Yazı Günlüğü

Yanımdayım

Kaçıyordum insanlardan, varlıklardan, umutlardan, en çok da kendimden... Biliyordum çünkü kendimi bulduğum an oyun son bulacaktı hissediyordum. İstediğim şey buydu fakat kendimle yüzleşmeye hazır değildim. Henüz olmazdı. Bu bilinmezliğe karşı aldığım her nefeste biraz daha boğuluyordum.

Başka bir çıkış yolu olmalıydı ben kendimle yüzleşemezdim, kimbilir karşımda nasıl bir insan bulacaktım. Evet ben kendimden korkuyordum. Bilinmezlik dipsiz bir kuyuydu ve ben içine düşmüştüm, dibe çekiliyordum çıkışı olmayan bir yoldaydım.

Gözyaşlarım beni yine yalnız bırakmamıştı. Gözlerimi terk ederken tüm çabalarıyla bana sarılıyorlardı. Aynalar benimle beraber ağlıyordu bunun için onlara çok minnettardım. Ruhum kapana kısılmış gibi hissediyordum. Bir an önce toparlanmam lazımdı. Böyle yaparak hiçbir yere varamazdım.

Yeniden ayağa kalktım önce yüzümü yıkamak için adımlarımı banyoya yönlendirdim. Yüzüme çarpan her bir su damlası soğukluğuyla beni ayıltıyordu. Derin bir nefes aldım, tek nefesle tüm havayı içime çekmek ister gibi. Yeniden aynaya baktım; karşımda kararlı bakışlarıyla bana destek olan, yüzündeki silik tebessümü ile beni teselli eden bir kadın vardı. Bende ona gülümsedim. Ve tekrar kutunun yanına döndüm.