That Side Inside You

Inside You 2

         "Do you think tatanggapin nila ang gusto ko?" Kinakabahan kong tanong kay bakla. "Siguro naman papayagan ka nila na kunin mo ang sarili mong gustong kurso." Baka sakali namin. Naglalakad na kami pauwi, I decided to open up to my family sa gusto kong i-persue na course dahil ga-graduate na kami frome High School. Matagal ko na talagang alam kung ano ang gusto ko pero hindi ko lang masabi-sabi sa kanila dahil alam ko naman na iba ang gusto nila para sa'kin.

Kailan man ay hindi ko na naikwento sa kanila ang tungkol sa kung anong gusto ko, sa kaibigan kong bakla lang talaga. "Baks, paano ko ba sa sabihin kase!" I frustratedly said. I've been practicing days now, kung paano ako haharap sa harapan ng pamilya ko habang sinasabi ang gusto kong kunin na kurso.

"Chill! Chill! Hindi ako ang karibal mo kundi ang med na course." Medyo naging kalma naman ang sistema ko sa kung paano ako kausapin ni bakla. "Naiiyak na ako sa kunsimisyon tapos ikaw d'yan, hmmp!" Kunwaring tampo ko. I don't know pero kay bakla lang talaga ako malayang mag-runt ng kung ano-ano. Kahit hindi ko piliin ang sa sabihin kong salita ay ayos lang sa kaniya. Kahit mahampas ko siya ng sandamakmak.

"Hays, alam mo naman kung paano sila talagang pusigidong sundan ang sinimulan ng mga ninuno namin. Ayaw nilang may naiiba, dapat pare-pareho." Pagkwento ko. "Weh, ganon talaga kahigpit?" React nito, I just nod for a response. "So, pano kung may gusto talagang ayaw kunin ang kursong iyon tulad mo, anong nangyayari?" Tanong nito. I smiled in sadness.

"Kinakahiya nila." Maikli kong pahayag. Gulat na gulat ang reaction nito sa sinabi ko. "As in?! I mean, kahit madami kang parangal na nakukuha ikakahiya pa nila iyon?" Gulat na tanong nito, at tango lang ulit ang sagot ko. "Bakit?" Kumibit balikat na lang ako sa tanong nito.

Hindi ko rin alam kung bakit ganoon ang pamilya ko. Kapag sinabi nila sinabi nila, iyon dapat ang masusunod. So unfair. "Oh, kain na lang tayo chocolate." Aya nito na nagpangiti sa buhay ko.

Naalala ko noon ang mga pangyayari na naging mahirap para sa akin. Hindi lang hirap sa exam, quizzes, summatives, long test, kundi pati na rin ang paglaban sa kursong gusto ko. Sinunod ko ang gusto nila and yes I graduated, sumabak ako sa field ng medicine, nakakuha ng trabaho, stable financially, to make my family proud. Pero noong nakapag-ipon ipon na ako sinunod ko na kung ano ba talaga ang gusto ng puso ko. And it is writing.

Kahit anong gawin ko hinahatak ako ng pagsusulat pa balik sa mundong gusto ko, sa mundong alam kong pwede akong kahit na maging sino ng walang panghuhusga mula sa mga taong nakapalibot sa iyo.

Noong sinabi ko noon ang tungkol sa gusto kong kunin na kurso ay mahigpit silang tumanggi kaya wala naman akong nagawa dahil sila ang nagsusuporta sa pag-aaral ko. Kinaya kong isantabi ang totoong gusto ko, at ipinauna sila sa puso ko pero makalipas ang ilang mga taon napagod na akong abutin ang mga expectation nila, kinalimutan ko ang sarili ko para abutin ang gusto nila pero hindi pa ata iyon sapat para sa kanila.

Naalala ko pa nga noong kabadong kabado ako na nagtake ng board exam hindi ko na malayang ubos ko na ang binili kong Hershey para sa buong araw ko. At ang mas malala pa iyong hinintay ko at hinanap ko ang pangalan ko sa list ng mga nakapasa sa board exam, sa kamamadali ko di ko na napansin ang sarili kong pangalan. Umiiyak at tulo sipon akong ngumunguya ng Hershey. Tapos wala pa no'n si bakla kasi na sa probinsiya, kaya talagang si Hershey chocolate na lang yung kasama kong umiyak noon.

Talagang pinagsumikapan kong maabot iyong mga gusto nila.

