Έχει περάσει καιρός από όταν τον είδα. Δεν ξέρω που είναι τώρα, αλλά εύχομαι να μην ξανά ζήσω ποτέ εκείνο το βράδυ.
Όλα ξεκίνησαν εκείνο τον Νοέμβριο, όταν Η οικογένειά μου με έγραψε σε εκείνη την ψυχιατρική κλινική. Είπαν πως ήταν για το καλό μου κι πως όταν θα ξανά γυρνούσα, όλα θα ήταν πάλι καλά.
Εγώ όμως, δεν ήμουν τρελός.
Διαγνώστηκα με άγχος και κατάθλιψη πρώτου επιπέδου. Όμως αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Έτσι ήμουν από όταν ήμουν έφηβος.
Την πρώτη ημέρα εκεί, προσπάθησα να βρω φίλους ώστε να ξεχάσω λίγο το γεγονός πως η ίδια μου η οικογένεια με κλείδωσε εδώ μέσα. Οι περισσότεροι ήταν φιλικοί. Όσοι δεν μιλούσαν στην παρέα που μιλούσα εγώ, μιλούσαν σε άλλους.
Ήταν όλοι αρκετά κοινωνικοί.
Εκεί που συζητούσαμε , αναφέρθηκε το όνομα ενός άντρα.
Σαν να πάγωσε το δωμάτιο όταν μπήκε.
Στο μονοπάτι της οπού περνούσε, όλοι κάνανε στην άκρη και ακουγόντουσαν μικροί ψίθυροι. Το δωμάτιο είχε πέσει σε ησυχία.
"Μα γιατί όλο αυτό; φαίνεται φιλικος.." σκέφτηκα.
Ήταν περίεργος. Ήταν πολύ αδύνατος , σχετικά ψηλός και τα μάτια του κρυβόντουσαν πίσω από τα μαλλιά του. Ή τουλάχιστον, δεν μπορούσα να δω εγώ τα μάτια της επειδή είχε σκυφτό το κεφάλι.
Προχώρησε, πήρε ένα κυπελλακι με κάτι χάπια που έγραφαν το όνομα του επάνω και ξανά έφυγε.
Όταν έφυγε ήταν σαν το δωμάτιο να ήταν πιο φωτεινό από πριν. Ρώτησα τι συνέβη μόλις.
Μου απάντησε μια κοπέλα από την διπλανή παρέα.
"Αυτός είναι πολύ άρρωστος στα μυαλά του. Πιο πολύ από όλους μας. Μην τον πλησιάσεις!"
Εντάξει, αυτό ήταν λίγο κακό.
Η ημέρα πέρασε και μας όρισαν σε δωμάτια. Αυτός ήταν ο συγκατοίκος μου. Υπέροχα...
Το όνομα του ήταν "Σαμ"όπως είπε η νοσοκόμα. Αλλά όταν την ρώτησα από που βγαίνει το Σαμ, δεν ήθελε να απαντήσει. Μου είπε να φύγω και καλύτερα να μην ρωτήσω τον ίδιο.
Όταν μπήκα στο δωμάτιο,όλα τα φώτα ήταν σβηστά. Προχώρησα πιο μέσα. Συνειδητοποίησα πως ο Σαμ έλειπε. Δεν ήταν πουθενά κι όλα τα φώτα ήταν κλειστά. Άνοιξα τα φώτα και κατευθύνθηκα στο δωμάτιο. Ούτε εκεί.
"Τέλεια, έχω όλο το σπίτι δικό μου" σκέφτηκα.
Τακτοποίησα τα πράγματα μου κι έπεσα για ύπνο.
Τελικά μπόρεσα να βρω τον Σαμ. Ήρθε μετά από πολλές ώρες όταν ήμουν στο σαλόνι κι έβλεπα τηλεόραση.
"Γεια σου Σαμ! Είμαι-"
"Το ξέρω."
Ουαου, στην αρχή νόμιζα πως δεν έχει φωνή
"Τέλεια...θες να μου κάνεις λίγη παρέα; Ελπίζω να μην έχεις δουλειά"
Κούνησε το κεφάλι του και ήρθε προς το μέρος μου.
