My Dear Kth

1: Hafıza

08/09/2022

Hafızamda bir sorun olduğunu geçen sene fark ettim. Ondan öncesinde ki birkaç yıl hiç bir şeyi fark edecek halde değildim. Bunu ilk fark ettiğimde herkese söylemek istedim. Bunun iyi bir şey olduğunu düşünmüştüm

Herşeyden bir hafta sonrasında, karanlık odanın içinde tek başıma yorgana sarılmıştım. Saat gece dörde geliyordu. Pencere o gece de açıktı, o gün son defa açık bıraktım, gelmeyeceğini bilmeme rağmen bekledim. Benimkisi çocukluktu belki de.

İstasyonda beni terk ettiğin gün bile ağlamadım ama o gün sabaha kadar ağladım.. Bana söz verdiğin gece yalan söylediğini biliyordum sevgilim ama inanmak istemedim. Sen geri geleceğini söylemiştin. Bana yalan söylemezdin. Gelmedin. Sonunda kabullendim.

Bir ay geçti, her gece ağladım. Ve bir yıl geçti, artık göz yaşım kalmamıştı. Benim hatamdı.. İki yıl geçti, ölmek istedim. İnsanların üzerime yüklediği sorumluluklar beni kanattı. Üç yıl geçti, rüyalarımda öldüğümü görmeye başladım. Kendimi kanatmaya başladım, bunun sonucunda sol omzuma iz bırakan bir kesik açtım. Bu beni iyi hissetirir sandım ama daha da kötüye gitti herşey. Dört yıl geçti, her şeyi unutmaya başladım. Ve başardım. En ufak şeyi bile hafızamda tutmamak eğlenceliydi ama ağzımı açıp bir şeyler söylemeye kalktığımda insanların bana olan bakışları değişti. Acınası gözükmüş olmalıyım, bilmiyorum. Sonra bunu tamamen şakaya vurdum. Zaten hafıza kaybı yaşadığımı söylemeye devam etseydim, beni yalancıkla suçlarlardı. Çünkü ben olağanüstü bir hafızaya sahibim biliyorsun. Okuduğum herşey aklımda kalır. Ama işte o hafıza ile bu hafıza aynı şey değildi. İnsanlar bunu anlamazdı.

Tüm bunların sonunda sevdiğim insanlara zarar verdim. Yalnızlaştım. Beş yıl geçti ve kabullendim.

Altıncı yılda tekrar ağlamaya başladım. Çünkü kendime dair hiç bir şeyi hatırlamıyordum. Hatırladığım şeyler hiç yaşanmamıştı ve insanlar benden nefret ediyor gibi hissediyordum. Ucube olduğumu düşündüm, var olmaması gereken biriydim.  Ve hayatımın en soğuk yazı hakkında tekrar düşünmeye başladım. Etrafımda ki herkes kaçtığımı söyledi. Keşke onlara karşı dürüst olabilseydim ama beni duymak onlara sadece kötü hissettirecekti ve ben bunu istemedim.

Sokakta uyuduğum gece o günün sabahı kaldığım evden daha rahattı. Çünkü sevgilim, yanımda sen vardın. O yıllarda
hayatımın en iyi insanları ile tanıştım ama yüzlerini bile hatırlamıyorum. Hayatımın en kötü insanları ile tanıştım ama onları da hatırlamıyorum.

İşin doğrusu, hatırlamıyor olmayı tercih ederim. Kendimi kandırıyorum ama bir ihtimal eğer oralarda beni gerçekten seven insanlar varsa bunu yapamam... Bu kadar yakınlaşmışken, ufacık bir umuda sarılamam.