The Warmth Of The Rain | Genshin Impact OneShot | Tomokazu

...the archons' gaze...

Dotarcie do Yoshiori Island stanowiło większe wyzwanie, niż oczekiwali. Okazało się, że nie tylko Kazuha lubił kontrolować poczynania Tomo. Przekonywanie Thomy, żeby pozwolił Heizou zabrać dochodzącego do siebie przyjaciela z Kamisato Estate wymagało wielu półprawd, niedopowiedzeń i namówień.

— Ma mieszkać w tym twoim chaosie? — mówił, przygotowując kolację według przygotowanych przez Kazuhę wskazówek. — Bez obrazy, ale nie masz dla niego dobrych warunków.

Jakby Tomo był jaszczurką w terrarium, a nie człowiekiem, który przeżył pojedynek z archonem i uwięzienie na odludziu.

— Mogę ci zagwarantować, że mam wszystko, czego potrzebuje — Heizou bezskutecznie próbował coś wskórać.

— Zrozum, nie. Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za jego powrót do zdrowia i nie pozwolę, żeby...

— Mogę wziąć od ciebie jedzenie na czas jego pobytu

Thoma zamarł w połowie mieszania warzyw do ryżu.

— Dobra... ale będziesz je regularnie podgrzewał. I przygotujesz starannie to, czego nie mogę ci dać gotowego.

W ten sposób rozwiązali problem nie tylko wyjazdu, ale i prowiantu. Wyruszyli już następnego dnia, udając, że kierują się do siedziby Tenryou Commission. Gdy tylko jednak dotarli do pierwszych zabudowań, gwałtownie skręcili gwałtownie w prawo, podążając południowym brzegiem wyspy.

Tomo odkrył o sobie coś nowego - nienawidził schodów. Schodzenie z podnóża góry Yougou okazało się męczarnią. Kiedy widział tę ścieżkę po raz pierwszy w swoim życiu, był niesiony w górę przez trzech rosłych mężczyzn. Teraz musiał iść o własnych siłach, to przestępując stopień za stopniem, to usiłując nie potknąć się o korzenie. Nie minęło nawet pół godziny, a jego stopy zaczęły pulsować tępym, nieznośnym bólem. Chłód zimowego powietrza szczypał go w policzki. Śnieg dostawał się pod śliczny, fiołkowy szalik wydziergany dla niego przez Kazuhę. Kropla potu zamarła na jego skroni. Miał dosyć.

Słowa skargi utknęły mu w gardle. Heizou, ten niepozorny, drobnej postury niziołek, szedł raźnie obok, okryty jedynie cienkim, burym haori. Skakał, nucił, momentami zwalniał i się zamyślał. Potem uśmiechał się lub krzywił i wracał do żwawego kontynuowania wędrówki. Zupełnie nie przejmował się ciężką drogą, ani dokuczającym zimnem. Nawet długi, skórzany futerał obijający się o jego plecy i niemała torba na ramieniu nie przeszkodziły mu w marszu.

Tomo zacisnął zęby i poszedł dalej.

Przy brzegu napotkali rybaka, który na ich widok zrobił wielkie oczy i natychmiast porzucił sieci, by zbliżyć się do nowoprzybyłych. Obolałe mięśnie Tomo automatycznie się spięły. Kiedy ostatnio widział jakąś nową twarz?

Heizou zaczął z nim rozmawiać, ale Tomo nie słuchał. Skupił się na osobie rybaka, która w niczym nie przypominała pojawiających się stale w Kamisato Estate. Popielate, rzadkie włosy okalały pociągłą, wąską twarz z osadzonymi głęboko, błękitnymi oczami. Błyszczały, zdobione przez przeuroczy, szeroki uśmiech.

To chyba miły człowiek.

Wraz z tą myślą Tomo nagle się rozluźnił. Polubił go.

— Jak się pan nazywa? — spytał znienacka. Dopiero wtedy zauważył, że nabawił się chrypy.

Heizou i rybak przerwali rozmowę. Starszy mężczyzna skłonił się lekko.

— Kujirai Hatoru, panie — odparł z zapałem. — Pewnie mnie już nie pamiętasz, ale kiedyś zwykłeś rozmawiać ze mną o przynętach na ryby.