insanın kendisini çıkmazda hissettiği anlar olurdu. başka bir yol yokmuş gibi, nefes alamıyor gibi.
işte defne tam olarak o anlardan birindeydi. ne yapması gerektiğini bilmiyordu. aslında şu anda kendi düğününde olması gerekiyordu.
istemsizce ağlamaya başladı.
aslında, düğünden kaçarken bunları hissetmemişti. o an tek doğru bu gibi gelmişti.
"pardon, iyi misiniz?"
yanından gelen sesle kafasını kaldırdı.
"iyiyim."
göz yaşlarını silmeye çalıştı.
berbat gözüküyordu muhtemelen.
"oturabilir miyim?"
kafasını salladı.
"kusura bakmayın rahatsız ettim ama böyle görünce dayanamadım."
gülümsedi defne.
"teşekkür ederim ama iyiyim."
genç adam, sol kolunu banka yasladı.
"buna pek inanmadım."
defne önüne gelen saçları, kulağının arkasına yerleştirdi.
"akıllısın ama yardım edebileceğin bir şey değil."
oturduğu banktan kalktı.
"yine de teşekkür ederim."
sonrasında cevap bile beklemeden hızla yürümeye başladı.
"yeterli değil miydi sözlerim, seni biraz daha tutmaya yanımda."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yeni ferdi kurgusuna hos geldiniiiiiiz, umarım keyif alırsınız <3
