The butterfly project

78 dagen eerder (2)

Dus ik vertelde het hem, alles, van het begin tot het einde... "Toen mijn moeder hem verliet en een scheiding aanvroeg, knapte er iets in hem denk ik... Hij ging meer en meer op café, elke keer als hij dan thuis komt, is hij dronken en ik moet altijd de deur opendoen omdat hij te lui is om de deur zelf open te doen. Meestal ben ik niet op tijd in mijn veilige kamer en krijg ik klappen, met zijn handen, zijn riem,... Alles wat hij maar kan vinden. Ik schreeuw nooit of laat hem mijn zwakte zien, dan wordt het alleen maar erger en ik wil niet dat Elize wakker wordt, tevergeefs ze wordt altijd wakker van pa die heel de tijd roept. Als het dan eindelijk gestopt is, vlucht ik naar de badkamer om koud water op de rode plekken te doen, als het mijn rug is die helemaal open ligt, moet ik wel hulp inroepen en dat is meestal Elise... Arme meid... En dan als ik alleen ben in de badkamer en er ligt daar dan een schaartje of een scheermesje... Tjah dan... Euhm... Je moet weten, Thomas, ik ben er niet trots op, maar daardoor vergeet ik de haat die ik voel voor mijn eigen vader, vergeet ik de woede die ik voel voor mijn moeder, dit is allemaal haar fout... Ik voel alleen de bijtende pijn van mijn pols en dat is de pijn die ik altijd verwelkom..." Als ik eindelijk uitgepraat ben, volgen er vijf minuten van ijzige stilte... Afwachtend zit ik te prutsen aan de mouw van de badjas, als ik het niet meer uithou, kijk ik naar Thomas en zijn gezicht ziet er alles behalve lief en vriendelijk uit. En opeens barst hij los... "Godverdomme, Felix! Hoe lang is dat al gaande? Vanaf het moment dat je moeder jullie verliet? Dat is al bijna twee jaar! Dit meen je niet! Je doet dit al twee jaar, je krijgt al twee jaar zware klappen en ik merk dat niet eens! Hoe heb je het kunnen verbergen!" Even stopt hij om adem te halen, maar gaat direct weer verder: "Ik ben teleurgesteld in mezelf! Hoe kan ik dat niet gezien hebben? Dit is allemaal mijn fout!" Terwijl was hij opgesprongen, maar nu ploft hij terug naast me op de zetel. Wacht, zit hij zichzelf nu een schuldgevoel aan te praten?! "Thomas, zit je nu de schuld op jou te steken?" Ik ben verbijstert... Waarom is het zijn fout?! "Jij kon daar nu toch niks aandoen?!" "Jawel" zegt hij "ik ben al je beste vriend sinds de lagere school, ik ken je beter dan wie dan ook en ik heb het niet eens gemerkt! Natuurlijk ben ik ook boos op jou, je had het me moeten vertellen! Ik ben alleen maar bezig geweest met voetbal, meisjes, mijn punten hoog genoeg houden en al die tijd..." Hij laat verslagen zijn handen vallen in zijn schoot en kijkt me met een blik vol schuld aan. Het eerste dat door me schoot toen hij het woord meisjes liet vallen, was jaloezie... Ugh meisjes zijn altijd het probleem! Zonder meisjes zou Thomas al lang gerealiseerd hebben dat hij van mij houdt... Oké nee Felix stop! Stop stop stop! Hij gaat je nooit anders zien dan zijn beste vriend! Dus hou erover op! Als ik mezelf ervan heb proberen overtuigen, spijbelen zijn andere woorden langzaam in mijn hoofd... Ik ben helemaal verlamd, wat gebeurt er hier?! Ik snap er niks meer van! Ik verwachte dat hij ging schreeuwen tegen mij, ookal heeft hij wel geschreeuwd, ik dacht dat hij boos zou zijn op mij en niet op zich zelf... Ik snap het niet meer! "Thomas! Waarom zit je nu de schuld op je zelf te steken?! Jij kan daar nu toch niks aandoen?!" Thomas staart bijna vijf minuten in het niets en abrupt staat hij op. "Ik moet gaan. Dag!" En hij loopt naar de voordeur en verdwijnt... What the fuck?! Wat is dit hier?! Mijn gedachten zijn een grote warboel en ik krijg er alleen maar hoofdpijn van als ik er iets van probeer te maken... Ik heb geen idee hoe lang ik daar nog zit te staren, maar opeens schiet ik wakker door een woord dat zich op de voorgrond van mijn gedachten heeft gedrongen: Elize! Verdomme! Hoe laat is het?! Ik kijk op men gsm en zie dat het al half vijf is!
Een kwartiertje later sta ik met propere kleren en een bandana rond men pols, klaar om te vertrekken, als er opeens een auto voor ons huis stopt. Ik herken de auto niet, maar wel het meisje dat uit de auto stapt. "Elize!" Roep ik en ik ren naar haar. "Wat doe jij hier?! Ik stond net klaar om je te komen halen!" En dan besef ik wie er aan het stuur zit... "Jessica! Dankje om haar naar huis te brengen!" Zeg ik tegen de moeder van Thomas. "Is niks! Is Thomas hier nog? Dan neem ik hem direct mee, anders moet hij in de regen fietsen!" Nu dat ze het zegt, besef ik dat ik al bijna helemaal doorweekt ben! Hoe kan me dat niet zijn opgevallen?! "Nee Thomas is al naar huis gegaan! Nog eens bedankt! Tot de volgende!" Zeg ik nog snel, voor ik Elize mee naar binnen trek.