Güneşin doğuşuyla
batışı arasında,
ilmek dokuyarak geçiyor burda günler.
Geceyle gündüzü birbirine ulayarak
sessiz uğultularla
Seni sayıklıyor dilim...
Ne günlerin doğumunda bitiyor hasret,
ne güneşin batışında.
Saplanmış bir bıçak batıyor içime,
her nefeste
can yakmaya
Biraz daha meyilli…
Burda günler böyle geçiyor işte sevgili.
Bimecal kalmış yüreğim,
Sancılarına gebe kelimeler yazıyor kalemimden.
Her kelime daha bi olgunlaşıyor,
acının derinliklerinde.
Her gün daha bir karanlık oluyor.
yüzüme vuran her gün ışığında,
daha bi saklıyorum kendimi.
Senden sonra çok değiştim be sevgili!
Neler öğrendim bir görsen
daha da saklanırdın belkide benden.
Ne garip değil mi,
Bu hayat denilen bu kargaşa?
Verilen bir ömür
ve ömründe bulunan sırlar dünyası…
Ah be sevgili!
Ben sana yanmaya bu denli hazırken,
sen,
neden gitmeye bu denli teşneydin?
Şimdi ateşimi gör ki söndüresin.
İçimdeki ateşin
Gönül kazanımı kaynatması,
acıdan,
gözlerimin yaşarması,
Kızıla çalması
hep bu yüzdendir işte.
Dedim ya sevgili.
Aslinda..
Çok şey öğrendim...
İnsan bir kere ölmüyormuş mesela.
Her nefes alışında
insanı öldüren,
acılar silsilesi
her seferde pusuda bekleyip celladı olabiliyormuş insanın.
Gidişi bile ayrı güzel olan sevgili…
Şimdi gidişini izlerim.
gözlerine hasretim,
sesine aşinayım.
Sadece,
ama sadece seni yazmalarım,
Her fırsatta
Her nefeste,
sana seslenişim bundandır işte.
Gittin,
Yoksun...
Sen yoksun ya,
Umutsuz hayallerimle
Düşler denizinde
her nefeste yeniden,
Seni yaşıyor
Seni
yaşatıyorum...
O değil de,
zamanla unutursun deyip
umarsızca gitmeseydin keşke...
Belki bu kadar yanmazdi
Sen olan yüreğim..
Sen ki,
benim
Dinmeyen
hasretim!
Zaman birşeyi geçirmiyor burda.
Sensiz geçen her saniye,
daha bir sen olup,
seni özletiyor bana.
Sevgili!
Sakın ayrıldık diye bana verdiğin sözleri unutma olur mu?
‘Kendine iyi bak’
Ben bendeki sana hep iyi bakacağım çünkü..
Bir şey daha var be sevgili;
Giden değil....
Kalan ölüyor...
Giden,.
Bir kazık çakıyor şuraya
İşte tam şuraya,
Her nefeste biraz daha kanatıyor..
Sen Gittin ya...
Ben arkandan sadece bakakaldim..
Oysa,
söyleyecek
O kadar çok söz vardı ki...
’’gidersen,
iyiye dair ne varsa içimde
yitireceğim hepsini.
Gidersen,
Sönecek içimdeki ateş
ve bir daha hiç kimse yakamayacak.
Gidersen,
karanlığa mahkum edeceksin günlerimi.
O karanlıkta yolumu kaybedeceğim...’’ diyecektim sana.
Sözcüklerim
Dudaklarım da yarım kaldi.
Lal oldu dilim...
Konuşamadım...
Sen Gittin ya...
gidişini görmemek için
gözlerimi kapattım.
Öğlesine acıdı ki içim,
tutup koparsalardı kolumu,
bacağımı,
bu kadar acı duymazdım.
Acım,
yaş olup akmalıydı gözümden.
Kurudu pınarları..
Kapattım gözlerimi
Ağlayamadım...
Sen gittin ya...
gidişini önlemek için tutmalıydım ellerinden.
Hâlbuki
Ellerim değilmiydi
her dokunuşunda seni ürperten?!
Biliyorum,
Yine
ürperirdi için,
Titrerdi yüreğin...
Bir kez dokunsam,
bir kez olsun tutsam ellerini,
gitmek için biriktirdiğin bütün cesaretin biterdi.
Yok olurdu..
Ama,
Ben bittim
Uzanamadim ellerine
Tutamadım...
Sen Gittin...
bir yıkım gibiydi gidişin.
Sen,
adım adım uzaklaşırken benden
çöküp kaldı bedenim olduğu yere...
Nice terk edişlere dayanan bu yürek
bu sefer yenilmişti.
Umarsızca gidişine...
Oysa,
Bu kadar zayıf değildim ben,
Dogrulmaliydim
kalkmalıydım yerimden.
Enkaza döndü benliğim..
Kalkamadım yeniden...
Sen gittin...
oysa ben,
geldiğin gün,
biliyordum gideceğini...
Kaçak zamanları yaşıyorduk seninle.
Zaman bitecek
ve sen gidecektin...
Bense
gidişinin ertesi günü,
hayatıma kaldığım yerden devam edecektim.
Güneşim doğmadı
Karanlığım son bulmadı...
Yeni bir hayata
Sensiz ben.
Bir türlü
Başlayamadım...
Peki,
Sen hiç
‘KAL’ dememi istedin mi?
Son bir kez
‘ SENİ SEVİYORUM ’
Yada
‘BEKLE BENİ, DÖNECEĞİM’ dedin mi?
Beynim öylesine uğulduyordu ki...
Nolur söyle
Nolur!
Duymadım...
Duyamadım...
Son sözlerini....
Gittin...
Nereye gittiğin önemli değildi.
Binlerce kilometre uzaklarda dahi olsan,
iki metre ötemde de fark etmiyordu.
Artık yoktun,
ve asıl bu düşünce beni felç ediyordu.
Kurtulmalıydım senden,
bu yokluğunun duygusundan kurtulmalıydım.
Yapamadım.
Kurtulamadım...
Gittin...
unutulanların arasına katılmalıydın.
Anıları bir sandığa koyup hayatı
bir yerinden yakalamalıydım.
Bu aşk,
Artik noktalanmalıydı,
bu sevdadan vazgeçmeliydim.
Defalarca denedim.
Yapamadım...
Gittin...
bir okyanusun ortasında,
tek küreği kaybolmuş
sandalda
dev dalgalarla boğuşan
bir denizciyim ben artık.
Bil ki; Sevmekten vazgeçmedim seni,
bil ki,
seninle birlikte sevdanıda taşıyacağım yüreğimde.
Bil ki,
seni unutmadım,
unutamadım...
Gecenin koynuna birakma gözlerini
Bilirim dünyanın en güzel gözleri uykusuzluğa dayanamaz çünkü…
Ve bir şey daha var be sevgili...
” BEN SENİ ÇOK ÖZLEDİM…
VE SADECE BİL İSTEDİM…”
вαяαηυѕυℓ
