The Time Turner
Luna Lovegood het meisje met een zoektocht
Het is midden in de nacht. Luna ligt in bed na te denken, gewoon over haar leven, over van alles. Ze pakt haar dag boek, en begint met schrijven.
Zondag, 2 februari 1997
Lief dagboek,
Ik las laatst dat er hier in de buurt in een oud leegstaand gebouw een waardevol voorwerp ligt. En ik wil het zoeken. Ik moet iemand vinden die hier meer over weet zodat ik op zoek kan.
Ze weet dat haar vader veel contacten heeft in zijn adresboek, dus besluitt ze om te daar in te zoeken. Ze loopt zachtjes naar beneden naar zijn kantoor. Haar vader mag niet weten dat ze nu nog wakker is en ook nog in zijn spullen snuffelt. Ze ziet het adresboek op het bureau liggen, en zoekt naar iemand die mogelijk meer over waardevolle voorwerpen weet. Na een tijdje zoeken komt ze langs ‘Hepzibah Smith – antiek verzamelaar’ ze schrijft haar adres op, legt het boekje terug en sluipt de trap weer op naar boven.
De dag hierna ging Luna naar het huis van Hepzibah Smith. Het was een oud klein huis met een grote tuin. Ze klopte aan en wachtte tot de vrouw open deed. ‘AAAAAHH WIE IS DAT?’ zei een stem ‘Uhm hallo mevrouw. Mijn naam is Luna mijn vader is de schrijver van de Quibbler, ik wilde u wat vragen.’ De deur ging open en daar stond een kleine rond de zestig jaar oude vrouw, ze keek opgelucht toen ze Luna zag. ‘Oh sorry meisje, ik dacht dat je iemand anders was – kom kom, kom maar binnen.’ ‘Ga maar zitten, wil je een kopje thee, een koekje misschien?' Luna ging in een grote rode stoel zitten en wachtte op de vrouw. ‘Ik wilde u eigenlijk alleen wat vragen’ zei Luna, het leek wel alsof de vrouw haar niet had gehoord. Ze zette een kopje thee op tafel en gaf een koekje aan Luna. De vrouw ging tegenover Luna zitten en zei ‘Wat onbeleefd van me ik heb me nog niet voorgesteld, mijn naam is Hepzibah Smith – Je wilde me iets vragen zei je?’ zei de vrouw ‘Dit klinkt misschien raar, maar weet u toevallig iets over een waardevol voorwerp dat in een oud leegstaand gebouw te vinden is? Ik las er laatst iets over’. de vrouw keek geschokt ‘Ik weet niet of ik je dit kan vertellen meisje’ Luna zuchtte teleurstellend. ‘Oh oké dan, maar zeg je vader niet dat ik het je heb verteld! Begrepen?’ ‘Ja begrepen!’ zei Luna blij
De vrouw stond op en pakte een oud dik boek uit de kast ‘Waardevolle Voorwerpen’. Ze ging weer zitten en begon te bladeren, na een tijdje stopte ze en gaf ze het boek aan Luna. ‘The Time Turner’ las Luna hardop. ‘Is dit het voorwerp? Wat is het?’ vroeg ze ‘Het is een ketting waarmee je de tijd kunt verdrijven, het is heel gevaarlijk om met tijd te spelen er kan van alles mis gaan…’ zei Hepzibah ‘En het oude gebouw? Wat heeft de ketting daar mee te maken?’ vroeg Luna ‘Het Ravenhorst gebouw, oh ja daar weet ik wel wat van – de Time Turner schijnt zich daar te bevinden, vele hebben gezocht en ieder had gefaald. Het is een duistere plek.’ fluisterde ze bijna ‘Weet u ook waar dat gebouw zich bevind?’ vroeg Luna ‘Dat is nou juist het probleem het is een verborgen gebouw, het enige dat ik weet is dat Ravenhorst op een dag gewoon verdween en alleen mensen die weten hoe het gebouw zich zichtbaar maakt het nog hebben gezien.’ Mevrouw Smith zette het boek terug, zocht in haar boekenkast en pakte een ander nog ouder boek. Mevrouw Smith gaf het boek aan Luna, kwam dichterbij en fluisterde in Luna’s oor ‘Let op de oudste raaf’
Toen Luna eenmaal thuis was ging ze meteen naar haar kamer om in het boek te kijken. Ze zocht naar meer informatie over Ravenhorst en kwam te weten dat Ravenhorst ooit op het Ravenplein stond, wat eigenlijk best logisch is. Maar ze had er zelf nog niet aan gedacht. Ravenplein is een plek waar ze vroeger zelf vaak speelde, en het enige wat haar ooit opviel is dat er alleen raven rondvliegen en geen andere vogels. wacht… ‘Let op de oudste raaf’ nu is allemaal nog logischer. Een halfuur later riep haar vader dat het eten klaar was. Ze leip naar beneden en ging aan tafel zitten. ‘Vader, is het goed dat ik morgen naar buiten ga even van de frisse lucht genieten?’ wat niet helemaal een leugen was. ‘Ja, natuurlijk maar doe wel voorzichtig’
Maandag 3 Februari 1997
Lief dagboek,
Ik ben vandaag echt heel veel te weten gekomen. Morgen ga ik naar het Ravenplein, nee niet net als vroeger om te spelen, het verborgen Ravenhorst gebouw bevind zich daar. Ik ga op zoek naar de Time Turner. Veel Liefs Luna.
