Zawgyi
"ရွင့္သားကိုျပန္ေခၚဖို႔ စိတ္ကူးမရိွေတာ့ဘူးလား အဲ့ေယာက်ၤားခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ကိစၥကို ဒီအတိုင္းထားလိုက္ေတာ့မလို႔လား ရွင္က၊ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်က္ႏွာပ်က္ေနရၿပီထင္လဲ၊ ေနတာက ႏွစ္လမ္းေက်ာ္ တစ္ရပ္ကြက္ေလးထဲတင္ သူဘာလုပ္လုပ္ ကြၽန္မနားထဲအကုန္ေရာက္ေနတာ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာေတာင္ မ်က္ႏွာျပစရာမရိွေတာ့ဘူး ျပန္ေခၚရင္လည္းေခၚေတာ့ ပစ္ထားတာလည္းၾကာလွၿပီမလား ေတာ္သင့္ၿပီေလ လြန္လြန္းတယ္"
"ငါကဘာကိစၥျပန္ေခၚရမွာလဲ ဆင္းတုန္းက သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔သူ ဆင္းသြားတာ၊ တက္ခ်င္သူ႔ဟာသူျပန္တက္လာလိမ့္မယ္"
"ရွင္ကဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ဆူလို႔ သူဆင္းသြားရတာေလ၊ ရွင္သာျပန္ေခၚရင္ သူေသခ်ာေပါက္ျပန္လာမွာပဲ ကိုယ့္သားကိုယ္ျပန္ေခၚလိုက္စမ္းပါ၊ ဟိုေကာင္ဆီမွာ ေနေနတာကလည္း သူေနစရာမရိွလို႔ပဲျဖစ္မွာ"
ဝမ္က်န္းက ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို စားပြဲေပၚ ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔မိန္းမဘက္လွၫ့္ကာ..
"ေဆးခ်တာ ဘာမဟုတ္တဲ့ကိစၥလား၊ မင္းသားကပ်က္စီးေနတာ၊ အတန္းပညာလည္းေကာင္းေကာင္းမသင္၊ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းပညာလည္း ေကာင္းေကာင္းမသင္၊ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ရည္းစားလုပ္ၿပီး သူမ်ားအိမ္မွာကပ္ေနလိုက္ေသးတယ္၊ ျပႆနာကလြဲၿပီး ဘာမွမလုပ္တတ္တဲ့ေကာင္ကို ငါကဆူတာ ငါမွားလား၊ အဲ့ေလာက္ထိ သူငယ္ခ်င္းၾကားမွာ မ်က္ႏွာမျပရဲျဖစ္ေနရင္ မင္းအိမ္ေျပာင္းလိုက္၊ အဲ့ေကာင္ကို ျပန္ေခၚဖို႔ ငါ့ကိုလာမေျပာနဲ႔ သူ႔အသိစိတ္နဲ႔သူ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္တက္လာမွ ငါလက္ခံမယ္"
"ရွင္ကတကယ္ကို ေခါင္းေၾကာမာတဲ့ အဖိုးႀကီး! ရွင့္သားဘဝကို ရွင္ဖ်က္ေနတာ"
ေဖးရႊီက စိတ္ေတြဆိုးၿပီး ပြစိပြစိေျပာကာ အေပၚတက္သြားသည္။ သူ႔ေယာက်ၤားကို သူေျပာၾကၫ့္လို႔မရရင္ သူကိုယ္တိုင္လုပ္ရမွာပဲ။
သားက ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆိုးတယ္ေျပာေျပာ သူမကိုယ္တိုင္ေမြးထားတာပဲေလ။ လမ္းမွားေရာက္ေနတာမို႔ လမ္းမွန္ျပန္တၫ့္ေပးရမွာပဲ။
