ꜱɪʟᴇɴᴛ ᴡɪꜱʜᴇꜱ ᵛᵏᵒᵒᵏ ☑

Chapter 20

"සර් දැන්ම යන්නැද්ද?"

උසාවිය ඉදිරිපස සිටගෙන අත් දෙක කලිසම් සාක්කුවට දාගෙන යම් සිදුවීමක් දෙස හිස් හැගීමකින් බලන් ඉන්න ජන්කුක්ගේ අවදානය තමන් ළගට ඇවිදින් කතා කරපු පොළිස් නිලදාරියා වෙත යොමුවුනා.

"නෑ මන් එන්නම් ඔයාලා යන්න"

නැවතත් බලාසිටි දෙසට දෑස් යොමුකරගත්ත ජන්කුක් කියද්දී ඔහුට ආචාර කරපු පොළිස් නිලධාරීයා එතනින් පිටව ගියා.

උසාවිය ඉදිරිපස ඇති ඔරලෝසු කණුවේ උදේ එකොළහේ කටු නාද වෙද්දී මද්‍යයහනට කිට්ටු කරපු මද රස්නය ඇති හිරු එළිය ජන්කුක් වසාගත්තත් ජන්කුක්ට එතනින් යන්න කිසි උවමණාවක් තිබුණේ නෑ.

අද ජීහුන්ගේ නඩු වාරය පැවැත්තුනා.උදේම පැවති නඩුවාරයට සෝල් පොලීසිය නියෝජනය කරමින් ජන්කුක් සහබාගී වූ අතර මිස්ටර් ලීගේ කෙසේවෙතත් ජෝහුන්ගේ වගේම මිසිස් ලීගේ අනතුරුදායක බැල්ම ජන්කුක්ට දැඩි ලෙස වැටී තිබුණා.

නිශ්ශබ්දව නඩු වාරය දෙස බලන් සිටි අනිත් අයගේ ඇස් උඩ යවමින් ජන්කුක්ගේ කට කොනේ හිනාවක් ඇදී මැකීගියේ ජීහුන් තමන් වෙනුවෙන් පෙනී සිටි සියලු දෙනාටම කට උත්තර නැතිකරමින් තමන්ගේ වරද පිළිගත් නිසා.

ජන්කුක් ඔය දේ දැනන් හිටියා. නඩුවාරයට පෙරදින එනම් ඊයේ හවස් වරුවේ ජීහුන්ගේ විසිරුණු හිත ආයේ හදාගන්න ජන්කුක් සූයට කෝල් එකක් අරන් දීලා පැත්තකට වෙනකොට පැය දෙකකට කිට්ටු වෙන්න තිබ්බ දුරකතන ඇමතුමෙන් පසු මළානික ජීහුන්ගේ මුහුණ එළිය වැටිලා තිබ්බා.

ජන්කුක් දන්නෑ ඇයි එයා මේ තරම් ජීහුන්ට අනුකම්පා කරන්නේ කියලා.සමහරවිට ජිහුන්ගේ වචන හින්දා ඉක්මන් වුනු තමන්ට ටේහයුන්ව ලැබුණු හින්දා වෙන්නත් පුළුවන් එහෙම නැත්නම් හේතුවක් නැති වෙන්නත් පුළුවන් ඒත් එයා ජීහුන්ට අනුකම්පා කරා.

සූයගේ කෝල් එකෙන් පස්සේ රෑ වෙනකල්ම ජන්කුක් කරේ ජීහුන් එක්ක කතා කරපු එක.මුලදී අදිමදි කරත් විනාඩි ගනනක් ගෙවෙද්දී ජීහුන්ගේ හැගීම් ජන්කුක් ඉස්සරහා හරි අපූරුවට දිගහැරුනා.