Onschuldige ogen

Achter elk gezicht (4)

Triggerwarning! In dit hoofdstuk word namelijk gesproken over een eetstoornis en zelfbeschadiging.

'Achter elk gezicht schuilt een verhaal, een strijd, een pijn. Maar ook achter elk gezicht schuilt de kracht om te overwinnen, om te genezen, om weer te stralen.'

Alles om me heen werd even stil toen ik de deur opendeed. Het hysterische gekakel van Raouls moeder verdween naar de achtergrond, alsof de wereld buiten de kamer tijdelijk ophield te bestaan. Voor een moment was alles geconcentreerd op Raoul, die voor me stond als een schaduw van zijn voormalige zelf. Zijn lichaam was een breekbaar omhulsel met bontgekleurde blauwe plekken, stille getuigen van de innerlijke strijd die hij dagelijks vocht. Zijn gezicht, eens levendig en stralend, was nu bleek en zijn ogen waren holle, matte schimmen van wat ze ooit waren geweest.

"Raoul," fluisterde ik, mijn stem een zachte echo in de stille kamer. In deze verstilde atmosfeer leken woorden overbodig. De stilte leek hem enigszins te kalmeren, terwijl al mijn eigen problemen op dat moment verbleekten en enkel de zorg om mijn vriend overbleef. Mijn benen trilden als verfrommelde spaghetti, mijn tong voelde aan als schuurpapier, en mijn ogen vulden zich met ongecontroleerde tranen.

"Wat kan ik doen, Raoul? Alsjeblieft, vertel me wat er aan de hand is!" riep ik, mijn emoties nu volledig overweldigend. Hij keek me glazig aan, zijn ogen bijna leeg, en met een schijnbaar eindeloze inspanning haalde hij zijn schouders op en fluisterde, "Je helpt me al, Sylvie."

"M-maar..." stamelde ik, onzeker over wat te zeggen of te doen. Ik schoof naast hem en omhelsde hem zachtjes.

"Ik heb een eetstoornis," fluisterde hij, zijn stem broos. Ik keek naar hem, mijn eigen tranen zich vermengend met die van hem. "Raoul, ik had geen idee... Waarom heb je me dit niet eerder verteld?" fluisterde ik, mijn stem trillend van emotie.

Langzaam aan begonnen alle puzzelstukjes op hun plek te vallen. Raoul begreep mij omdat hij zelf ook enorm veel leed ervaarde. Leed is een bijzonder begrip, want de pijn die je intern voelt kan niemand zien of verklaren.

"S-sylvie, ik ben echt op," vertelde hij zuchtend.

"Weet je nog wat je gisteren tegen me zei? 'Ik begrijp het. Alles wat je nu doormaakt is waarschijnlijk verschrikkelijk, maar geloof me, op een dag zul je het licht weer zien.' Jij ook, Raoul. Het licht komt ooit weer terug."

Raoul keek me met grote ogen aan en vroeg voorzichtig: "M-mag ik je mijn verhaal vertellen?"

"Ik dacht dat je het nooit zou vragen!" zei ik lichtelijk enthousiast.

Zijn stem trilde terwijl hij zijn verhaal begon. "Mijn eerste herinnering was toen ik vijf was, op de begrafenis van mijn vader. Ook al was ik zó jong, ergens raakte het me toen al. Jaren was ik ontroostbaar, terwijl mensen me vertelden dat ik weer controle over mijn leven moest krijgen. Keer op keer kreeg ik te horen dat ik niet meer mocht voelen, en dat deed me geloven dat de rouw misschien wel mijn schuld was. Dat ik niet meer mocht voelen. Toen begon ik met alles onderdrukken. Ik was tien toen ik voor het eerst begon met het zoeken naar een manier om mijn gevoelens te beheersen. Het begon allemaal zo onschuldig dat niemand het doorhad. Op een gegeven moment werkten de onschuldige methodes niet meer, en toen begon alle ellende. Ik was dertien jaar oud en verruilde mijn boterhammen voor bakjes magere yoghurt, en vertelde iedereen trots hoe gezond ik werd, terwijl ik eigenlijk alleen maar een sprankje controle zocht in mijn leven. Langzaam aan gleed ik steeds dieper in deze patronen. Op mijn zestiende verjaardag liep het helemaal uit de hand. Heel mijn verjaardag was naar mijn gedachten verpest omdat ik teveel suikers had gegeten. Die avond verwondde ik mezelf en rende ik weg van huis, en ik ben een week lang weggeweest. In die week had ik niets gegeten en viel ik flauw. Omstanders zagen het en belden de ambulance, waardoor ik werd opgenomen. Ik had niemand meer op dat moment, behalve mijn moeder, die als enige begrip had voor de situatie. Sindsdien lukt het me steeds beter om het onder controle te houden, maar als ik boos word, sla ik mezelf met alles wat ik tegenkom."

Een traan gleed over mijn wang. "Ik had geen idee, Raoul. Het spijt me." Ik omhelsde hem stevig.

'Ik herinner me de tranen van mijn moeder en de zware, kille regen die maar bleef vallen. Sinds die dag was mijn leven één grote strijd. We hadden amper genoeg geld om rond te komen, en mijn moeder werkte dag en nacht om voor ons te zorgen. Ik was eenzaam en bang. Maar het ergste was dat ik me schuldig voelde over de dood van mijn vader. Ik dacht dat het mijn schuld was, dat als ik maar een beter kind was geweest, hij nog zou leven."

Hij slikte even en vervolgde: "Ik begon met mezelf uithongeren als een manier om controle te krijgen over iets in mijn leven. Het voelde alsof ik faalde op elk gebied, maar hier had ik controle over. Het gaf me een vals gevoel van kracht."

Ik luisterde met ingehouden adem terwijl hij zijn pijnlijke verhaal deelde. Het was hartverscheurend om te horen hoeveel hij had geleden. Hij ging verder: "Mijn moeder ontdekte uiteindelijk mijn eetstoornis en dwong me om hulp te zoeken. Ik ben in behandeling geweest, maar het is een dagelijkse strijd, Sylvie. Ik wil weer gezond zijn, ik wil leven, maar die gedachten in mijn hoofd blijven me achtervolgen."

Ik keek hem diep in de ogen en zei: "Raoul, je bent niet alleen. We zullen samen vechten, en we zullen deze demonen verslaan. Je verdient een gelukkig leven, en ik zal er altijd voor je zijn."

'Achter elk gezicht schuilt een verhaal, een strijd, een pijn. Maar ook achter elk gezicht schuilt de kracht om te overwinnen, om te genezen, om weer te stralen. '

Hoewel mijn leven op dat moment in een chaos verkeerde, zonder werk en ver weg van mijn tante, voelde ik ergens diep vanbinnen de kracht om door te gaan, voor Raoul. Hij schonk me dat kostbare beetje hoop, waar ik al weken, zo niet maanden, naar had gezocht. Met zijn complexe verhaal redde hij mijn leven.