Poison Arrows

Başlıyoruz

Saat gece 3 civarı

Gözlerimi tekrar kapatıyorum ve bu sefer geçmişim ile yüzyüze kalıyorum.

İlk başta boğuk olan kelimeler seçilmeye başlıyor.

'aptal'

'senden nefret ediyorum!'

'eziksin, ineksin'

'senden iyi kaşar olurmuş'

'hastalıklı'

'suçlusu sendin, senin yüzünden oldu herşey'

'ne biçim müslümansın'

'kendine çeki düzen ver'

'topla şu yüzünü'

'söz verdin'

'sevilmeyi hak etmiyorsun'

'fazlalılığın tekisin'

'geber'

Gözlerimi açıyorum
Saat 5.32
Başım ağrıyor
Kimse yok yanımda
Yine yalnızım

Yatakta doğrulup pencereden dışarı bakıyorum. Hava aydınlanmak istiyor ve bir iki saat içinde isteğini yerine getirecek gibi duruyor. Telefonu elime alıyorum ve bildirimlerime bakıyorum. Telefonla birlikte fark ediyorum; ben titriyorum.

Bunu aldırmadan elimdeki telefonu yere bırakıp tekrar uzanıyorum ve kendime sarılırken tekrar dalıyorum kabuslarıma.

Korkuyorum evet, ancak yanımda kimse yok.

Karanlığımda yalnız başımayım.

Daha fazla buna katlanamayacağımı fark ettiğimde saat 07.40/08.00 arasında oluyor.

Yataktan kalkıp elimi yüzümü yıkıyorum. Keyifsiz keyifsiz telefonu elime almış geziniyorum sohbetlerde. Eski mesajlar çarpıyor gözüme.

(5 hafta önce)

Instagram kullanıcısı:
"Seni bırakmam Coraline, seni seviyorum"

Coraline:
"Bende seni bırakmam (...), seni seviyorum"
Görüldü.
Instagram kullanıcısı, mesajınıza ❤️ ifadesi bıraktı.

"İnandırıcı" yalanlar silsilesi, hepsi koca bir saçmalık. Yüzümdeki acı gülümsemeyle birlikte ekrana bakarken yukarıdan gelen bildirimle bakışım yukarı kayıyor. Su hatırlatıcı olduğunu düşünürken gelenin mesaj bildirimi olduğunu fark ediyorum. Mesajın Aria'mdan geldiğini görünce yüzüm canlanıyor bir enerji geliyor. Bekletmeden mesaja giriyorum derhal.

Benim yaşadıklarımı dinliyorsunuz dostlar. Ben kim miyim? Ben Coraline. 20 yaşındayım şurda burda okudum bla bla diye başınızı şişirmek niyetinde değilim. Sevdiklerime başlarına bir şey gelmesi durumuna karşı korumaya çalışır, başlarına bir şey gelirse de her türlü elimden geleni yapıp yardım eden biriyim. Gerçi kendimden bahsetmem doğru olmaz, kendimi tanıyor değilim. Sadece hislerimi ifade etmeyi denersem, uhmm deneyelim bakalım.

Bir bilinmezlik gibiyim aslında ben. Kendim de dahil olmak üzere insanların kafasını karıştırıyorum. Mutlu bir(?) kişiliğim ve hüzünlü bir ruhum var. Kendimi inanılmaz derecede güvende hissetmekten son derece güvensiz hissetmeye kısa sürede geçebilirim. Çok sevebilirim ama bazen kalpsiz veya soğuk hissedebiliyorum. İçe kapanık değilim. Dışa dönük biriyim ama yalnızlığı seçiyorum. Seçtiğim bu kavramı seviyorum. Aynı anda hem iyileşiyorum hem acı çekiyorum. Hâlâ dengeyi bulmaya çalışıyorum ve bu sorun değil. Asıl sorun bunu yapamazsam vardır, bunu biliyorum. Kendimi tek bir etiket veya tek bir tanıya sığdırmaya çalışmıyorum. Bende bir insanım, çok katmanlı canlılarız. Bu dengesizliği dengeye çevirmeye çalışmak tekrar dediğim gibi, benim için sorun değil. Geçecek bir hâl olduğunu biliyorum. Bunu kendime unutturmamaya çalışıyorum.

Bazı korkularım var elbet. Karanlık gibi, yalnız kalmak gibi. Evet yalnız kalmaktan korkan ama kendisini yalnızlığa iten biriyim. Zıttım ben zıt, kendimle bile zıttım.

Gelen bir başka mesajla kendime geliyorum. Ekrana bakıp ekrandaki tuşlara dokunmaya başlıyorum.

"Aria'm" kişisiyle sohbettesiniz.

Aria'm:
Günaydın bitanemm
Güzelim orada mısın?

Coraline:
Ah dalmışım üzgünüm
Günaydın Lotusum, nasılsın
bakalım hm

Aria'm:
Sorun mu var güzelim neden daldın
İyi olduğun kadar iyiyim sevgilim,
sen nasılsın bakalım hm

Coraline:
İyiyim iyiyim sorun yok sevgilim
Düşünüyordum yalnızca

Aria'm:
Kendini boğmaman konusunda
konuşmuştuk sevgilim, bakayım
mı sana bi tane hm

Coraline:
Uhmm nasıl istersen güzelim ki
Üzgünüm elimde değil
1 fotoğraf gönderdiniz.

Aria'm:
Üzgün olma bitanem bunun için
Fotoğraf içeriğine yanıt verdi.
Solgun görünüyorsun bitanem, nerdesin
söyle gelip alayım seni

Coraline:
Evdeyim bitanem, dışarı çıkarım
diyordum birazdan

Aria'm:
Tamamdır güzelim hazır bekle beni, arabadayım geliyorum

Coraline:
Tamamdır Lotusum

Sohbetin sonundasınız.