"Hoy! Baks! Kamusta ka na? Antagal na nating hindi nagba-bonding! Na miss miss na kita!" Sabi ko kay bakla. Naging busy kami sa sari-sarili naming buhay mula ng magkolehiyo at magkaroon ng trabaho kaya naging madalang na lang ang pagkikita namin.

"Yuck! Di kaya kita na miss!" Pagtanggi nito pero tinawanan ko lang. Nagyakapan kami ng mahigpit. "Aray nasasakal naman ako sayo eh! Parang ilang taon hindi nagkita ano? Ano 'long time no see'?" As always na attitude nito.

"Okay naman ako medyo naka-ahon ahon na kami." Sagot nito sa pangangamusta ko habang umuupo kami sa damuhan ng park.

"Good to know that." Wika ko. "Eh, ikaw? Kamusta ka na?" Tanong nito. "Ito okay naman na pa proud ko naman sila, pero hinahanap hanap pa rin talaga ng puso ko ang pagsusulat, baks." Pagsabi ko. "Ngayong araw ko nga sa sabihin sa kanila ang panibago kong plano, mamaya sa family dinner namin." Pagkwento ko.

Kung may mas makakaintindi man ng sitwasyon ko si baks iyon. He's with me half of my life. "Edi maganda nga iyon, finally masusunod mo na talaga ang gusto ng puso mo." Sabi nito. At binigyan ako ng tsokolate.

Hindi na ako kabado ng sobra katulad noon dahil ngayon confident na ako. Kung meron man kaba sa katawan ko katiting na lang. Bahala na kung okay sa kanila o hindi. Basta nagsabi at nagpaalam ako.

When I face and told them about my plans, I am more than shock when I receive their reaction that time. Kabaliktaran ang nangyari, they accept and supported me this time.

And now, I am more confident and happy. Magaan sa loob kapag nagagawa mo ang mga bagay na gusto mo at walang humahadlang doon. Walang ibang apektado, walang samaan ng loob. Ang sarap sa pakiramdam no'n.

"Hoy! Lalim ng iniisip, ah." Pagkalabit sa akin ni Bakla. "Wala iniisip ko lang yung dati na hindi ko pa kayang ipaglaban ang gusto ko."

"Yeah, grabe nga. Hindi natin na malayan na nakalagpas na tayo, na nakalipas na pala." Pagsang-ayon ni Baks.

"Tara na, gabi na oh." Pag-aaya ni bakla. "Wala ka na bang tago d'yang chocolate?" Tanong ko. "Wala na." Sagot nito.

Naging magkapitbahay kami last year. We really do achieve our friendship goal. And now we are both proud to each other and to ourselves. Hindi ko nakikita ang sarili ko without him. His not just a simple friend but the best and my base. Siya ang kauna-unahang taong naniwala sa akin.

Nang marating ko na ang harap ng bahay ko ay napangiti na lang ako bigla, ito ang isa sa mga pinaghirapan ko. Aside from the books that I've been writing for years.

I did not quit from writing but I did not drop my job either. I realized a lot of things the day when I talked to my family about my plans.

"Congratulations!" I jump in surprised. "Para saan ito?" Nagugulat kong tanong. Natatawa na lang ako.

"We heard about your successful operation in the hospital and to your new published story that you really love. Yung lagi mong kinukwento." Sabi ng babae kong kapatid.

"So, may pa cake?" Ani ko.

"Yes." Masayang sagot nito.

"Anong ngang title no'ng story na pinaghirapan mo? Yung sinulat mo bg matagal." Iniisip pa nito ang sinasabi.

"The Writer's Spirit." Sagot ng babaeng pamangkin namin. The bookworm girl. "Yeah that one."

"I think, I already met the character." Sabi ng uod ng mga libro. "It's you." She whispered. "Mhm, you think?" Paglilito ko sa pamangkin ko.

"Hay naku, ano ba ang mga dala ninyo? Kumain na tayo." Tanong ko, I'm hungry.

"Mom and dad are so proud of you sister." Sabi sa akin ng kapatid kong lalake. He looked at me with admiration. "And I am too." Sabi nito.

That is the words that I've been craving for, my heart jump in happiness. Now I must say I am confident, contented and happy.

Ikaw? Sino ang kasama at sandalan mo sa lungkot at saya? Sa up, side, down, nang buhay mo?

Do not give up your own way of freedom. Fight for it!

#HersheysMode

© G A M E T H E O N E