Genc iş adamı yeni "Yaquarı" ile bir küçeden süretle keçirdi. Birden gözüne ne ise sataşdı. Qeyri-ixtiyari suretini azaltdı. Bu vaxt maşının qapısına ne ise deydiyini hiss etdi. Maşını saxladı. Bu balaca bir Daş idi. Daşın atıldığı terefe baxdı. Qarşısında balaca bir uşaq dayanmışdı. Özünü saxlaya bilmeyib qışqırmağa başladı:
- Sen kimsen? Bu daşı niye atdın? Senin atdığın bu daşın mene neçeye başa geleceyini bilirsenmi? Uşaq yalvararaq cavab verdi:
- Bağışlayın, başqa çıxış yolum yox idi. Eger daşı atmasaydık heç kim mene maşın saxlamayacaqdı.
Uşaq bir terefden danışır, bir terefdende yanağından yaş süzülürdü. Eli ile yolun kenarındakı elil arabasını gösterdi ve: " Böyük qardaşım arabasından yıxıldı. Indi onu qaldıra bilmirem. Xahiş edirem mene kömek edin" dedi. Bu sözlerden sonra genç sanki ayıldı. Yolun kenarında yıxılan oğlanı qaldıraraq, yeniden arabasına oturmağa kömek etdi. Desmalı ile üst-başını temizledi. Uşaq: "Allah razı olsun" deyerek teşekkür etdi ve arabanı sürerek evlerine teref getmeye başladı. Genc bir xeyli uşağın arxasıyca baxdı. O, maşınına qayıdana qeder yol sanki xeyli uzanmışdı. O, maşınının qapısındakı eziyi heçvaxt temir etdirmedi. Bu eziyi o günden bir xatire olaraq saxladı. Çünki hadise ona bezen heyatda ayak saxlamağı, etrafa nezer salmağı ve kömeye ehtiyacı olanlara el uzatmağı öyretmişdi.
Yazar: Bayram Emikişiyev
