Jungkook, on yedi yaşındayken okul gezisi için gittiği Milano'da, müzede çıkan yangında Kim Taehyung tarafından hayatı kurtarıldığından beridir bu adama bir yıl boyunca kilometrelerce öteden minnettarlık duymuştu.
Milano'ya tekrar giderek onu buldu...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
son feci bisiklet - torna
°°°
"Mekanın tam adresini istemek için aramıştım."
Numarasını Jimin'den aldığım Taehyung vardı kulağımdaki telefonun diğer ucunda.
Okulun daha ilk gününden ufaktan ders işlemeye başlayan hocalar sayesinde ders arasındaydım. On dakikalık molayı kullanan diğer öğrenciler gibi ben de binanın önüne çıkarak sigaramı yakmakla veriyordum molamı.
Şimdiden birkaç arkadaş edinmiştim. Arkadaş edinmek benim için kolaydı. Bu sefer de çakmak isteme taktiğimle benim yaşlarımda sınıftan iki erkekle tanışmıştım. Peşlerinden erkeklerden birinin sevgilisi ve onun arkadaşı da gelmişti.
Ancak beş dakikalık bir sohbetin ardından şimdi onlardan uzaklaşmış, yeni iş arkadaşımı aramıştım.
"Nasıl gelmeyi planlıyorsun?" dedi telefonun diğer ucundaki kişi.
"Taksi?"
"Taksiye de binemezsin."
"O zaman gelemem, kusura bakma. Motorumu alana kadar beni bir yere çağırma."
Bu kadar kurala elbette istemsizce sinirleniyordum. Oldu olacak ekmek almam da yasak olsun? İçine ne koyulduğu belli olmaz ya...
Karşı taraftan derin bir iç çekme sesi geldi.
"Dersin ne zaman bitiyor?"
"Beşte."
"Ben gelir alırım. Yakınım."
"Tamam."
Okulun ilk gününün bitmesine bir saat kalmıştı. Taehyung'un tam olarak nerede oturduğunu merak ediyordum çünkü benim evim de yakındı buraya ancak merakı bırakıp telefonu cebime koymuş ve yeni edindiğim arkadaşlarımın yanına hızla geri dönmüştüm.
Bir saat sonra okulun bahçesinden yürüyerek çıktığımda girişin karşısında arabasına yaslanmış bir şekilde dururken görmüştüm Taehyung'u. Onu görmem için arabadan inmiş olmalı ki, beni görür görmez kalçasını arabadan kaldırdı ve sürücü koltuğuna yöneldi bana kafasıyla selam vererek.
Bu esnada ben Taehyung'dan çok sahip olduğu arabaya bakarak kaşlarımı kaldırmıştım, zira yanımdan geçen çoğu insan da aynı şeyi yapmıştı. Taehyung beni çubuk kraker, kahve ve sigara üçlüsüyle kahvaltı yaptığım okuldan almaya Bugatti Chiron'uyla gelmişti.
Bir siyah arabaya, bir de yanımdan geçerken "Şoför de fena değil." diyen kıza baktıktan sonra öksürerek boğazımı temizledim ve kapıyı açarak oturdum Taehyung gibi. İçeri girdiğim gibi elbette incelemeye koyulmuştum. Selam bile vermeyi unutmuştum.
Araba hareketlenmeye başladığında kemerimi alıp taktım.
