უკვე თითქმის კარგად ვარ 2 დღეაა სავადმყოფოდან გამოვედი ამიტომ სახლში ყპფნით დავიღალე და გადავწყვიტე გამესეირნა ხან მათემ მთხოვა გამოგყვებიო ხან თათამ
მაგრამ არცერთი არ გავიყლე ბევრდა ჯიუტი ვარ ვიდრე გონიათ
პარკისკენ წავედი უცებ დავრუ დამეხვა და სკამზე ჩამვჯექი ერთი ორი წუთი ასე ვიყავი დამჯდარი მერე უცებ წამოვდექი და ფეხებში ძალა გამომეცალა როცა უკვე ვეცემოდი ვიგრძენი რომ ვიღაცამ დამიჭირა დ დამაჯინა როცა შევხედე ესს...ესს თორნიკე იყო
მე: თორნიკე წადი
თორნიკე: მარიი მაპატიე რა გთხოვ მაპატიე
მე: რაგო? რაყო რატო ნერვიულობ შენხომ
გლოდივარ და არ გიყვარვარ შენ ხომ
ვერ გრძნობ იმავეს რასაც მე ვგრძობ რაგინდა ჰა?
გაუაზრებლად დავიწყე ყვირილი და ისევ ცრემლები წამომივიდა უცებ ვიგრძენი ჩემს წინ როგორ ჩაიმუხლა და ხელები შემომხვია სავი მის მკერდზე მიმადებინა და თმაზე ნაზად მეფერებოდა
თორნიკე: მაპატიე პატ... მაპატიე მარი
მე: რატო თორნიკე? ჰა რატო მექცევი ასე რატომ?
*თორნიკეს POV*
ვერ ცეტყოდი მიზეზს მაშინ როოდესაც მეც არ ვიცოდი ამიტომ დავააიგნორე შეკითხვა და უბრალოდ თავზე ვაკოცე და წამოვედი საერთოდ არ მინდოდა ისე დამეტოვებინა მაგრამ ვერაფელს ვერ ვეტყოდი.
როცა ვსეირნობდი თიკო შემხვდა
თიკო: ჰეი თორნიკე
მე: რაგინდა თიკო რა
თიკო: რაიყო ბიჭო რანაირად მელაპარაკები
მე: კაი დაივიწყე გამატარე
თიკო: რაჯანდაბაგჭირს?
მე: თიკო წამოდი ჩემთან სახლში ვილაპარაკოთ
სახლში მივდიოდით გზაში ხმა არცერთს არ ამოგვიღია მალევე მივედით
თიკო: რახდება?
მე: თიკო მისმინე ანუ
თიკო: პირდაპირთქვი
მე: უნდა დავშორდეთ
თიკო: სერიოზულად? სერიოზულად თორნიკე?
მე: კი
თიკო: ვის...ვისგამო მშორდები ვინაა შენს ცხოვრებაში ისეთიბრო მშორდები
მე: მ... არავინ.
_________________________
ეს თავი ცოტა მოკლეა🥺 მაგრამ მე7 თავი დიდი იქნება💫♥️
Cherrykiss125
