'Het beste wat je kunt doen, is niks zeggen, en gewoon doen wat ze van je verlangen.' Het eerste wat ik zie is een man van de rond de 45 jaar. Ongeveer 10 jaar jonger dan ik. Hij droeg een gestreept pak, met een stuk er van afgescheurd. Behoedzaam zie ik dat hij met een nat stuk stof, afgescheurd van zijn eigen kleren op mijn huid aan het drukken is. Wat was er nu eigenlijk gebeurd? Ik probeer te achterhalen wat er nu eigenlijk gebeurd was. Ik ging naar huis, zoals ik altijd doe na een avond hard werken. Ik kwam bij mijn deur, en toen voelde ik een pijnscheut door mijn lichaam gaan, vanuit de bovenkant van mijn slaap tot de onderkant van mijn teen. Alles werd toen zwart. Hadden ze alleen maar een vermoeden? In ieder geval genoeg vermoeden om mij neer te slaan.
Ik wrijf met mijn hand over de bult op mijn hoofd, ondertussen zie ik de man voor me als een bezetene verwondingen op mijn been aan het behandelen is, met zijn geïmproviseerde doek. 'Je bent niet erg lekker gevallen. Nog een mazzel dat je je nek niet gebroken hebt.' De man die me hielp, was rond de 40, had een kaal hoofd en ik zag dat hij een tand ontbrak. 'Waarschijnlijk ben je hard gevallen in de bosjes, dat zou in ieder geval de schrammen verklaren'. Een lach, een lach zoals een kraai, kwam vanuit zijn keel omhoog zetten. Geen fijne lach. 'Ze hebben me de opdracht gegeven je een beetje op te lappen, zodat je zo meteen weer wat aanspreekbaarder bent. Het kan niet lang meer duren voordat ze je ophalen'. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Wie waren 'ze'? Wie was die vent die voor me zat? Waar bevond ik me? De derde vraag was de eerste die ik aan deze man stelde. 'Je bent hier in mijn geliefde cel, eentje van 3 meter lang, 3 meter breed en 2 meter hoog. In dit prachtige verblijf wonen nu 15 pissebedden, 10 mieren en nog wat kakkerlakken. Voor de rest zie je aan weerskanten beton, behalve aan een kant, daar zie je wat tralies. Vanuit hier krijg ik mijn eten elke halve dag, ofwel één keer in de morgen en één keer in de avond. Nu krijg ik hopelijk iets meer, maar dat kan ik alleen maar hopen.' Ik zag de man, die naar wat ik nu zag erg mager was, dromerig voor zich uit staren. Waarschijnlijk dacht hij aan betere tijden, met beter eten. Hij vervolgde zijn verhaal: 'De gevangenebewaker kwam met jouw lichaam aanlopen, hij hield je vast met één arm. De rest van je lichaam bungelde over de grond. Hij deed de celdeur open, gaf je aan mijn ontferming over, en zei dat ik voor je moest zorgen. Hij zij zelfs als ik dit goed deed, misschien nog wel een extra stukje vlees bij mijn eten zou krijgen.' Weer die hongerige, hoopvolle blik in zijn ogen. 'Maar goed, daar kan ik alleen maar op hopen', zei hij opgewekt. 'Je verwondingen zagen er trouwens niet erg best uit', zei hij, wijzend op mijn been waar dikke schrammen op te zien waren. 'Je hebt mazzel dat ze je aan mijn ontferming overlieten, ik was vroeger arts, weet je. Helaas kregen ze op een gegeven moment door dat er meer medicijnen eruit gingen dan er geld het laatje inging.' Een schorre lach werd gevolgd door een hoestbui. Nadat hij uitgehoest was, vervolgde hij zijn verhaal weer. 'Ze zouden na een uur gaan kijken hoe het met je gesteld is. Je hebt nog wel een half uur voordat ze je komen ophalen'. Ik stelde mijn tweede vraag aan deze vreemde man, die klaarblijkelijk een arts was. Ik was al bang dat ik het antwoord zal weten. 'Wie zijn ze? Degenen die mij hebben opgepakt?' De man grijnsde, maar zijn ogen stonden droevig toen hij antwoord gaf. 'Ze'. Hij herhaalde het woord, langzaam, met de nadruk op de letter 'z'. 'Ze' zijn degen die je hier heen hebben gebracht. 'Ze' hebben geen bepaalde naam. Sommigen noemen ze de 'slechtvalken' anderen noemen ze 'de opruimers'. Ik noem ze de 'de arme stakkers pakkers'. Weer die lach, gevolgd door een zacht gehinnik. Die vent spoorde niet. 'Maar ja, je gaat snel genoeg kennis met hun maken. Nog een halfuur, ongeveer, schat ik. Jammer dat horloges in deze gevangenis verboden zijn.' Weer begon hij te lachen. Een lang half uur stond me te wachten.
