Onschuldige ogen

Eenzaam (1)

Terwijl ik mijn zeilboot met zorg in de zee laat glijden en de frisse zeewind door mijn haren laat waaien, voel ik mijn hart sneller kloppen en veranderde mijn benen in overkookte noedels. Een onverklaarbare onrust neemt bezit van me, een emotie die ik normaal gesproken niet ken. Dit was ons vaste ritueel op zondagavond, mijn vader en ik. Het lijkt bijna onwerkelijk dat slechts een maand geleden we nog hier waren, op ditzelfde stukje strand met dezelfde zeilboot. Het idee dat ik nooit aan dit nieuwe normaal zal wennen, dringt langzaam tot me door. Mijn vader was de enige persoon in mijn leven die me echt begreep. Hij voelde me aan.

Plotseling merk ik dat mijn hand leeg is, de zeilboot is al een stukje verder het zand ingegleden. Het voelt bijna alsof mijn vader het zand zelf is, die me zachtjes een duwtje geeft om vooruit te gaan, om niet langer vast te houden aan het verleden. Uit mijn ooghoek zie ik een vader met zijn kleine dochter zorgeloos spelen in het zand, een gebeurtenis dat me doet denken aan de momenten dat mijn vader en ik daar samen speelden. Zou dit een teken van mijn vader kunnen zijn, een aanmoediging om vooruit te kijken, om de toekomst te omarmen? Ik weet dat hij dat voor me zou willen, hij zou me de kans gunnen om verder te gaan en niet te blijven steken in het verleden.

Ondanks dat ik hem niet fysiek zie, voel ik zijn aanwezigheid, zijn warmte, zijn steun. Op dat moment herinner ik me zijn laatste woorden aan mij:

"De wind is mijn stem, die je altijd de juiste weg wijst. Het water is mijn perspectief, dat je altijd troost en zelfvertrouwen schenkt. Het zand is mijn warmte, om de kou te verdrijven. En als laatste, deze ketting geef ik je om ervoor te zorgen dat ik altijd bij je ben. Bewaar hem goed, zodat ik altijd aan je zijde kan zijn. Weet dat ik het niet prettig vind om deze reis alleen te maken, maar we zullen elkaar ooit weer ontmoeten. Vergeet nooit dat ik altijd van je zal houden, Sylvie, waar ik ook ben."

Plots voel ik mijn voeten weer stevig in het zand staan, en besef ik dat de vader en zijn dochter al uit mijn gezichtsveld zijn verdwenen. Op dat moment dringt de eenzaamheid tot me door, zelfs al weet ik dat mijn vader ergens rondzweeft. Een koude traan rolt over mijn wang, die ik snel wegveeg. Ik probeer mezelf te kalmeren, mijn gedachten te ordenen, en mijn aandacht wordt getrokken door de prachtige rood-oranje horizon die zich spiegelt in het kalme water. Die weerspiegeling voelt als een oase van rust, een bron van vrede. Voor het eerst in lange tijd voel ik innerlijke rust, alsof mijn vader zijn warme handen op mijn schouders legt en van boven zegt: "Gaan we nog zeilen, Sylvie, of is er vandaag helemaal niets meer?" Ik antwoord: "Ik weet het niet, pap. Alles is zo anders, je bent zo ver weg." Ik kan het gewoon niet aan, niet zonder hem. Misschien moet ik overwegen te stoppen met zeilen, en zo de pijn, het verdriet en de rouw enigszins te verzachten. Misschien is dat wel de enige juiste beslissing.

Die dag begon mijn leven in te storten, en besefte ik dat mijn oude leven, dat ik nooit als slecht had beschouwd, voorgoed voorbij was. Oh, lieve papa, ik zou alles doen om je terug te krijgen, zelfs als dat betekent dat ik moet stelen, beroven, of zelfs een moord moet plegen. Oh, lieve papa, wat moet ik doen om je weer terug te winnen? Ik ben Sylvie, en mijn leven lijkt niets meer waard te zijn.

Een week later:

Shit, ze hebben me ontdekt, Jeugdzorg. Ik zal moeten gaan wonen bij mijn tante, en eerlijk gezegd zou ik liever bij een vreemde familie worden geplaatst dan bij haar, aangezien ze een workaholic is die zelfs geen tijd heeft voor een goudvis, laat staan voor een kind. Ik heb haar in mijn hele leven slechts één keer ontmoet, en ze bleek een vreselijke vrouw te zijn. Toen we haar eens bezochten, stuurde ze ons weg omdat ze geen tijd voor ons had. Het lijkt alsof ze meer om haar werk geeft dan om haar familie, maar mensen kunnen veranderen, dus ik zal het beste maken van deze situatie.

Ik besluit om mijn hoofd leeg te maken op het strand, en wanneer ik aankom bij onze favoriete duin, voel ik een vreemde sensatie. Het is alsof mijn vader in zijn karakteristieke kleermakerszit naast me zit, met een van zijn sullige grappen over welke jongens wel of niet bij me zouden passen. Maar hij is er niet, dus ik moet proberen mijn gedachten los te laten en mijn hoofd leeg te maken. Op dat moment word ik afgeleid door een roodharige jongen die door het duinzand sloft, waarbij elke stap wolken van zand creëert. Hij lijkt iets te mompelen, en tot mijn verbazing herken ik het gemompel. Ik was zo afgeleid dat ik nauwelijks doorhad dat hij langs me liep. Plotseling besef ik wie hij is: het is Koen, de hartenbreker uit mijn examen-jaar klas. Ik moet toegeven dat hij er niet zo slecht uitziet als ik me herinner, en zijn gezicht straalt geen vreugde uit. 

Misschien moet ik vragen hoe het met hem gaat, misschien heeft hij het net zo zwaar als ik. Zonder aarzeling flap ik eruit, wetende dat ik mijn leven toch niet verder kan verpesten.

'Hey K-koen, h-herinner je je mij nog? Hoe gaat het?' De eerste paar seconden is het stil, maar aan zijn uitdrukking kan ik zien dat hij zich op het punt staat te ontploffen.

'Ja, ik herken je nog,' klinkt zijn stem boos, alsof het niet over mij ging.

Ik kon het niet laten om te vragen, ook al was ik bang. 'Mag ik misschien vragen wat er aan de hand is?'

Met een mix van afschuw en tranen in zijn ogen antwoordt hij: 'Ik dacht dat ik gewoon op date was met mijn vriendin, maar het liep veel slechter af. Heb je even?'

Hij vertelt me met een woeste stem dat zijn vriendin is vreemdgegaan met een van zijn 'vrienden'. Nu begrijp ik waarom hij zo boos was. Ik heb mijn telefoonnummer gegeven uit medelijden, maar hij heeft er meteen gebruik van gemaakt. We hebben de hele nacht gebeld en hij brandt meteen los. Ik merk dat ik me nog niet echt opgelucht voel, maar het lijkt alsof ik het met iemand moest delen.

Hij heeft me laten inzien dat ik misschien toch niet zo eenzaam ben, dat ik een maatje heb. Ergens geeft me dit een gevoel van macht. Een gevoel van krachtigheid.