The butterfly project

70 dagen eerder

"Thomas! Dit is belachelijk! Welke jongen heeft er nu een vlinder, met de naam van zijn moeder op zijn pols? Ik schaam me rot!" Het is al de zoveelste keer dat ik aan zijn oren zaag, maar hij wilt maar niet luisteren! Hij sluit zijn kluisje en loopt door alsof ik niets heb gezegd. Hij verwacht dat ik achter hem ga aanlopen en dat doe ik ook, ik loop altijd achter hem aan, hij is mijn enige vriend hier op school en er buiten eigenlijk ook. "Komaan, Thomas! Luister nu even! Dit is echt belachelijk! Ik heb daarnet opgezocht bij wie ze dat project gebruiken en ze gebruiken dat alleen bij verslaafden! Ik doe het hooguit één keer per week! Zij doen het bijna elke dag!" Ik lieg voor de helft. Ik heb het inderdaad opgezocht, maar niet daarnet. Vannacht heb ik tot één uur op mijn computer gezeten en filmpjes bekeken van mensen die er al mee gestopt zijn of die er nog mee bezig zijn. Ze hebben allemaal wel pakkende verhalen, maar er zat geen een reden bij waarvan ik zeg: wauw daarom ga ik nu stoppen. En ik probeer het echt om het maar om de week te doen, maar soms is de verleiding te groot en is het meer dan een keer per week.  Eindelijk stopt hij en draait zich naar me om. "Nu ga jij eens goed naar me luisteren, Felix. Wat zou er gebeurd zijn als ik het nu niet had ontdekt? Zou je dan ook zo'n verslaafde zijn geworden? Ik weet dat je het moeilijk hebt, maar ik ken je al zo lang, je had het me moeten vertellen! Ik ben je beste vriend!" Als ik niet beter wist zou ik denken dat hij bijna zou beginnen huilen. "Oké, ik weet het, sorry, maar waarom de naam van mijn moeder? Ik snap het nut er nog altijd niet van." Hij heeft het al een paar keer uitgelegd, maar hij vindt het fascinerend, dat er een kans bestaat dat het zou werken bij mij. Hij wil later psycholoog worden, dus ik laat hem maar. "Het nut van The butterfly project is dat je een vlinder op je pols hebt met de naam van iemand die je dierbaar is, iemand van wie je houdt en elke keer dat je de vlinder pijn doet, doe je ook die persoon pijn." Oké ja dat snap ik, maar nog altijd niet waarom het mijn moeder moet zijn. Ik zie haar maar twee keer in een maand of zo. "Maar waarom de naam van mijn moeder?" vraag ik door. "Omdat het je moeder is! De meeste mensen houden van hun moeder, dus ik nam aan dat dat ook bij jou het geval zou zijn." Zegt hij op een toon waarvan ik kan opmaken dat hij echt denkt dat ik dom ben. "Thomas, je weet hoe de situatie tussen mijn moeder en ik op dit moment is." Is hij al vergeten dat ze in een ontwenningskliniek zit?! "Ja, dat weet ik." Zegt hij met medeleven "maar dat betekent toch niet dat je niet meer van haar houd?" Jawel, denk ik grimmig, ik haat haar omdat ze mij bij een vent achter laat die me bijna elke dag in elkaar mept. "Je zult het antwoord wel zien zeker als hij tegen het eind van de week kapot is?" Even zegt hij niks en staat daar maar naar me te staren. Hij is toch zo schattig! Met die lichte frons tussen zijn wenkbrauwen... Oké, kappen! Hij is mijn beste vriend, ik ben NIET verliefd op hem en trouwens hij heeft een lief, remember? En opeens barst hij los: "Felix, godverdomme! Ik probeer je te helpen! Ik ken je al sinds dat we zeven zijn, jij doet alles voor mij, dat waardeer ik echt, maar je moet ook eens hulp van anderen aanvaarden!" Shit, hij is echt woedend. Ik heb hem kwaad gemaakt, goed bezig, Felix! Wil ik mijn beste vriend verliezen of zo? "Oké, sorry, ik zal het proberen." Zijn gezicht verzacht al weer en er komt een glimlach op zijn gezicht. "Oké, nerdy, nu moet je naar je les, want anders kom je nog te laat." Is het echt al zo laat?! O, nee! ik mag niet te laat zijn! Ik begin te lopen en hoor achter me Thomas grinniken. Mij maakt het niet uit wat Thomas nu denkt, hij is toch al mijn vriend, maar ik vertraag, want wat andere mensen van me vinden, vind ik wel belangrijk. Hoe kan ik anders vrienden maken? Niet dat het de voorbije 4 jaar heeft geholpen, maar toch. Door het rennen is mijn bril naar het puntje van mijn neus geschoven en ik duw hem terug. Voor ik de klas in ga, haal ik nog eens diep adem en haal mijn hand door men blonde krullen. Eerste uur wiskunde van het jaar van de acht per week, here I come.   

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

Oke, hey lieve lezertjes

een kort stukje voor vandaag, want ik ga jullie eerst even de chronologie van dit boek uitleggen. Hebben jullie het grote misschien gelezen? van John green? wel daar is het ook zoiets. Hij telt af naar een dag en vanaf die dag telt hij verder. Zoiets gaat het ook zijn. Maar toch weer anders... ingewikkeld he? ah je zult het wel zien bij de volgende hoofdstukken! voor nu: enjoy!