැක්කෙ ඉරත් බහින්න හැරිලා කියලා....අපි නුවරට කිට්ටු වෙලා නිසා මම උකුළ උඩ තිබුණ බෑග් එක ඇරලා වතුර බෝතලේ අරගෙන ටිකක් බිව්වා....මාතර ඉඳලා කොළඹට එනකල් ම මම බස් එකේ නැඟිටගෙන ආව නිසා ඒ මහන්සියටත් එක්ක මඟදි ඔලුව රිදෙන්න ගත්ත එක එකතු වෙලා මට ගමනින් බාගයකටත් වඩා නින්ද ගිහින්....මගෙ එහා පැත්තෙ වාඩිවෙලා ආව මාමා බැහැලා....බැස්ස තැනක් නම් මම දන්නෑ...මට නින්ද ගියානෙ...මම ඉයර්ෆෝන් එකත් ගලවලා අයින කරලා ෆෝන් එකේ ප්ලේ වෙවී තිබුණ ෆ්ලූට් මියුසික් එක ඕෆ් කළා....
බස් එක නතර කළාම මං අවුරුදු තුනකට පස්සෙ මහනුවර ප්‍රධාන බස් නැවතුම්පොළෙන් බැස්සා...
ඒත් එදා ගමෙන් ගිය අවුරුදු දාහතේ පුංචි කොල්ලා නෙවෙයි අද ඉන්නේ.... දැන් මට විස්සක් වෙනවා....හරි නම් ආයෙත් අත්තම්මගෙන් කාලා ඉන්න යන්න හොඳ නැහැ....ඒත් අපෙ රටේ අධ්‍යාපන රටාවෙ හැටියට අවුරුදු තිහක් විතර වෙනකන් ඉගෙන ගත්තා කියලා තනියම දෙයක් කර ගන්න බැහැ....ඒවා ඉතින් ලේසියකට වෙනස් වෙන්නෙත් නැහැ...කොහොමත් අපේ මිනිස්සු වෙනස් කර ගන්නෙ වැඩක් නැති දේවල් විතරනෙ....බටහිර බලපෑම් කියලා කෑ ගහනවා...ඒවුණාට වැඩකට ඇති දෙයක් කවදාවත් වෙනස් කරගෙන නැහැ....
මම මගෙ ලොකු රෙදි බෑග් එක අතකින් එල්ලගෙන අනිත් බෑග් එක කරට දාගෙන ලැප් එක දාලා තිබුණ බෑග් එක එක උරහිසක රඳව ගත්තා....
හිනාවෙන්නෙපා....මම දන්නවා මම බෑග් රැක් එකක් වගේ....ඒවුණාට ඉතින් මේවා උස්සගෙන යන්න ඕනත් මම මනෙ....
චූටි කාලෙ මම හදිස්සියෙන් ගමේ එන කැම්පස් ඉන්න අයියලා අක්කලා බෑග් දෙක තුනක් දාගෙන නිවාඩුවට ගමේ එන හැටි බලන් ඉඳලා ආසාවට අත්තම්මයි නැන්දයි ගෙදර නැති වෙලාවට ආත්තම්මගෙ වන්දනාගමන් යද්දි අරගෙන යන බෑග් එකයි අත්තම්මාගෙ තව බෑග් දෙක තුනක් දාගෙන ගේ වටේ ඇවිදිනවා.... දැන් ඉතින් ඒ ආසාවල් දෙපිටින් යන්න බර අදින්න වෙලා....
YOU ARE READING
සීමා...
Nonfiksiසීමා....කියන්නෙ ම තමන් තවමත් උත්සාහ නොකරපු අළුත් දේවල් විතරයි.... තවත් විදියකින් කියනවා නම් සීමා කියන්නෙම මිනිස්සු හිතින් මවාගත්ත හිතළුවක් විතරයි...
