The Lost brother [herschrijven]

Hoofdstuk 2 ✔️

POV Charlotte

Al een geluk was de school waar ik naartoe ging niet zo ver van mijn thuis. Dus moest ik ook niet zo lang op de fiets zitten. Na dat ik ben aangekomen, ga ik naar de fietsenstalling om mijn fiets vast te zetten. Ik doe mijn wielslot vast en doe nog een extra fietsketting rond mijn voorwiel en het fietsrek. Zodat ik zeker was dat mijn fiets niet kon worden gestolen. Ik stap al terug richting de schoolpoort, maar deed onderweg nog snel even mijn sleutels weg van mij wielslot en ketting.

Waardoor ik niet kan kijken waar ik loop en tegen iemand aanbots. Dit zorgde er ook voor dat de sleutels uit mijn handen vielen. Ik excuseerde mij ook direct en wilde mij al bukken om mijn sleutels op te rapen van de grond. Maar de persoon waar ik was tegen aangelopen was me al te snel af.

Als ik dan opkijk en voor het eerst naar de persoon kijk, zie ik twee bruine ogen die mij aan het aanstaren waren. Dan merk ik dat ik tegen een jongen was aangelopen en excuseerde me nog eens, omdat ik me echt schaamde. Voor de rest kon ik niet meer uitbrengen en wachtte tot hij mijn sleutels terug wilde geven.

"Sorry, ik had je niet gezien" zegt de jongen heel beleefd aan mij terug als hij mijn sleutels teruggaf. Bij het minste contact dat zijn vingers met mijn hand hebben, voel ik een schok door mijn lichaam lopen. Het was een schok waarvan ik niet meer deftig op mijn benen kon staan. Ik glimlachte terug naar hem en voelde de roodheid al naar mijn wangen stijgen. Dus draaide ik me snel terug om, zodat ik weg kon gaan zonder dat hij dat kon zien.

Waardoor ik niet zag waar ik liep en met mijn gezicht tegen een paal aanliep. Dit verergerde de situatie alleen, maar en ik veronderstel dat ik er nu waarschijnlijk als een tomaat uitzag. Ik schaamde mij te hard om terug achter mij te kijken en ook omdat ik de reactie van de jongen niet wilde weten dus liep ik verder alsof er niets gebeurd was.

Als ik door de schoolpoort liep, zag ik dat er niemand alleen stond en dat wilde zeggen dat ik de enige nieuwe leerling in deze school moest geweest zijn. Waardoor het leek dat ik precies een verdwaalde ijsbeer was in een woestijn. Daarna komt er een groep meisjes naar mij toe.

Op het eerste zicht zagen ze er allemaal heel vriendelijk uit. Dit bleek ook waar te zijn door de manier waarop ze mij allemaal verwelkomden.

"Jij bent hier nieuw, hé" zegt dan een van de meisjes tegen mij.

Ik knik en vervolgens stak ze haar hand uit naar mij. "Hallo, ik ben Michelle" zegt ze.

"Hallo, ik ben Charlotte" zeg ik dan vriendelijk terug tegen haar. Na dat stelt ze me voor aan de rest van de groep. De groep bestond uit: Lisa, Chloë, Jolien en Linda. Terwijl ze iedereen voorstelde, wees ze ook telkens naar iedere persoon. Ik kon voelen dat dit het begin was van een mooie vriendschap  en gaf zo ook iedereen een hand.

Na dat kwam de directrice er aan en ging ze voor een microfoon staan en begon ze allemaal namen af te roepen. Ik blijf rustig wachten tot ik mijn naam hoorde vallen. Ik hoopte maar dat ik enkele bekende namen ging horen en dat ik niet helemaal alleen in een klas zat. Dan hoor ik: Charlotte, Michelle, Jolien en Lisa.

We zaten bijna allemaal in dezelfde klas, buiten Chloë en Linda. Vervolgens liep ik door de menigte door die zich gevormd had om naar de klas te gaan.

Als ik richting mijn klaslokaal loop, voel ik een paar ogen prikken in mijn rug. Dus kijk ik rond om te zien wie er naar mij aan het staren was. Uiteindelijk zag ik wie er aan het staren was. Ik herkende de bruine ogen, het was de jongen waar ik eerder was tegenaan gelopen in de fietsstalling.