Του έλεγα όλο το δράμα με την οικογένειά μου και πως κατέληξα εκεί.
Άκουγε όλα όσα έλεγα με προσοχή.
Μέχρι που ρώτησα, "εσύ γιατί είσαι εδώ;"
Στην αρχή φάνηκε εκνευρισμένος. Αλλά απάντησε,
"Είμαι παθολογικός ψεύτης" , μουρμούρισε.
"Ωω , λυπάμαι πολύ " είπα.
Έδειξε το δάχτυλό του προς στο ταβάνι και μετά στην πόρτα,δείχνοντας μου πως πάει μέσα κι έφυγε.
Το πρώτο βράδυ μου εκεί δεν ήταν τόσο καλό... δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Κοιμόμουν για λίγα λεπτά και μετά ξυπνούσα απότομα. Ένιωθα πίεση στον λαιμό και ξυπνούσα.
Οπότε ξυπνούσα, για τα πρώτα 20 λεπτά πάντα ακουγόταν σαν κάποιος να σέρνεται. Πρώτα αργά, και μετά πολύ γρήγορα , ήταν μονο μέχρι ο ήχος να σβήστει στο σκοτάδι αμέσως μετά.
Μερικές φορές ακουγόταν κάτι σαν γρυλίσματα λυσσασμένου ζώου και ήχοι από νύχια. Κοιμόμουν αποσπασματικά..
Το επόμενο πρωί ξύπνησα με πονοκέφαλο. Και αρκετές μικρές μελανιές στα πόδια.
Αυτό συνέχισε για τις επόμενες 3 βδομάδες. Μόνο που οι μελανιές γινόντουσαν ακόμα πιο πολλές και πονούσαν περισσότερο.
Μια μέρα, ενώ είχαμε όλοι ελεύθερη ώρα, είχα μείνει στο δωμάτιο όπου καθόμουν με τον Σαμ. Ο οποίος έλειπε συνέχεια. Είχα καταλάβει πως ο ήχος του γρυλίσματος ερχόταν από κάτω μου όλα εκείνα τα βράδια που εμένα άυπνος.
Σήκωσα τα παπλώματα,
Και είδα πως κάτω από το κρεβάτι μου ήταν σχηματισμένο επάνω μια πέτρινη επιφάνεια κάποια σύμβολα. Ήξερα πως δεν ήταν καλό σημάδι όλα αυτά μέσα μου. Τότε ήταν που γύρισα το κεφάλι μου γρήγορα. Ήταν ο Σαμ.
"Γεια σου Σαμ...εσύ έβαλες αυτό το πράγμα κάτω από το κρεβάτι μου; Είχες απαίσια ιδέα για φάρσα."
Ο Σαμ κοιτούσε από την πόρτα. Με ένα βλέμμα κενό. Άδειο. Όλα αυτά,μέχρι να βάλει το πιο περίπλοκο χαμόγελο. Δεν ήταν θυμωμένο,αλλά ούτε πολύ χαρούμενο. Τον κοιτούσα πίσω για αρκετή ώρα. Όμως καθώς τον κοιτούσα, ένιωσα πως το πρόσωπο του παραμορφωνόταν σε κάτι απαίσιο. Το χαμόγελο του παρέμενε ίδιο. Τα δόντια του όμως γινόντουσαν πιο κοφτερά , τα νύχια του μακραιναν αφύσικα γρήγορα και η πλάτη του ακούμπησε την οροφή του δωματίου. Το δωμάτιο είχε ήδη γίνει πιο σκοτεινό και πιο κρύο. Ένα ρίγος με είχε διαπεράσει ολόκληρο.
Αυτά είναι όλα όσα μπόρεσα να θυμηθώ.
Βγήκα από την κλινική 3 μήνες πριν..
Έμαθα επίσης πως το όνομα του ήταν Samael. Που σημαίνει " το δηλητήριο του Θεού".
