Hepinize tekrardan merhaba canlarım! İkinci bölümle karşınızdayım. Hadi hep birlikte bu bölümde karakterimizi tanıyalım ve onun heyecanına ortak olalım.
Hepinize keyifli okumalar, oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın! Seviliyorsunuz :))❤
DOST MUSUN DÜŞMAN MI ?
2. BÖLÜM
1 hafta sonra...
Yorgunca açtığım göz kapaklarımı bana eziyet etmek istercesine çarpan gün ışığına sebep daha sıkı yumdum. Bir kaç dakika daha böyle uyumaya çalışsamda sonunda kazanan gün ışığı olunca gözlerimi açtım. Yanı başımda asılı olan serumun damlalarını seyretmeye başladım. Günlerdir yemek yemeyi reddettiğim için bana verdikleri vitaminleri alıyordum. Dün gece geçirdiğim bu haftaki üçüncü sinir krizinden sonra yine sakinleştirici verilip uyutulmuştum.
Bugün de önceki günlerden farksız bir şekilde yorgun uyandım. Kafamın içinde sürekli bana kendini hatırlatan baş ağrılarım bu sefer beni şaşırtarak eskisi kadar ağrımıyordu. Yorgunca alıp verdiğim sessiz nefeslerle bir haftadır gözlerimi açtığım bu hastane odasında bekliyordum. Beynimin içinde ne olup bittiğini ya da ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum. Hafızamı kaybettiğimi söylediklerinde geçici bir şey olduğunu düşünmüştüm fakat galiba bu sefer hayata bir sıfır yenik başlamıştım çünkü ilk gün sinir krizi geçirmeme sebep olan doktorum hafızamı tamamı ile kaybettiğimi ve geri dönüşü olmadığını söylemişti.
Eskiye dair aklımda hiçbir anım yoktu. 1 haftadır kaldığım bu hastane odasında neyi beklediğimi bile bilmeden öylece yatıyordum. Acınası bir durumda olduğumu bana hissettiren hemşirelerin bakışları her ne kadar canımı sıksa da sabretmekten başka çarem yoktu.
İçimden bir ses , sen yalnız değilsin ! Diye bana söylenip umut veriyordu. Birileri var dedim sürekli kendime, beni tanıyacak ,kim olduğumu bilecek ve en sonunda beni bulacak birileri çünkü benim tek umudum buydu ; beni unutmayan insanlar...
İçeri giren doktora devirdim gözlerimi, o bugün benim aksime gülümsüyordu.
"Nasılsın ? " Sorduğu soru havada asılıp kaldı cevap verme gereği bile duymadım. Nasıl olabilirdim!? Hafızasını kaybeden bir insan nasıl hissederdi.
Ona cevap vermeme rağmen yüzünden düşmeyen gülümsemesiyle umutla baktı gözlerimin içine. İçimde ufakta olsa filizlenen heyecanla günler sonra normal insanlar gibi ilk kez yaşadığımı hissettim.
"Gözün aydın seni almaya gelenler var. " cıvıl cıvıl çıkan sesiyle bir anda yatakta dik pozisyona geçtim. 1 hafta hatta yoğun bakımda kaldığım günleride sayarsak 9 haftadır benim için gelen ilk kez birileri vardı.
"Se-sen ciddimisin ! " Diyerek sevinçle bağırdığım doktor gülerek kafasını salladı.
"Evet, senin için geliyorlar ! " hayatımda ilk kez mutluluktan akan göz yaşlarımla yataktan kalktım kolumdaki serumu bir çırpıda çıkarıp gidip bana bu güzel haberi veren doktora sımsıkı sarıldım.
"Teşekkür ederim! "
"Dur dur dur , yavaş ! " gülen sesiyle beni azarlaması bile umurumda değildi , gelmişlerdi işte benim için gelmişlerdi. Yalnız değildim beni hatırlayan , seven insanlar vardı. "Serumun daha bitmemişti, deli kız neden hemen çıkardın ?" ağlamaktan akan burnumu içli bir şekilde çekip ondan ayrıldım. "Aman sende bir dram yaratma , aman yani ! " burnumu çekip ellerimle gözlerimdeki yaşları silerken o bana gülüyordu. "Senin için dolabında bir elbise ve ayakkabı var ben gelene kadar onları giy sonra beni bekle. Seni onlarla tanıştıracağım huysuz civciv. " hızla kafamı salladım. " Tamam." Yanağımdan bir makas alıp, gülerek yanımdan geçti.
