Έπαιρνε αρκετά λεπτά στο νου για να επέλθει στο φυσιολογικό του απ'το λήθαργο της τηλεμεταφοράς. Η ύπαρξη περιοριζόταν σε μια μονάδα που κολυμπούσε στο κενό, χωρίς τις αισθήσεις ενός σώματος, μόνο με την υποσυνείδητη γνώση ενός προορισμού.
Το πρώτο πράγμα που επέστρεφε, όταν η μονάδα αυτή έφτανε στον προορισμό της, ήταν ο χτύπος της καρδιάς. Ο σφιγμός εξαπλώθηκε αργά μέχρι τα άκρα• μια μουδιασμένη αίσθηση σαν μικροσκοπικές βελόνες. Κάτι δεν πήγαινε καλά.
Συνειδητοποίησε ότι όση ώρα επανερχόταν, τα μάτια της ήταν ανοιχτά. Η όλη διαδικασία είχε πάρει πολύ λιγότερο απ'το φυσιολογικό κι αυτό οφειλόταν στο κόκκινο, θολό φως που αναβόσβηνε. Το φως έκτακτης ανάγκης. Το μυαλό της το είχε αναγνωρίσει και είχε ξυπνήσει πολύ πιο πριν απ'το σώμα, εξαναγκάζοντάς την σε μια κατάσταση υπνικής παράλυσης.
Λουμιέρ; σχημάτισε τη λέξη στο μυαλό της διότι όσο και να προσπάθησε, τα χείλη παρέμειναν ερμητικά ακίνητα. Το φως κινδύνου αναβόσβηνε αργά μέσα στον σκοτεινό Αρχάγγελο.
Κι άλλα βασανιστικά λεπτά πέρασαν με την όραση να κολυμπά στο κόκκινο και στο μαύρο, μέχρι να κουνηθούν τα βλέφαρα σαν σκουριασμένα και να απελευθερωθεί. Έλεγξε τα άκρα της• η μουδιασμένη αίσθηση από βελόνες γινόταν όλο και πιο αχνή. Σηκώθηκε, έκανε μερικά προσεκτικά βήματα προς την κεντρική τζαμαρία κι αυτό που είδε την άφησε ακόμη πιο μπερδεμένη, καθώς εγκυμονούσε μεγαλύτερα προβλήματα.
«Σταθμός επισκευών...;» ψιθύρισε συνοφρυωμένη. Δεν θυμόταν να υπήρχε κάποιος κοντινός στο χάρτη. Για την ακρίβεια, ούτε που αναγνώριζε τους αστερισμούς σε εκείνο το σημείο, όσο κι αν προσπαθούσε να προσαρμοστεί.
Έτρεξε στη θερμοκοιτίδα του Λουμιέρ και δίστασε για τρία δεύτερα. Η εξαναγκαστική αφύπνιση χωρίς το χρόνο προσαρμογής συνιστώνταν μόνο σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης με πιθανή συνέπεια έντονης ημικρανίας. Όμως αυτό ήταν κατάσταση έκτακτης ανάγκης και η Μπέλ ίσα που άγγιζε τα όρια του πανικού. Πάτησε το κουμπί και η θερμοκοιτίδα άνοιξε σαν όστρακο, με τον Λουμιέρ να τινάζεται βήχοντας.
«Τί έγινε; Φτάσαμε;» ρώτησε αποπροσανατολισμένος όταν ηρέμησε.
«Όχι ακριβώς. Πρέπει να το δεις αυτό.»
Όσο ο Λουμιέρ κοιτούσε έξω απ'την κεντρική τζαμαρία, η Μπέλ ενεργοποίησε τον τρισδιάστατο χάρτη. Κουκίδες και αστερισμοί εμφανίστηκαν γύρω της, διανύοντας αργά τον άξονά της. Η φωνή του Αρχάγγελου δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα εύρεσης της θέσης τους. Ούτε και στο κάλεσμα του Λουμιέρ ανταποκρίθηκε• το αεροσκάφος παρέμεινε σιωπηλό σαν κοιμώμενο θηρίο.
«Βλάβη στο σύστημα εντολών.» δήλωσε ο Λουμιέρ κενά απ'το παράθυρο.
«Δεν είναι δυνατόν. Ο εγκέφαλος έχει σχεδιαστεί να λειτουργεί ακόμη κι αν το σκάφος ανατιναχτεί.» κούνησε το κεφάλι της η κοπέλα. «Βρήκα τη θέση μας αλλά δεν αναγνωρίζω αυτό τον χάρτη. Όλοι αυτοί οι αστερισμοί δεν έχουν καταγραφεί, είναι ανώνυμοι. Δεν αναγνωρίζει ούτε ένα άστρο!»
«Πόσο μακριά είμαστε...;»
Ένας θόρυβος πίσω απ'την κεντρική είσοδο τους έκοψε. Η πόρτα του Αρχάγγελου άνοιξε και πριν ο Λουμιέρ προλάβει να τρέξει στο πλευρό της φίλης του, μια πεντάδα από ένστολους εισχώρησε μέσα στο αεροσκάφος. Το φως έκτακτης ανάγκης καθρέφτισε κόκκινα τα γυαλιστερά τους κράνη και η Μπέλ έκανε να πιάσει τη φωτοβολίδα στη ζώνη της. Κανείς δεν έδειξε να κινείται, μέχρι που η ομάδα χωρίστηκε στα δύο, για να αφήσουν τον τελευταίο να περάσει.
«Μπέλ...;»
Δεν αναγνώρισε τη φωνή που καλούσε το όνομά της, γι'αυτό και η λαβή στο όπλο της σφίχτηκε. Την ήξεραν; Ποιοί ήταν αυτοί; Ο Λουμιέρ έφτασε στο πλάι της καχύποπτος, με τις ίδιες απορίες και πολλές περισσότερες. Όλες τους απ'το κακό στο χειρότερο.
Μα όταν ο ένστολος αφαίρεσε το κράνος του, οι ερωτήσεις τους έκαναν βουτιά στο άγνωστο κενό στο οποίο είχαν φτάσει.
«Μπαμπά...;»
VOUS LISEZ
Ο Αστερισμός του Ρόδου #SCBC2024
Science-FictionΎστερα από ένα υπολογιστικό λάθος, η Μπέλ θα βρεθεί στον κεντρικό πλανήτη ενός ξεχασμένου αστερισμού, χιλιάδες έτη φωτός μακριά απ'το σπίτι.