De ochtend pakte Luna een tas en deed er van alles in. Ze ging naar beneden waar haar vader al was. ‘Hallo vader’ zei ze ‘Hallo Luna, ik heb boterhammen voor onderweg en de nieuwe Quibbler er zit een gave bril bij’ zei Xenophilius ‘Dank je wel, tot straks’ Luna deed haar jas aan en ging de deur uit. Na een halfuur was ze bij het Ravenplein en ging ze op een bankje zitten. Ze zag nog geen raven dus ze besloot om de Quibbler te gaan lezen en haar boterhammen op te eten. ‘Spectrespecs, zie het onzichtbare’ dat kan best handig zijn dacht ze. Voordat ze ook maar de bril op kon zetten kwamen de raven aangevlogen. Ze keek rond op zoek naar een raaf die er oud uit zag, maar ver kwam ze niet. Niet één raaf zag er oud uit. Na twintig minuten rondkijken en wachten voelde ze iets op haar rug. Ze keek achterom en zag een oude bijna grijze raaf op de leuning van het bankje staan waar ze zat, de raaf liep naar het einde van het bankje waar op eens een gouden deurknop tevoorschijn kwam. Toen ze van dichtbij ging kijken zag ze er een raaf opstaan, dit moet de ingang wel zijn dacht ze. Ze draaide aan de deurknop en de grond begon met trillen. Het bankje verdween en veranderde in een deur, uit de grond kwam een oud gebouw tevoorschijn. Luna stond daar in verbazing te kijken naar Ravenhorst.
Ze liep naar de deur en duwde hem zachtjes open. Toen ze eenmaal binnen stond, blies de wind de deur dicht. Ze liep een rondje door het donkere gebouw. Toen ze een plas water op de grond zag liggen, ze liep er heen en keek of er nog wat te zien was toen er uit de andere gang een lichtflits kwam. Ze besloot om toch ook daar even te kijken, toen de grond weer begon met trillen. Er viel van alles van het plafond naar beneden en Luna viel op de grond. Ze was bang dat Ravenhorst weer terug de grond in zou gaan wanneer zij nog steeds binnen rond liep. Toen ze opstond kwam er weer een lichtflits uit de gang. Ze liep er heen en het enige wat ze zag was een grote zwarte deur, met een bordje. Ze probeerde het vuil van het bordje te vegen zodat ze kon zien wat er stond ‘toilet’. Dat kan vast geen kwaad dacht ze.
Ze ging naar binnen en keek rond het was er oud groot en vies, waar kan dat licht vandaan komen? Ze liep naar de antieke wasbakken en keek in de spiegel. Oh natuurlijk de weerspiegeling moet voor het licht hebben gezorgd maar wat is zo schijnend dat het zo’n fel licht veroorzaakt. Luna keek nog een keer goed naar de spiegel en de wasbak , het licht van de maan moet zeker tegen de zilveren kraan aan zijn geschenen en de zilveren kraan tegen de spiegel. Ze keek nog een keer goed naar de zilveren kraan en zag de Time Turner erin gegraveerd. Hier ergens moet het liggen, ze draaide aan de zilveren kraan en de wasbak schoof weg.
Er was een trap naar beneden. Beneden was het nog donkerder dan in de gang, het was een soort grot. Het was er koud, ze hoorde druppels vallen alsof het er regende. Ze liep naar het geluid, en zag een altaar in heel diep water staan. ‘Hoe moet ik daar ooit komen’ dacht ze hard op. ‘Dat kan met mij; Dobby de elf’ zei een stem. Er kwam een boot aanvaren met een eng maar toch schattig wezen erin, hij had een vieze kapotte kussensloop om. ‘Uhm ik weet niet zeker of dat wel zo’n goed idee is’ zei Luna ‘Stap maar gewoon in mevrouw, ik doe je niks het zou wel eens fijn zijn om de buitenlucht weer een keer te zien’ zei het wezen ‘Wat bedoel je?’ vroeg ze ‘Nou, zonder de ketting kom je hier niet weg, ik zit hier al jaren vast’ Luna stapte snel in zonder maar ook nog iets te zeggen. Ze kon er niet aan denken om haar vader nooit meer te zien en hier voor altijd te moeten blijven, ze is veel liever thuis. ‘We zijn er mevrouw’ Luna stapte op het altaar en pakte de ketting. Toen Luna de ketting goed vast had scheen er een fel licht uit het altaar. Ze ging snel weer in de boot zitten en het wezen vaarde haar terug naar de overkant. ‘Dank je wel voor de lift, niet om gemeen te zijn maar wat ben je voor wezen? Ik heb nog nooit iemand zoals jij gezien’ vroeg Luna ‘Ik ben een Elf mevrouw, de eigenaar van Ravenhorst heeft me hier gelaten jaren geleden achter gelaten’ De elf stapte uit de boot en samen liepen naar boven. Toen ze weer buiten waren ging Ravenhorst weer terug de grond in. Luna nam afscheid van de elf en ging weer naar huis.
Toen Luna thuis aankwam was eten al klaar. ‘En, hoe was je dagje buiten?’ vroeg haar vader ‘wel verfrissend’ zei Luna lachend. Na het eten ging Luna meteen naar boven. Ze had eigenlijk nog geen kans gehad om de Time Turner goed te bekijken. Het had een gouden cirkel met een zandloper erin, in de buitenkant stond iets gegraveerd; ‘I mark the hours, every one, Nor have I yet outrun the Sun. My use and value, unto you, Are gauged by what you have to do.’
