I Wish I Had The Courage To

September 19, 2023

I have a part time job. Every tuesday or friday ko lang siya nagagawa since I'm also a 1st year college student. (Yes, 1st year pero hanggang ngayon hindi ko parin napapasa yung form138 ko. Why? Kase mahirap lang kame, wala kaming pambayad sa school kaya hindi ko makuha card ko. Despite that, I still enrolled even if walang kasiguraduhan kung maitutuloy ko ba 'to.) My first salary came, ni hindi ko manlang nagawang i-treat yung sarili ko. Simpleng bagay lang naman gusto ko, mai-treat ko lang yung sarili ko. Ayun lang. Napaka-simple. Pero p^tangina, hindi ko magawa-gawa dahil sa bilang nila magkano sahod ko. Kontrolado parin nila kahit pera ko.

Wala kameng kapera-pera para pangkain kinabukasan, buti ngayon meron kase may tira pa. T^ngina, tira nanaman. Yung pera ko, yung pinaghirapan ko na sabi ko, baon ko nalang sa school kesa manghingi pa ako. T^ngina, e halos gutumin ko na nga sarili ko sa school para lang makatipid kahit papaano. Pero p^tangina, pati yun gusto pa nilang kunin.

Nakakapagod maging panganay, bakit? Kase kontrolado lang kilos mo, growing up ni hindi ko naranasan maglaro sa labas ng bahay ng hindi bantay sarado. Grabe, ng dahil sa sobrang strict nila, nagagawa kong maglihim at gumawa ng mga bagay na alam kong ikagagalit nila kapag nahuli ako. Pero wala, dun ako masaya e. Dun ko nakukuha yung satisfaction na matagal ko ng inaasam.

Gusto ko ng sumuko, tapusin yung buhay ko. Pero hindi ko ginagawa kase alam kong mahihirapan sila kapag wala na ako. Mahihirapan sila kase sa kanila mapupunta lahat ng responsibilidad na pinaako nila sa akin sa murang edad.

Gusto kong umalis, lumayo, mawala. Kahit saglit na panahon lang. Pero di ko magawa kase ano? Kase wala akong pera para magawa yun. T^ngina, gusto kong maka-ipon, pero hindi ko magawa dahil japag nalaman nilang may pera ako, oobligahin nilang ako ang gumastos haggang sa maubos ako.

Ubos na ubos na ako, matagal na.

P^TANGINA.

-Z