Gözlerim açılmamak için direniyordu ama yapabileceğim başka bir şey yoktu
Her gün aynı şey için erkenden işkence çekmek can sıkıyordu uyanmak ve bunun için gözlerimi açmak en sıkıntılı olan tarafıydı ama elimde olsa her gün yatmak isterdim.
Okula gitmek için zorla ve inadına çalan alarmı kapatıp gözlerimi açtım ve tüm düşüncelerimi aklımdan çıkardım.
Okula varmak üzereydim ama içimde sanki bir boşluk vardı hiç dolmayacak gibiydi boşluğa düşmüş kurtarılmaya bekleyen biri ama kendisinin fark edilmeyeceğini bildiği için suskun biri işte o birisi bendim ama tanımlıyamıyordum kendimi bilmiyormuş gibi hissetmeme neden olan bu şey çok zordu ve okulun başladığı 2. günden beri içimdeydi servis ani fren yapınca kendime anca gelebildim kafamı vurduğum için acıyordu kafamı kaldırdığımda birisine çarpmaya sadece birkaç santimetre olduğunu fark ettim.
O da benimle aynı okula gidiyordu ki üstünde okulumun forması vardı kısa olduğunu göz önüne alarak okula daha yeni başlıyor olma ihtimali vardı.
Okulun zili çaldığında aynı ilk iki gün gibi aynı hissiyat aynı yalnızlık ile başımı sıraya koydum ve düşüncelere daldım sabah ki olay göz önüme geldikçe o çocuğu anımsıyordum acaba kaçıncı sınıftaydı.
Öğlen yemeği zili çalınca diğer öğrenciler gibi arkadaşımın yanına gidip ne yiyelim diye soramıyordum çünkü 2 hafta geçmesine rağmen bir arkadaşım yoktu.
Son ders zili çaldığında ders ile alakalı defter,kitap,kalem ve diğer eşyalarımı sessizce çantama koyduktan sonra sınıftan çıktım daha servisin gelmesine 5-10dk olduğunu görünce sessizce(yine) bir banka oturdum.
Dersler ile alakam olmadığı ve çok dikkatlice diğerlerine bakmadığım için yanıma oturan kişinin yüzünü görünce bilemedim.
Çok sessizdi sanki bir şey sorcakmış ama utanıyor gibi bir hali vardı;
-Selam
-Oh, selam
-Şey beni hatırladın mı?
-Ah tam olarak değil hafızam biraz kötüdür ama yüzünü biliyorum tek sorun isim hafızam
(Aslında yalan söylemiştim ne yüzünü ne ismini biliyordum ama yine de içimden böyle demek gelmişti)
- Merak etme benimki de pek iyi değil aslında hiç iyi değil neyse asıl konuya gelirsek
(Derin bir nefes aldı ve konuşmaya devam etti neydi ki bu kadar önemli benimle konuşmasını gerektiren)
- Umm 3 gündür yalnız olduğunu görünce seninle belki arkadaş olabiliriz diye düşündüm bilirsin hani biraz utangaçım ve ilk konuştuğum kişi sensin bu yüzden.... Seninle arkadaş olmak istiyorum
(Neydi bu şimdi neyse utangaçlığı nedense sevimliydi)
- Olurr.
- Gerçekten mi
- Evet
- Adın ne? Benim ki Doyoung
- Benim ki de Junghwan
--------------------------—————----------------
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Yazım yanlışı fln fln veya sevmezseniz beğenmezseniz söyleyin askolar sizi seviyorum bçr dahaki bölüme kadar HOSCAKALIN✨ TEU-BYE💙💎💎
ŞİMDİ OKUDUĞUN
More Than Myself | DOHWAN ✓
Fanfiction-Onun için her şeyi yaparım -O kim? -Sensin Tamamlandı ✓
