"Sence neden bu zamana kadar ihbar edilmedi,"dedi beni düşünmeye zorlarken.
"Belki de tehtid edildi!"
Güldü.
"Tehtit mi?Başka kaçarın yokmuydu?"
"Şimdi seni ihbar edeceğim,"dedim hızlı nefesler alırken."Kız kaçırmak bunun en büyük nedeni!"
"Kollarım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
|1.BÖLÜM -KANLI KAYIP|
15 Eylül 2013...
Almin~
Önce bir silah sesi böldü sessizliğimin kısa süren uğultusunu. Sonra elimdeki bardak düştü. Parçalara ayrılmadan hemen önce bu seslere sağır olmak istedim. Korkunun maviliğine bürünen gözlerim etrafta öylece gezindi.
"Anne korkuyorum,"diye fısıldadım. Annem hep korktuğumda gelirdi. Bu sefer işe yaramadığını anlayınca, odamın kapısına yürüdüm. Bu kapının ardında ne ile karşılaşacaktım? Bunu bilmeden çıktım dışarı.Bomboştu. ama ses çok yakınımdan gelmişti. Babamın çalışma odasına yürüdüm. Kapı açıktı. Dudaklarımdan bir hıçkırık firar etti. Abimin bedeni yerde yatıyordu. Beni gerçeklere en acı yolundan sokan ise etrafa saçılan kırmızı lekeydi. Kandı o biliyordum. Parmağım kanadında öğrenmiştim bunu. Ama etrafta daha fazlaydı. Abime doğru yürüdüğümde, Murat amcamı gördüm. Öylece abime bakıyordu. Ayağının tam ucunda bir silah duruyordu. Fark ettiğim gerçeklerle avazım çıktığı kadar bağırdım.
"A-abi!" Gözlerimden yaşlar süzülürken, önümü görmek şu an için yapabileceğim en zor şeydi. Küçük bedenim abimin yanına diz çöktü.
"Abi uyan!" Dedim. Elimi uzatmaya korktum. Hayır abimden değil, abimin kana bulanmış beyaz gömleğinden korktum. Bir el dokundu koluma."Abi!" diye bağırdım tekrardan. Elin sahibine döndüm.
"Sen onu öldürdün!" Murat amca niye ağlıyordu? İnsan öldürdüğü bir kişi için ağlar mıydı?
Sol elime değen ıslaklıkla, ayağa fırladım. Abimin kanı ellerimdeydi. Koşarak annemin odasına girdim. Annem uyuyordu. Silah sesini duymamışmıydı?
"Anne abim...Abim öldü uyan."
Hayır, uyanmadı.
Sol kolunun yanında bir şırınga vardı. Attığım adımlar yüzleşeceğim yeni şeylerin korkularına tutsakdı. Durdum. Elim annemin dudaklarına gitti. Ufak köpükler vardı. Nefesini hissetmiyordum,ama neden?
"Beni doğum günümde bir başıma bırakmayın!"
Evet bugün o gün.Doğduğum o gün...15 Eylül 2013. Oysa hiç doğmamayı diledim o gün. Çünkü ben ölümü yaşamıştım. Doğmak sevdiklerinle ölmek değildi. Benim ruhum, 15 Eylül 2013'te annemle birlikte öldü...Ve abimle.
~BÖLÜM SONU~
1.bölüm eskiden bir parça olduğu için kısa oldu.Ve bende yazar yazmaz sizi daha fazla bekletmemek için attım.İlk bölümü nasıl buldunuz?
•Sizce annesine ne oldu? •Peki ya abisine?Onun katili kim?
Düşüncelerinizi yorumlara yazın.Doğru veya yanlış,merakla okuyacağım.Cevabını gelecek bölümlerde göreceksiniz.
Beğeni ve bolca yorumlarınızı eksik etmeyin.Sizleri seviyorum!🌙
