Από το μπαλκόνι, πέφτουν δυο αστέρια.

αγράμματο

Γεια.

Έχουμε καιρο να τα πουμε και βρήκα θαλπωρή στην ανάμνηση σου.

Βασικα έρχεται χειμώνας. Είναι που δεν τα παω καλά με το κρυο...

Δεν ξέρω τι να σου γράψω. Έχουν περάσει μέρες και κάποιοι μήνες και εχω χάσει την φόρμα μου με όλο αυτο. Τα κουμπιά του υπολογιστή νιώθουν λίγο ξένα κάτω από τα δάχτυλα μου.

Ξερεις μετακόμιζα κάτι φακέλους στο σπιτι τις προάλλες και έπεσα σε κάτι παλια που είχες γράψει ότι είναι λίγο.., αδύναμοι οι πρόλογοι μου.

Δεν έχεις άδικο εδώ που τα λέμε.

Λυπάμαι. Μην με ρωτήσεις γιατι από όλα. Για λίγο απο όλα.

Γενικά τα εχω λίγο μπλεγμένα στο κεφαλι μου και τα συναισθήματα πάντα είναι πολλά και βαριά και περιεργα και δεν ξέρω πως να τα εκφράσω.

Πήρα τις προάλλες μια καρεκλα, ξερεις απο αυτές που γυρνάνε και κάθομαι πανω της και γυρναω και γυρναω και γυρναω-

και τελικά η ζωη είναι ένας κυκλος,

και εμεις είμαστε πανω του και γυρίζουμε ξανά και ξανά μεχρι να πέσουμε και να ξανά σηκωθούμε και να ξαναπέσουμε και παει λέγοντας

είναι χαζο όλο αυτο το πράγμα...

η αλήθεια είναι πως θέλω να ξέρω εάν ξερεις που και που με σκέφτεσαι,

ή

μετανιώνεις που μου φέρθηκες ετσι.

Νιώθω μια ηρεμία. Μια γαλήνη ρε παιδί μου. Η φάση είναι ότι ο καιρός πέρασε και εγώ συνήθισα. Συνήθισα σε ακόμη μια απώλεια που μου κόστισε, σε ακόμη μια απώλεια που μου έδειξε ότι οι άνθρωποι δεν μένουν.

Γιατι μπορεί εσυ να έμεινες ασφαλής, αλλα εγω έμεινα ελευθερη.

Έμεινα ελευθερη να μπορώ να φεύγω και να έρχομαι και να ζω την ζωη μου χωρίς δεύτερες σκέψεις.

Είναι αστείο πως έναν χρόνο πριν δεν με χώραγε ο τόπος και μέσα σε έναν χρόνο μπόρεσα να φτιάξω έναν καινούργιο, με μεγάλα παράθυρα, τεράστια, να μπαίνει ήλιος.

Παλιά έγραφα για την Αθηνα και τα ποτά και τα μάτια σου.

Τωρα γράφω για μενα.

Κλείνοντας θα έπρεπε να πω ότι ελπίζω να είσαι καλά και όλα αυτά τα σαχλά. Αλλα με ξερεις. Η αλήθεια είναι πως με ξερεις.

Εύχομαι να παρεις αυτο που αξίζεις.

Γιατι εγώ, πήρα σίγουρα αυτο που μου άξιζε.