Love in a dangerous life

1

POV: Milo

Snel trek ik mijn trui aan en trek hem nog even extra goed op de plek waar mijn wapen onder zit. Vandaag hebben we een hele belangrijke dag. Ik en de rest van de Bankzitters, ja de Bankzitters. Die ene groep die allemaal youtube filmpjes maken, wij gaan vandaag een van onze vijand uitschakelen. Vijand? Ja, we zijn een maffia groep. Je weet wel, die waar iedereen het over heeft. Alleen niemand mag het weten, als we ontmaskerd worden dan kunnen we de rest van ons leven wel vergeten. "Milo kom je?" Roept Koen onder aan de trap, ik kijk nog 1 keer in de spiegel en knik. Ik zie er niet verdacht uit, ik heb gewoon normale kleding aan, niks opvallends. Ik loop weg van de spiegel en ren de trap af, ze gaan eraan.

-

We stappen snel ons zwarte busje in die net voor onze deur staat. We hebben een andere auto gehuurd omdat de politie ons andere busje had gevonden, dus ze wisten waar we in zouden rijden. En we gebruikte datzelfde busje ook om naar optredens te rijden, dus dan werden we te verdacht. Zodra we allemaal zitten scheurt Raoul, die eigenlijk altijd rijdt, de straat uit. Ik kijk naar buiten, het is zo rond middennacht en de lantarenpalen verlichten onze weg. Ik voel de adrenaline door mijn lichaam stromen, ondanks dat we dit al 2 jaar doen blijf ik altijd nog spanning voelen. Gezonde spanning, dat wel. Het is een van mijn favoriete dingen om te doen, onze vijanden afknallen zodat wij, binnen een paar jaar de grootse maffiagroep zijn. Ik kijk opzij naar Matthyas, in de hoop dat hij vandaag nog iets tegen mij gaat zeggen. Ik ken hem nu al een paar jaar en nooit heeft hij heel aardig tegen mij gedaan. De reden? Geen flauw idee, hij mag me niet ofzo. Zodra hij door heeft dat ik hem aankijk zucht hij en rolt hij met zijn ogen, laat ook maar.

-

POV: Matthyas

Stil kijk ik voor me uit over de donkere weg, het is doodstil op straat. Best logisch aangezien het nu bijna 1 uur is. Ik voel Milo's ogen op mijn huid branden. Wat moet hij nou weer? Ik zucht en draai met mijn ogen, ik hoef hem niet aan te kijken. Ik word er geïrriteerd van, hij denkt altijd maar dat hij leuk is en dat iedereen hem mag. Tering joch.

Het is nog maar een klein half uurtje rijden, een klein halfuurtje nog met deze spanning zitten. De meeste van ons hebben een gezonde spanning, ik ook wel, maar toch ben ik toch altijd bang dat er iets fout gaat. Dat we ontmaskerd worden en dat we met z'n alle de bak in kunnen. Tuurlijk is het wel een risico die we nemen, aar als we betrapt worden zijn we ook ons youtube kanaal kwijt. Onze fans hebben geen flauw idee hoe of wat, ergens vind ik het toch wel een beetje zielig, maar ik ben denk ik de enige...

-

Raoul stopt de auto op een afgelegen plek in het weiland en Koen trekt onze deur open, met zijn 3en springen we snel het busje uit en Robbie geeft ons onze maskers. Snel trekken we die over onze hoofden en pakken we onze extra wapens die we altijd in ons busje hebben liggen. We gaan met zijn alle in een rondje staan kijken elkaar aan. "Klaar voor?" Roept Raoul, hij is een beetje de baas van de groep. Iedereen knikt. "Gaan dan!" Roept hij grinnikend. Iedereen rent naar de bunker van onze vijand. Milo trapt de deur in en rent als eerste naar binnen, ik volg hem en rent met hem mee naar boven. Naar de slaapkamers. Dat is onze tactiek, Milo en ik doen boven, de rest doet beneden. Van mij hoeft het ook niet, maar blijkbaar vond Raoul dat een goed idee. Samen staan we tegen een random muurtje aan met onze wapens op de grond gericht. "Pak jij die 2? Dan doe ik die andere 2 en die laatste daar doen we samen." Zegt hij terwijl hij alle kamers aanwijst. Ik knik. De laatste doen we samen omdat, daar hoogstwaarschijnlijk 'het hoofd' van de groep ligt. Milo loopt al richting zijn eerste kamer, ik volg zijn actie en trek zachtjes de deur van de eerste kamer naast mij open, niet te hard want dan word misschien iedereen wakker. Ik kijk snel om het hoekje, die slaapt. Best dom eigenlijk, wie gaat er nou slapen als ze weten dat er misschien een aanslag op hun gepleegd gaat worden? Ik loop even een klein rondje door de kamer, mooi, geen wapens. Zachtjes tik ik op zijn schouder om te zorgen dat hij wakker word. Ik vind dat toch net is leuker, iemand vermoorden als hij wakker is. Na een paar kleine duwtjes en zetjes word het slachtoffer langzaam wakker. "Goeie nacht, goed geslapen?" Vraag ik hem vriendelijk. Zodra hij mijn stem hoort is hij klaar wakker, ik grinnik even. Hij kijkt snel een paar keer om zich heen om te zoeken naar zijn wapen. "Te laat jongen, jammer man." Zeg ik terwijl ik mijn wapen op hem richt. Hij wilt zijn mond open doen om te schreeuwen maar ik ben hem voor en schiet. Boem, recht door zijn hoofd. Gelijk valt hij met zijn hoofd naar achteren tegen de muur aan. Dat is 1, nu de andere 9 nog...

