ကိုကိုသူ့ကိုကိုသူ့ရှေ့ကိုရောက်လာပြီးအလှပဆုံးသောမူပိုင်အပြုံးလေးနဲ့ပြုံးနေရှာသည် ကိုကိုအပြုံးကပျားရည်ထက်ချိုမြပြီးမြင်သူတိုင်းအေးချမ်းစေတယ် ကျွန်တော်ကိုကို့ကိုရန်ခုန်စေခဲ့တာလဲကိုကိုရဲ့အပြုံးလေးနဲ့ပေါ့ ကိုကိုတခါပြုံးတိုင်းကျွန်တော်ရင်ထဲပန်းတွေအများကြီးပွင့်သွားသလိုပဲ ဒါပေမယ့်ကိုကိုကပြုံးတာရှားတယ် ကျွန်တော်ရှေ့ကလွဲရင်ပေါ့။
ဘယ်သူ့မှမရှိတဲ့ပန်းခင်းကြီးထဲမှာကျွန်တော်ရယ်သားဘေးရယ်ကိုကိုရယ်ဆော့ကစားနေကြတယ် သိပ်ကိုလဲပျော်နေကြတယ်
"ကိုကိုပြုံးနေတယ်"
"အွန်မောင်ကငါပြုံးနေရင်သဘောကျတယ်မဟုတ်လား"
"သိပ်ကိုသဘောကျတာပေါ့"
"မောင်...."
"ဗျာ"
"ငါသွားရတော့မယ်မောင်"
"ကိုကိုကဘယ်သွားမှာလဲ"
"အေးချမ်းတဲ့နေရာလေးတစ်ခုကိုပေါ့ အဲ့နေရာလေးမှာ အတ္တလဲမရှိဘူး အမုန်းလဲမရှိဘူး နောက်ပြီးအချစ်ဆိုတာလဲမရှိဘူး "
"ကိုကိုသွားရင်မောင်တို့လဲလိုက်ပါရစေ"
"မလိုက်ပါနဲ့မောင်ရယ် ငါကိုအေးချမ်းတဲ့ဘဝလေးမှာနေထိုင်ခွင့်ပေးပါ သားလေးကိုမောင့်လက်ထဲငါစိတ်ချပါရစေ "
"ကိုကို"
ကိုကိုနဲ့ကျွန်တော်တဖြည်းဖြည်းဝေးသွားသလိုခံစားရလာသည် ကိုကိုတစ်ကိုယ်လုံးတောက်ပလာပြီးကျွန်တော်နဲ့သားလေးကိုမျက်ရည်အဝိုင်းသားနဲ့လက်ပြကာကောင်းကင်ထဲရွှေရောင်အမှုန်အမွှားလေးတွေနဲ့အတူပျောက်ကွယ်သွားသည်။
"ကိုကို...မသွားပါနဲ့ ကိုကို"
"ဂျောင်ကု...ဂျောင်ကု"
သူမျက်လုံးပွင့်လာတော့အဖြူရောင်မျက်နှာချပ်ကြီးနဲ့အတူများစွာသောဆေးပိုက်တန်းလန်းတွေ မရမကကုန်းကျုံးထတော့ရင်ဘတ်ကအောင့်တက်လာသည်။
"ဖြည်းဖြည်းထမှပေါ့ မင်းကနှလုံးခွဲစိတ်ထားရတာအကြမ်းဗတမ်းလုပ်လို့မရဘူး"
