Nie chcę nikogo widzieć, ani z nikim rozmawiać. Siedzę w łazience sama. Im częściej się tu zamykam, tym bardziej zamykam się w sobie. Płaczę. Nie potrafię przestać. Moją głowę zamieszkują najgorsze myśli. Jakim cudem dziewczyna, która zmieniała chłopaków jak rękawiczki, a wśród większości dziewczyn miała niezbyt dobrą opinię stała się nagle zupełnie nic nie znaczącym obiektem. Czuję, że już nikomu na mnie nie zależy. Nikt nie pisze, nikt nie dzwoni. Wszystko im jedno, czy żyję, czy nie. Co mam robić? Zabić się? Nigdy nawet nie miałam zamiaru, ponieważ mam dla kogo żyć, dla siebie. Co za absurd! Ty nie możesz być sama dla siebie powodem! Mogę, bo czemu nie? Nie straciłam jeszcze pewności siebie i pewności, że to wszystko przetrwam... dla siebie chociażby.
Mam na imię Anastazja i zapraszam Cię na historię mojego życia.
