-Bir Çöp Kırıntısı-

-Bölüm-1:Sönen Işık-

Birazda gökyüzünü izleyelim.Yalnızlığı ve sessizliği... Değer görülmemeyi... Ne çok keşkelerimiz varmış öyle dimi?
Bir çöp kırıntısı kadar...

Bugün günlerden 3 Eylül benim doğum günüm.Her ne kadar bazı kişiler gibi bende kutlamasamda düşüncelere dalıp, neden bende kutlamıyorum arayışına girip anneme "Bugün kızınızın doğum günü."dediğim o gün.Evet bugün ben doğdum.Ne komik öyle değil mi? Bazen neden doğduğumu sorguluyorum.Çünkü benim gibi bir maldan anca bu beklenirdi.

Dediğim gibi anneme bunu söylerken içimde en azından bir umut vardı bir istek değer görülmediğim hâlde en azından bir umut bekliyordum.Ama yine her zamanki gibi annemin bana para verip, git pastanın al arkadaşlarınla birlikte ye demesine kadar. Gerçekten bu kadar mı değersizim ya! Milletin ailesi kendi çocuklarına pasta alıp kutlarken benim ailem bana neden para veriyor.Mesela bunu hep sorgularım.Neden kimse beni sevmiyor diye... Çok yoruldum hakikaten çok yoruldum.

Ve tabikide arkadaşlarım birazcıkta olsa bu mutsuz günümde bana jest yapabilmişlerdi.

Evet bunu yazıyorum çünkü kalbim çok kırık.Bilmiyorum bazen çok ama aşırı duygusal olurum bu yüzden fazlaca drama queen olduğumu kabul ediyorum.Nedensizce her şeyi kafaya takan ama ruh halim dakikalar sonra değişen o tuhaf kızım.Bu yüzden herkesin bana bakıp çocuk gibi huyların var demesine şaşırmıyorum.Hatta gülesim geliyo.Psikolojik sorunlarımın olduğunu kabul ediyorum.

Herneyse yine doğum günü kutladıktan sonra eve geçip yatıp uyudum.

Ertesi gün okulların açılmasına bir kaç gün kaldığını farkettikten sonra 9. Sınıfın bana iyi geleceğini düşünerek ten heyecan içerisindeydim.Bazen her şeye gereksiz yere hevesleniyorum siz bana aldanmayın.

Ve okul gününe gelirsek en sevmediğim gündü çünkü hava yağmurluydu.Herkes yağmuru sever kim sevmez ki diceksiniz ama ben yağmurdan nefret ediyorum.Havanın bozuk olmasın dan.Ben en çok güneşli havaları severim sabah uyandığımda gözüme güneş vursun içim sıcacık kıpır kıpır olsun isterim. Bu size saçma gelebilir bazen herkese hava çok sıcak nefret ediyorum desemde o gün nedense pozitif olmayı beceren bi insanım.Ha yine üzülüyomuyum? Evet, üzülüyorum. Ama dediğim gibi benim ruh halim dakikalar, saatler sonra değişiyo. Bi bakarsın çok mutluyum.Bi bakarsanız üzgünüm.Bu kişiliğimle ilgili bir problem galiba...

Evet, nerde kalmıştık.Okulun ilk günü insanların daha doğrusu kendisini bir şey sanan kişilerle bakıştığım o otobüsün içinde mal gibi camdan dışarıyı seyrettiğim, ama ara ara millete uzaylı gibi baktığım o gün. Neyse ki otobüs birazdan inicek.

Camdan seyretmenin yarıda kesilmesiyle telefonuma döndüm.Mesaj kuzenimden di.

Hürrem Sultan=_=

Pişt! nerde kaldın.

Gelelim baş belası kuzenim İrem'e.Kendisi gerçi baş belası sayılan bir tip olmasa da ben kendisine derim.Çünkü ben işte anladınız siz.

Biraz önce o bana pişt mi dedi?

Siz

Ne var beğ! Ayrıca pişt ne ln.Lafımı çaldın hayrola?
Görüldü

Hürrem Sultan=_=

Asıl sana hayrola.Nerde kaldın?

Siz

Geldim şimdi iniyorum.
Görüldü

Hürrem Sultan=_=

Ben geldim.

