Από το μπαλκόνι, πέφτουν δυο αστέρια.

Πέρασε.

Το γραμμα αυτο είναι κάπως προσωπικό, λίγο νουβέλα και μάλλον ανιαρό. Δεν θα στο στείλω. Δεν θα το διαβασεις ποτε. Εχω βρει θαλπωρη στην απουσία σου πλέον και ξέρω πως θα το αντέξω. Δεν σε νοιαζει κιόλας.

Ξερεις ο ερωτας περνάει μωρό μου. Ο ερωτας μας ξεγλιστρήσε μια κρύα νύχτα του Οκτώβρη σαν άμμος ανάμεσα από τα δάχτυλα σου. Τόσο εύκολο σου ηταν. Μην γελιόμαστε.

Ήρθε Σεπτέμβρης και μαζί του, έφερε τα πρωτοβρόχια και το βραδινό κρυο.

Περπατώ την Βεικου με κεφαλι σηκωμένο και πλατη κορδωμένη. Χαμογελάω σε άσχετους και πίνω μπυρες μέχρι το πρωί. Το φαντασμα σου δεν καραδοκεί. Μήνες πια.

Σε είδα σήμερα σε μια φωτογραφία με κάτι παιδιά που δεν θυμόμουν. Ουτε που σε αναγνώρισα. Άλλαξες. Μας άφησες να γινουμε ξένοι. Ή δεν με άφησες να σε μάθω ποτέ.

Δεν στα χρεώνω και αυτά όμως. Χάθηκα καπου στο μεταξύ του τοτε και του τωρα και γεννήθηκα ξανά.

Ο ερωτας πέρασε μωρό μου.

Δεν θέλω να σε ξέρω πλέον και γελώ στην ιδεα πως κάποτε άφησα την καρδουλα μου να πονέσει τόσο. Αχ! Άτιμη κατάρα της αγαπης. Οδυσσέα που με τύφλωσες εμένα τον Κανένα. Χάθηκα σε κάτι μάτια κάστανα και χείλη που δεν ήξερα να πουν ένα σ' αγαπαω.

Γλυκέ μου Σεπτεμβρη,
Δώρισε μου ο,τι λαχταράς.
Θωράκισε με για τον Οκτωβρη, με οτιδήποτε έχεις.

Εξάλλου το έμαθα πλέον το μάθημα μου,

Ο ερωτας περνάει.