-

POV: Milo

Ik ben nog niet lang in de kamer en ik hoor Matthyas al schieten, we hebben afgesproken dat als 1 iemand schiet dat we er dan met zijn alle gelijk voor gaan. Omdat de andere, die dan nog niet zijn vermoord wakker kunnen worden en kunnen vluchten, of ons aanvallen. Gelijk schiet ik dan ook op de persoon die voor mij ligt, recht in zijn hart. Die is dood. Snel ren ik naar de volgende kamer en doe ik precies hetzelfde. Ook beneden hoor ik al aardig wat schoten, heerlijk. Als ik de kamer uitren ontmoet ik Matthyas die al richting mij was gerend. Samen rennen we naar 'het hoofd.' Stil lopen we snel de kamer in, zonder enige toevoeging want hij was blijkbaar al wakker geworden en staat nu met zijn wapen op de deuropening, met ons erin gericht. Ik slik even en ik hoor Matthyas naast mij een hap lucht nemen. Hij moet dood, niet ik. Of Matthyas... Zonder dan ook na te denken schiet ik, voor dat hij dat kan, een paar keer op hem. Het duurt niet lang of hij valt ook neer. Snel rennen Matthyas en ik naar beneden. "Was je bang?" Vraag ik hem grappend. "Hou je bek Milo." Snauwt hij. Ook een onnodige reactie. Met nog steeds onze maskers over onze hoofden rennen we naar het busje en in een seconde zijn we weer weg. "Lekker gedaan mannen!" Roept Raoul door het busje heen. Iedereen knikt en kijkt trots. Ik kijk naar Matthyas die een beetje wit is en stil voor zich uit aan het kijken is. Ik wist wel dat hij t spannend vond. "Gaat het?" Vraag ik deze keer oprecht vriendelijk. Ik geef echt wel om hem, hij alleen niet om mij denk ik. "Hm, wat boeit jou dat." Die is chagrijnig. "Sorry hoor." Zeg ik bot. Ik draai met mijn ogen en kijk weer naar buiten, we hebben morgen opnames en s 'avonds nog een optreden dus dat betekend dat we weinig slaap kunnen pakken, godver.

-

Zodra we zijn aangekomen in ons huis trek ik mijn masker over mijn hoofd en wankel ik gelijk door naar mijn kamer, leuk hoor mensen neerknallen, maar god wat is het vermoeiend soms. Ik kleed mezelf snel even om, geen zin in bloedspetters in mijn bed. Ik poets mijn tanden en plof dan neer op mijn bed. Ik zucht, dit was echt goed man. Ik sluit mijn ogen en binnen no time lig ik te pitten, met nog steeds dezelfde adrenaline als net.

-

POV: Matthyas

Ik lig wakker in mijn bed en kijk naar het plafond boven mij, ik haat mezelf. Waarom kan ik niet normaal doen tegen Milo? Hij doet echt zijn best, en dan kom ik aan. Ik wil echt vriendelijk tegen hem doen, maar iets in mij zegt dat het fout is.

'Het is jouw schuld, door jou is hij er niet meer.'

Ik ga mezelf nooit vergeven voor toen. Ik zucht en sluit mijn ogen en val ik eindelijk in slaap. Met morgen een hele andere dag in de planning dan vandaag.

-

OKE HET EERSTE DEEL VAN "LOVE IN A DANGEROUS LIFE" IS EEN FEIT LKSDGHAKDLGHA!

IK- NEE.

Ik heb zo ontzettend veel zin om dit boek verder te schrijven, ik hoop ook dat jullie het (nu al) leuk vinden.

Ik ga even verder gillen, de groeten. 😊

Groetjes Mirte <3