Siz

Bılıyom
Görüldü

Hürrem Sultan=_=

Tm

İşte bizim kuzenle Max konuşmamız.Şaşırmayın.

Otobüsten indiğim gibi kendimi çok garip hissettim.Yani olumsuz düşünceler.Buraya ait değilmişim gibi.Umarım ne demek istediğimi anlamışsınızdır.

İremi gördüğüm gibi yanında ortaokul arkadaşımız Ceren'i gördüm.Yanlarına geldiğimde İrem beni farkettiği gibi "Hoşgeldin Müno."Ahh! Bir şey daha.İsmimden nefret ediyorum.Çünkü bana daha çok yaşlı ismiymiş gibi geliyo.İsmimin anlamı güzel mesela "Aydınlatılmış." Sahi ben aydınlatıldım mı?

Hiç sanmıyorum.Açıkçası mutlu olmayı hakeden birisi hiç değilim.Çünkü dediğim gibi mutlu olmayı isterken hep üzülen birisiyim.Gerçekten ben neden mutlu olamıyorum?

Cevabı basit haketmiyorum.Heceleme me gerek var mı? HA-KET-Mİ-YO-RUM.

Ne çok zor bir şey mutlu olamamak, huzurlu olamamak. Aslında istesen mutlu olabilirsin. Ama benim elimden gelen bir şey değil. Sanırım buna kâder diyebilirim.

İrem'le tokalaştıktan hemen sonra sınıfımızı aramaya koyulduk.Yine aynı sınıfa düşmüştük.

Sınıfımızı bulduktan sonra sınıfa girdiğimiz gibi insanların garip bakışlarıyla karşılaştım. Bunda şaşırılıcak bir şey yok aslında ama ben çekindiğim için en öne oturdum.Salağım tabi.

İrem'in yanıma oturmasını beklesem de yanıma oturdum. Arkaya bi döndüm. İrem ortada en arkada Ceren ile yan yana oturuyorlardı. Ve ben yine yalnız başıma kalmıştım.

...

Em selam.Aylardır bir bölüm yayınlamıyordum.Geçenlerde aklıma geldi.Yazıp yazmamak arasında kaldım.En sonunda yazim dedim.İlk tanıtımını yolladıktan haftalar sonra bu bölümle karşınızdayım yazdığım kurgu gerçek ama içine biraz da kendi hayal gücümle bir şeyler katmaya çalıştım.Geçen seneye döndüm.Yani hikaye aslında geçen seneden bu zamana kadar yaşadıklarımı anlatan bir kurgu olucak.Yani normal gelebilir belkide bazı kişilere ama ben sürekli ama sürekli kendi hayatımı riske atan bir kızım.Şaka yapmıyorum gerçekten.

Anlicağınız hayatım kaoslarla dolu.Bu bölümde bir şey göremessiniz.Ama ilerideki bölümlerde birazcıkta olsa olaylara girmeye çalışıcam.Tabikide hafızam yetmediği için bazı sahneleri yani kendi hayatımdaki sahneleri hatırlamayıp araya bir şeyler eklemeye çalışıcam bazen ise kısa kesip anlatıcam.Çünkü açıkçası detaylı anlatmayı seven biri değilim.Ama elimden geldiği kadarıyla da anlatabilirim belki.

Yani dediğim gibi böyle işte.Bu sıralar hayatım da ufak çaplı sorunlar yaşıyorum ama en kısa zamanda yada artık ne kadar kısa bilmiyorum.Çok uzun da olabilir belki kendimi toparlamaya çalışıcam.Okulların açılmasına az kaldı.Gerçekten nasıl bu kadar hızlı geçti? Hayret.

Umarım bölümü güzelce okursunuz.Açıkçası bölümün güzel bi yanı yok detaylı bir anlatım yaptım çoğunlukla.Ama yine de kötü bir şekilde okumanızı istemem.

Yukarıya bir şarkı koyucam Çağan Şengül'ün- Çok Yazık şarkısını.Onu dinleyerek okumanızı çok isterim. Bu aralar dilimden düşmüyo.Severek dinliyorum.

Anlicağınız böyle işte. Bir sonra ki bölümde görüşmek üzere sizleri seviyorum. ♡♡

İnstagram: mrs_munevver