Nolur kalk kardeş...
Selim acı içinde elindeki tabular ile çukur sokaklarından geçiyordu, kardeşleri ise kahvede çaresizce onan gelecek bir tane haber bekliyorlardı...
Cumali volta atıyor, yamaç gözlerini kapatmış düşünüyordu, Salih ise Cumaliye öfke ile bakıyordu olanlardan onu suçlu tutıyordu.
Cumali salihin gözlerini bile ayırmadan kendisini izleyen salihi fark ettiğinde hızla salihi oturduğu yerden kaldırıp duvara yasladı.
" Ne lan o bakışlar! Beni mi suçluyorsun olanlardan" dedi sinirle.
Salih'im gözlerinden alev çıkıyordu adeta cumaliyi hızla kendinden uzaklaştırıp öfke ile bağırdı.
" Evet lan! Seni suçluyorsun çünkü SUÇLUSUN o siktiğim tabuları egon için vermeseydin bunlar olmazdı!" diye haykırdı.
Cumali Salihe sert bir yumruk attı, Salih yumruğun etkisi ile masaya tutundu düşmemek için ağzına gelen kan Tatı ile cumali'nin tam ayağının önüne tükürdü.
" diğer tarafın hatrı kalır ya o tarafa da çal bir tane!" dedi alayla.
Cumali salihin üstüne yürümek için hamle yaptığında yamaç hızla elini masaya vurdu.
Salih birşey demeden hızla kahveden çıkıp çukur simgesini izlemeye başladı, canı yanıyordu az önce yüzüne yediği yumruğun acısı değildi bu, sanki canından can gidiyordu hissediyordu birşey olduğunu tüm öfkeside bu yüzdendi...
Salih dolu gözleri ile kendini sandalye bıraktı gözlerini kapatıp;
" Nerdesin be kardeş!" dedi.
Selim hafif tebessüm ederek çukur simgesine baktı kafasını kahveye doğru çevirdiğinde salihi kapıda oturduğunu gördü son bir nefes alıp sadece;
" K-kardeş" dedi.
Salih sesi duyar duymaz hızla gözlerini açıp karşısındaki kardeşine baktı selim tam düşmek üzereyken Salih hızla oturduğu yerden kalıp selimi yakaladı ama nafile yere düştü ikiside...
Salih;
" Yamaç!" diye bağırdığında kahvedeki herkes koşarak dışarı çıktığında gördükleri manzara içler acısıydı...
Akın babasının o halini gördüğünde dizlerinin üstüne düştü, Cumali sessizce ağlıyor yamaç ise şaşkınca sadece yerde yatan abisine bakıyordu Salih ise selim ile acı çekiyordu gözlerinden gelen yaşa engel olamıyordu.
Selim tek tek tüm ailesinde baktı, son kez baktığını biliyordu salihe baktığında gülümsedi zor çıkan sesi ile;
" S-sana E-emanet" dedi.
Selim kahve'nin kapısına bakarak yüzündeki gülümseme daha da büyüdü
" Baba!" dedi.
Bir anda kafasının sola düşmesi ile hepsi ağlamaya başlamıştı akın zor çıkan sesi ile sadece "Baba" diyordu..
Salih ise kardeşine yalvarıyordu;
" gitme lan! Kardeş, oğlum sen benim diğer yarımsın lan insan diğer yarısını bırakıp gider mi!" diye bağırdı son sözlerini kısık söylemişti " nolur kalk kardeş..." dedi.
Cumali konuşmadan ayakta sessizce ağlamaya devam ediyordu.
Yamaç ise dizlerinin üstünde durmuş gözlerini ayırmadan abisine bakıyordu titreyen sesi ile " A-abi" diyebildi sadece cevap beklercesine.
Selim hayalleri ve umutları için artık gitmek istediği çukurdan çıkamamış ve çukur her zaman olduğu gibi bir evladını daha yemişti.
koçovalı ailesinden bir kişi daha gitmişti
Akın ve Karaca'nın babası
Yamaç'ın en sevdiği
Cumali' bin değimi ile çoçuk
Ve salihin geç bulup erken kaybettiği diğer yarısı Kardeşi gitmişti..
***
Eski bir kitabımda kalanları buraya atmak istedim bir kaç fikir var aklımda gelecek bakalım okumayanlar için şimdiden keyifli okumalar🫶🏻
