Tırmandım,tırmandım...
ve işte başardım. kaydırağın tepesine en sonunda tırmanmıştım. bu plastik Tavan hiç güvenli değil bu yüzden ailem gelmeden inmiş olmalıyım ama şimdilik akşam güneşinin parktaki kum havuzuna ve salıncaklara vuruşunun oluşturduğu harika manzaranın tadını çıkarabilirim.
-HEEEEYYYY! NAPIYORSUN İN ORDAN DÜŞECEKSİN!
Eh bu sinir bozucu seste ne? etrafıma bakındım ve en sonunda bana seslenen küçük kızı gördüm. Yeşil büyük güzel gözleri vardı. kahverengi dalgalı saçları akşam güneşinde daha bir parlak, daha bir canlı görünüyordu. Onu tanımadığıma eminim. öyleyse benim düşmem onu ne ilgilendirir?
"EHH!? MERAK ETME BANA BİRŞEY OLMAZ!"
-A-AMA YARDIM ÇAĞIRMAMI İSTERMİSİN ŞU ABLALAR SENİ TUTUP KOLAYCA İNDİRİRLER!
"NE DİYORSUN BE? SÖYLEDİM YA KEDİM ÇIKTIM BEN KENDİMDE İNERİM AYRICA İNMEK İSTEMİYORUMKİ! İŞİNE BAKSANA SEN!"
ah güzel manzarayı mahvetti... güneş çoktan battı ve izleyemedim. en sonunda buraya tırmanmayı başarmışken güneşin batışını izlemek istemiştim.
yorgunlukla iç çektim. sokak lambaları yanmıştı hava daha çok kararmaya başlamıştı. Annemler beni merak edip gelmeden önce inip ben onların yanına gitmeliyim.
adımlarımı dikkatlice atıp kaygan plastik tavandan tutunarak iniyordum. ama hesap etmediğim şey havanın ayağımı koyacak yeri göremeyeceğim kadar kararmasıydı.
bir an ayağımı yanlış yere koymamla 2 metre yükseklikten sırt üstü yere çakılmam bir oldu. kafamın içindeki sesler yankılanmaya başladı tüm kafatasım ve sırtım bir anda uyuştu
"oww"
-A İYİMİSSİNN? BİRYERİNDE BİRŞEY VARMI?
"ah"
yerde kalıp uyuşmanin hafiflemesini bekledikten sonra doğruldum.
"sakin ol bu bir-"
-AAĞĞ KANIYOR KANIYOOR!
"SESSİZ OLSANA BE!"
...
"Gizlice çıktım annemler duyucak şimdi. sessiz ol."
endişeyle açılan gözlerle bana bakarken dudaklarını bastırıp hızla onaylar şekilde kafa salladı.
"tamam bak şimdi bu hiç derin değil yarına kabuk tutmuş olacak ve kimse farketmeyecek."
-A-Anladım.
"hm... bu arada adın ne senin?"
bunu sorunca endişeli gözleri yumuşayıp heyecanla parladı.
-Yuki ben! senin adın ne?
"Hanami"
adımı duyunca düşünür gibi önüne döndü ve heceledi
-ha-na-mi... garip aynı zamanda çok uzuuunn
"HA? sadece üc hece be neresi uzun!"
-*JDGDJEHEJEHDJ* Tamam kızma hemen. ama söylemesi çok zor skye dicem sana ben.
"? Nedenmiş o?"
-Ah beğenmedin mi? Annemin bana okuduğu kitaptaki karakter. o da sana çok benziyordu. ayrıca,
*parmağıyla az önce çıktığım kaydırağın tavanını göstererek devam etti*
oraya gökyüzünü izlemek için çıkmadın mı?
kafama onayladım
-söylemeside kısa hem ne dersin?
"Aman ya ne dersen de"
bana bakıp en güzel şekilde gülümsedi. ortam biraz sessizleşince ben sordum.
"Arkadaşların nerde senin bu saatte tek başınamısın?"
-Arkaaşım yokki benim.
"hm?"
-şeyyy... benimle oynamak istemiyorlar.
bunu söylediğinde yüzü düştü.
"Aman be ne var iki üç tek hücreli seninle oynamamişsa? sen benimle oyna."
dedim. umursamıyormuş gibi önümü dönup ellerimi enseme koydup. göz ucuyla ona bakarken.
birden başını bana çevirdi.
-OLUUURR!
+HEEYY YUUKİ NERELERDESİN!
yuki kafasını sesin gelidiği tarafa çevirdi sonra bana döndü.
-ah bu annem. Ben şimdi gitmeliyim yarın yine konuşalim tamammı skye?
"pekala"
dedim ayağa kalkıp üstümü silkelerken.
ve sonra onun hidişini izledim.
salıncakların altına bıraktığım çantamı alıp evin yolunu tuttum.
yuki...
sanırım az önce bir arkadaş edindim.
...
günler geldi geçti tanışmamızın üzerine bir kaç ay geçti. onun hakkındaki herşeyi öğrendim. en sevdiği içeceği,en sevdiği sporu, onu mutlu eden şeyleri,korktuğu şeyleri, üzüldüğünde nasıl ağladığını yada nasıl sinirlendiğini... ikimizin de etrafında yaşıtı kimse yoktu bu yüzden bazen birbirimizden başka kimsemiz yokmuş gibi hissediyordum. dışardayken onunla hiç olmadığım kadar mutlu oluyordum ama evde...
