KARANLIK

1. Bölüm

Babasına sarılan küçük kız çocuğuna imrenerek ve mutlulukla baktım . Ben hiç bir zaman "tam" olamamıştım. Hep bir yanım eksik, savunmasız ve sevgiye muhtaçtı. Baba bu kelime bana hiç yakın değildi. Çünkü benim bir babam olmamıştı. Ben dogunca sorumluluk almaktan korkup kaçmıştı. Baba sevgisini hiç tatmamış, nasıl bir his olduğunu bilememiştim. Hayatımda bir tek annem vardı. Babam gittikten sonra bir tek o kalmıştı. Annem bana hem annelik hem babalık yapmıştı. İkisini aynı anda yapayım derkende annelik yanı eksik kalmıştı. Sadece annelik yapsada yeterli en azından bir yanım tam olurdu. Ama oda yarım kalmıştı. Annem beni iyi yetiştirmek için çok çalışır olmuştu ve yarım kalan yanım daha da zayıflamıştı. Bu yüzden sevgiye daha aç ve muhtaç biriyim. Her gün bu parka gelir anne ve babasıyla mutlu çocukları izledim. Çocukların neşeyle gülen gözleri ve kahkahalarıyla Dünya ' da hâlâ kirlenmemiş saf ve temiz birilerinin olduğunu hatırlardım. Bu Dünya ' da herkes kirli ve pisti bi tek çocuklar temiz kalabilmişti. Her şeyden habersiz mutlulukla oynuyor , kakha atıyorlardı. Onlar için en büyük kötülük dondurmasının düşürülmesi ya da oyuncagının kırılmasıydı. Kendilerinin kurduğu herkesin iyi olduğu ve hep" MUTLU SON " la biten bir Dünya'ları vardı. O Dünya 'nın sahte olduğunu bilmeden gülüyorlardı. Benim için hiç böyle bir Dünya olmamıştı . Erken olgunlaşmış ve büyümüştüm. Çocukluğumu yaşayamamıştım. Hâlâ içimde büyümemiş bir çocuk vardı . Bu parka gelerek belkide o çocuğu tatmin ediyordum emin değilim. Hava kararmıştı kim bilir kaç saattir burda oturmuştum? Yavaşça ayağa kalktım eve dönmeli ve acıkan karnımı doyurmalıydım. Son kez parka baktım. Çok masumumdular bizim aksimize.
Merhaba arkadaşlar, bu ilk Hikayem ve biraz stresliyim açıkçası. Desteklerinizi esirgemezseniz sevinirim. Şimdiden teşekkür ederim. Seviliyorsunuz.