ISABELLA

PUS

▪︎corazón de hielo viviendo en el corazón de la muerte▪︎

~♠︎~
Ölümün kalbinde yaşayan buzdan kalp.

Musica;
Taylor Swift 》Cardigan
Billie Eilish 》 when the party's over

~♡~

Zihnimin derinlerinde çalan o yabancı müzik...
Kulak tırmalayıcı, tonsuz ve asla öyle bir melodisi olmayan vazgeçilmez müzik, geçmişin tozlu raflarında varlığını sürdürüyordu.
Her nota uyuşturucu gibi damarlarımda huzursuzluk verici bir rahatlıkla dolaşmaya devam ediyordu. Kurtulmak istedikçe bağımlılık yapıp beni kendisine esir ediyordu.

Geçmişim süregelen bir karanlıktı. Ruhu kan kokuyordu geçmişimin. Karanlık, yağmur ve gök gürültüsü giderek artıyor, hayaletler saklandıkları tül perdelerin arkasından yavaş yavaş çıkıyordu. Kalbim korku ve yalnızlıkla tekliyor, gözyaşlarım dudaklarımdan içeriye sızıp, tuzlu tadı dilime mühürlüyordu.

Müzik giderek hızlanmaya, içimde kalan son umut parçalarının katili olmaya devam ediyordu. Gök delicesine gürüldeyerek, yağmur damlalarına beni korkutmayı emrediyordu. Yağmur damlaları cama her çarptığında, kalbime saplanan bıçak, binlerce kez devamlı olarak kalbimin odacıklarına girip çıkıyor, odacıkların boş olduğunu fark ettikçe yalnızlığımı ezmek istercesine daha çok canımı acıtıyor, kalbimi paramparça ediyordu.

Yağmur yağması beni her zaman 18 yıl öncesine götürürdü. O korku dolu sabaha. Sanki yağmur annemi almak için yağmıştı o sabah. Babam o sabah annemin ölü bedeninden beni çekiştirerek aldığında, yağmur annemi kolları arasına alıp çok uzaklara götürmüştü. O günden bu güne ne zaman yağmur yağsa, annemin beni beklediğini düşünerek mezarlığa giderdim. Bu sefer yapabilecek miydim bilmiyordum. Karanlık, bir kasvet gibi üzerime çökmüşken, korku, bir ruh gibi bütün çehremi sarmışken, saklandığım yerden çıkıp ona gidebilecek miydim bilmiyordum.

Gök her gürlediğinde , dizlerimi kendime biraz daha çekiyordum. Çünkü , nasıl yağmur bana annemin gidişini hatırlatıyorsa, gök gürültüsü de babamın anneme bağırışlarını, bir gün bir günü aratmayan kavgaları hatırlatıyordu. Babam annemle her ne kadar anlaşamasa da beni çok sever, bana kendimi prenses gibi hissettirirdi. Korktuğumda beni göğsüne çekişi dün gibi aklımdayken, bu sene başında da babamı benden almış olmaları gerçeği bir tokat gibi çarptı yüzüme. Gözümün önünde acımasız bir kurşunla o da beni bırakmıştı.
Şimdiyse hedef bendim.
9 Aydır her gün eve gelip tekerleme söyler gibi beni arayan adam kalbime korku ekiyordu.

Her ne kadar kaçarsam kaçayım, hedef bendim.
Ölüm bir kurşun uzaklığıyla ensemdeydi. Korkuyla titreyen bacaklarımı göğsüme iyice çekip, gövdemle birleştirdim. Ağlamaktan kızaran gözlerim, güneş ışığı gibi ışıldayan loş sokak lambasının ışığında, bir çubuk görüntüsüyle yağan yağmura kaydı. Pencerenin bir kanadı açıktı. Açık pencerenin üzerine dökülen bembeyaz tül , rüzgarın etkisiyle uçuşurken, ruhumu kefen gibi sarıyordu.

Zihnimin derinlerinde çalan esrarengiz müzik hâlâ varlığını koruyor, kalbimi, ruhumu ve ölümlerle dolu geçmişimi ele alıp önüme seriyordu.
Kaçmak istiyordum bu müzikten, canım çıkana, nefesim kesikleşen dek koşmak. Sonra bir şey dur diyordu. Kaçma, tüm sır sende. SIR SENSİN!
Bir anda kanım çekilmişcesine durmak istiyordum. Dans etmek zihnimde çalan müziğe yağan yağmurun altında.
Bir yandan ağlayıp, bir yandan göklere uçarcasına dans etmek.

Kömürlükteki saklandığım o koltuğun arkasına iyice çekildim. Zihnimde durmadan çalan müziği durdurmak istercesine gözlerimi sımsıkı kapatıp ellerimi kulaklarıma bastırdım.

Buruşturulup atılmış bir kağıt süzüldü gökyüzünden o an.
Kelimler cümleleri, cümleler satırları, satırlar sayfaları yakıyordu. Küle dönmüş sayfalardan kan sızıyordu. Yerde ahenkle süzülen kan bir anda sıcak derili bir yılana dönüşüp bana doğru sürünmeye başladı. Bacağımdan bedenime doğru ilerledi ve canımı yakmamaya çalışarak boynuma dolanmaya başladı. İki gün önce odamın tavanına astığım intihar ipim gibi sarıldı boynuma. Nefesim kesildi, kalbim kan pompalamaktan yorgun düştü o an ve gözümün önünde büyük harflerle o cümle oluştu ansızın.

ÖLÜM SON UYKU DEĞİL , SON UYANIŞTIR...

~