ဒီနှစ်ဆောင်းရဲ့အအေးဒဏ်က
ဟျွန်းဆော့ကိုနည်းနည်းလေးမှ
ဒုက္ခမပေးနိုင်တော့ပါ...
မိုးလင်းလို့နိုးလာတာနဲ့နွေးထွေးလွန်း
တဲ့ရင်ခွင်ကျယ်တစ်ခုသူ့ကိုစီးကြိုနေ
သည်မဟုတ်လား...
ဒီနေ့အလုပ်ပိတ်ရက်မို့နှစ်ယောက်စလုံး
ထဖို့မကြိုးစားမိကြချေ...
အိပ်ပျော်နေတာမျိုးမဟုတ်ပဲပိတ်ရက်
တွေဆိုဒီလိုမျိုးတစ်ယောက်ကိုတစ်
ယောက်တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ပွေ့ဖက်
ထားတတ်သည်...
"ဟျွန်း...ဒီနေ့မောင်မနက်စာပြင်လိုက်
မှာမို့အိပ်ဦးနော်..."
"အင်း..."
ပြွတ်
ဂျောင်ဟွမ်ဟျွန်းရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို
အနမ်းခြွေပြီးထမလို့လုပ်ရင်းကနေ
တစ်ခုသတိရသွားသည်...
"ဟျွန်း...မောင့်ကိုလဲအာဘွား
ပေးပါဦး..."
ဟျွန်းဆော့မျက်စိမှိတ်ထားရာကနေ
ဂျောင်ဟွမ်စကားသံကြောင့်မျက်လုံး
ဖွင့်ကြည့်လာသည်...
"ဒီတိုးခဲ့..."
ဟျွန်းစကားကြောင့်ဟျွန်းမျက်နှာနား
ကိုဂျောင်ဟွမ်တိုးကပ်လိုက်သည်...
"မွ...မွ...မွ...ရပြီလား..."
ဟျွန်းဆော့လက်နှစ်ဖက်နဲ့ဂျောင်ဟွမ်
မျက်နှာကိုထိန်းကိုင်ပြီးမျက်နှာအနှံ့
အနမ်းပေးလိုက်တော့ဂျောင်ဟွမ်
သဘောကျစွာရီနေတော့သည်...
"ဟျွန်းကလေအရမ်းချစ်ဖို့ကောင်း
တာပဲ"
"ဟိုး...ဟိုးထားမနက်စာသွားလုပ်တော့
နော်"
အနမ်းတွေဆက်ဖို့တိုးလာတဲ့ဂျောင်ဟွမ်
ကိုဟျွန်းဆော့အမြန်တားလိုက်ရသည်...
မဟုတ်ရင်သူနေ့ခင်းပါမနားရပဲဖြစ်
မှာသေချာပါသည်...
မောင်အချစ်ကြမ်းတာသူအသိပဲမို့
ကြောက်ရပါသည်...
"အဟက်...အင်းပါမောင်မနက်စာသွား
ပြင်တော့မယ်ဟျွန်းပြန်အိပ်လိုက်ဦး
နော်"
ဂျောင်ဟွမ်မသွားခင်ဟျွန်းဆော့တစ်
ကိုယ်လုံးမြုပ်အောင်ထိဆောင်ကို
ခြုံပေးထားခဲ့သည်...
